zondag 29 januari 2017

De moeder/dochter tag.

Bij Zuster Klivia kwam ik een leuke tag tegen.
Ik neem hem over, omdat ik wel benieuwd ben wat mijn dochter Janneke nu echt van me vindt en hoe goed ze me nu eigenlijk kent. Ze heeft de vragen naar waarheid en ongecensureerd beantwoord.

Wat eet ze het liefste?
Het liefste eet ze gezond :P.
Avocado’s vind ze heel lekker en de slades van de Keutmann vindt ze heerlijk. Wat ze ook erg lekker vindt is de risotto met zeevruchten die pappa wel eens maakt.

Wat is haar minst leuke eigenschap?

Dat ze bijvoorbeeld 10 minuten voor dat ze de auto in gaat gestresst raakt.

En haar leukste?

Dat ze heel goed een moeder kan zijn :-)

Wat zou ze aan zichzelf willen veranderen als dat zou kunnen?

De blauwe plekken op haar buik (nee ze wordt niet mishandeld :P)

Wat vindt ze het allerstomste?
Dat als ze thuis komt dat de vaatwasser nog niet uitgeruimd is :P.
Ze vindt ruzie ook niet leuk.

Waaraan is ze verslaafd?
Wordfeud en haar telefoon/computeren.

Waarmee kun je haar pissig krijgen?

Als je op haar knieën gaat kietelen wordt ze wel pissig van :P

Waarvan wordt ze hartstikke blij?

Als je haar verrast met iets leuks ;-)

Als ze dingen over zou kunnen doen, wat zou dat dan zijn?
Haar bruiloft, niet dat die slecht gegaan is maar gewoon omdat het een mooie dag voor haar was.

Stel dat ze 1000 euro zou krijgen, wat zou ze dan als eerste kopen denk je?

Ze zou er niks van kopen, maar doneren aan Stichting No Guts No Glory :-)



Ik ben inderdaad gek op salades. Keutmann is het restaurant bij de camping in Duitsland waar we vaak eten. Ze hebben daar inderdaad een heerlijke salade met een soort zuurkool erbij en een heerlijke zure dressing. Het liefst zou ik daar alleen salade bestellen, zonder verder iets erbij, maar helaas... ze geven het alleen maar als bijgerecht...

Dat ik stressig ben als we weggaan, dat klopt. Ik kom niet graag te laat, vind het vervelend als ik dingen vergeet en als moeder moet ik vaak voor meerdere personen nadenken. Een autorit op zich vraagt al veel van mijn zenuwen, zeker als ik naar onbekend terrein moet. Dus ja... Janneke heeft hier niet gelogen.

Dat ik goed moeder kan zijn vind ik een groot compliment.

Tja, die blauwe plekken op mijn buik... Dat behoeft wel enige toelichting.
Janneke doelt hierbij op de 'Morphea': de verkleurde plekken op mijn romp door de Sclerodermie.
Ik schreef er al eerder iets over in mijn blog.
Ze zijn inderdaad niet fraai. Maar sinds ik bij de specialist ben geweest en er geconstateerd werd dat er eigenlijk niet veel aan te doen is, heb ik geaccepteerd dat het zo is.
Nu in de winter is het altijd bedekt en denk ik er eigenlijk nauwelijks aan.
In de zomer zie ik het vaker, maar ook dan schaam ik me er niet voor. Ik loop gewoon nog in mijn bikini op het strand hoor. 

De vaatwasser. Ja... Het is hun taak: Dat hebben we zo met de kinderen afgesproken.
Als ik iedere dag iets aan de kinderen moet vragen... dan zou het toch ook een keer spontaan gedaan kunnen worden? 

Ik zit behoorlijk vastgeplakt aan mijn telefoon/computer, maar als we in ons zomerhuisje zijn, mis ik het ook geen moment. Dus verslaafd wil ik het niet noemen :-).

Mijn knieën? Don't touch them! Wat een vreselijk gevoel is dat! 

Ik vind de kleine verrassingen van Janneke echt leuk. Soms komt ze na een middagje shoppen met haar vriendinnen uit de stad terug met een klein cadeautje voor mij. Of afgelopen vrijdag kwam ze bijvoorbeeld thuis met mijn lievelingsbroodje. En er stond ook nog eens een cake in de oven. Beter kan je weekend toch niet beginnen?

Mijn bruiloft was inderdaad een dag die ik zomaar over zou willen doen. Hier schreef ik eerder een stukje over deze prachtige dag. Ik zou er niks aan willen veranderen. Het was mooi zoals het was. Ik zou wel iedere seconde opzuigen en vasthouden, omdat ik nu weet hoe dierbaar de herinneringen aan die dag geworden zijn.

Het laatste antwoord daar moet ik wel om lachen hoor.
Zeker weten dat er een mooie donatie naar No Guts No Glory zou gaan.
Momenteel is de 14-jarige Sabine begunstigde van de stichting en voor haar behandelingen is heel veel geld nodig. Maar van dat bedrag zal ik ook een deel besteden om iets leuks met het gezin te doen. Een weekendje weg met mijn man, met Jip naar een festival, of met Janneke naar een mooie voorstelling of naar een concert.

Ik vond het best spannend hoor om dit door Janneke in te laten vullen. Kinderen spreken immers de waarheid, en je weet nooit waar ze mee komen. Maar het kan erger :-).
Janneke, je weet behoorlijk goed hoe je moedertje in elkaar zit.
Je bent een heerlijke griet. En ik vind het fijn dat we het altijd zo gezellig hebben met elkaar! 

zaterdag 21 januari 2017

Zwijmelen op Zaterdag: Circle of Life

Gisteren reed ik op het einde van de dag vanaf de stad naar huis. 
Als je de stad uitrijdt kijk je op een bepaald ogenblik vanaf 'de Zeekant' over de Binnenschelde. 
Vroeger was daar zee. Nu, sinds de aanleg van de Deltawerken, een paar grote binnenmeren.
En de wijk waar ik woon. 

De zon ging net onder toen ik aan kwam rijden. 
Een enorme rode vuurbal, van het formaat dat je alleen op natuurfilms over de savanne ziet. 

Ik besloot om even te stoppen aan de waterkant. 
Het werd iedere minuut mooier. 
De lucht spiegelde op het water. 
Het was alsof ik opgenomen was in een enorm aquarel.
Er kwam een zwaan voorbij zwemmen om voor me te poseren.








Ik stond daar en ik moest denken aan de Circle of Life.
De zon die iedere dag opkomt en weer ondergaat.
Dag en nacht.
Eten of gegeten worden.
Geboorte en sterven.
De kringloop van het water.
De seizoenen die komen en gaan.
Maar ook: Aan je kinderen doorgeven wat jij mooi en van waarde vindt!

Want morgen ga ik met mijn dochter naar de Lion King.
Een jaar of 20 (?) geleden zag ik deze voorstelling al. En ik vond het zo mooi!
Dus toen ik op tv aangekondigd zag dat hij weer draaide besloot ik: wat gebeurt, gebeurt, maar Janneke moet deze gaan zien.
Dus morgen gaan we. Samen met haar vriendinnetje en mijn vriendin. ( <- Ook moeder en dochter).


Ik heb er zoveel zin in!

vrijdag 13 januari 2017

Zwijmelen op zaterdag: I don't now how to love him


Vorige week kwamen er stuiterende berichten voorbij van mijn vriendin Kleine Tas.
Ze was naar de Musical Jesus Christ Superstar geweest en ze was werkelijk lyrisch over de musical en vooral over de vertolking van Ted Neeley als Jezus. 

De film werd uitgebracht in 1973, toen ik 1 jaar was. 


Nu, 43 jaar later speelt Ted Neeley nog steeds de rol van Jesus in de Musical Jesus Christ Superstar. 


Geen spatader veranderd toch?
Als ik mijn vriendin moet geloven doet hij nog altijd een aardig partijtje zang op het toneel.

Ik was dus een beetje teleurgesteld dat dit mij ontgaan was, en dat er alleen nog voorstellingen in Groningen en Amsterdam zouden zijn. Dat is mij toch iets te ver weg.

En paar dagen na de lyrische berichten van Kleine Tas zat ik te borrelen met mijn loopgroepje en  JCS kwam ter sprake. Er waren nog meer meiden die wilden gaan en wat bleek... er waren nog kaarten verkrijgbaar voor de voorstelling in Antwerpen. Zo gezegd zo geboekt... Zondag zit ik dus bij Jesus Christ Superstar!!!

De hele week ben ik al in de ban van de film. Om er toch maar even in te komen heb ik de film in etappes teruggeken op Youtube, en ik had echt een bizarre throw back in time ervaring. Ik zag mezelf zitten in de flat waar we woonden toen ik nog een klein meisje was. Ik herkende alle muziek. Ook van de delen die ik nog niet eerder in de film had gezien. (Ik zag het altijd te laat, en viel pas altijd halverwege de film binnen.) Ik rook zelfs de geur weer van het huis waar we toen woonden!
Bij navraag bleek dat mijn moeder de LP met de filmmuziek had en dat ze het inderdaad vaak draaide. Grappig om te zien hoe het geheugen werkt en hoe de laadjes open gaan.

Van dit nummer word ik altijd erg droevig. Mijn moeder had het gekozen om te draaien op haar uitvaart. Het is zo prachtig en gevoelig gezongen.

Ik heb ook maar even het bijbelverhaal weer terug gelezen. Ik zal het ongetwijfeld jaarlijks voorbij hebben horen komen in mijn jeugd, als we naar de kerk gingen, maar het lukte me daar nooit zo goed om te luisteren. De grote lijnen heb ik onthouden, maar de details waren toch nog even nuttig om terug te lezen.

Ik vind het overigens wel raar hoor, dat ik zo gewend ben aan de afbeelding van Jezus aan het kruis. Je gaat toch niet overal een afbeelding van een stervende man hangen? Dat is toch akelig om tegenaan te kijken? Toch heb ik het als kind nooit met afkeer bekeken bij ons thuis, of bij mijn opa en oma in huis, of in de kerk. Kennelijk vond ik de beeltenis van een stervende man aan een kruis zo normaal dat ik er geen gevoelens van afschuw bij had.
En ik vraag me altijd af... Stel nou dat hij was opgehangen aan een galg? Hadden we dan overal in kerken en in huizen galgen neergezet met een bungelende Jezus aan een touwtje? Dat lijkt me dan wel weer een akelig gezicht.

Nou ja... het verhaal blijft natuurlijk verschrikkelijk. Maar ik heb wel heel veel zin om zondag naar Jezus Christ superstar te gaan!

Volgende week in de zwijmel kom ik er ongetwijfeld op terug.


Noot voor Marja: De zangeres is Yvonne Elliman.

Meer zwijmelen/meezwijmelen: Kijk bij Marja.





zaterdag 7 januari 2017

Zwijmelen op Zaterdag: Pompeii

Hoe leuk is het om de droom van je dochter uit te laten komen?
Hoe fijn is het als de omstandigheden zo zijn dat het gewoon kan?

Bastille, de band waar mijn dochter fan van is, was in November voor een optreden in Amsterdam.
Maar ja... voordat je vanuit de Zuidwesthoek in Amsterdam bent en weer terug... En tja... de beste plaatsen waren al uitverkocht... We hebben het maar voorbij laten gaan.
Maar teleurgesteld was ze wel.

Nu hebben we hier in de Zuidwesthoek nog wel altijd Antwerpen als alternatief.
En laten er daar voor het concert in februari nog veldkaarten beschikbaar zijn!
Dus van de week besloot ik dat haar droom maar waarheid moest worden:  We gaan samen naar Bastille!

Ik hoop dat ik het leuk ga vinden. Ik ken de band niet zo goed. Ik weet niet hoe ze live zijn, maar na enig onderzoek blijk ik toch wel veel liedjes mee te kunnen zingen waarvan ik niet wist dat ze van Bastille waren. We gaan het zien...

Janneke werd bijna hysterisch toen ze hoorde dat we gaan!

Maar ik krijg een beetje de kriebels hoor. Ik bedoel... Antwerpen is dichterbij dan Amsterdam. Met 25 kilometer zit je er zo. Maar het is wel Het Buitenland, hè?

Sowieso ga ik met het openbaar vervoer.
Bij navraag bij een collega bleek dat het simpelst.
Want de bus die voor mijn huis stopt brengt me naar het station, dan pak ik de bus naar Putte, op de grens, en dan wacht ik 5 minuten op de bus naar Antwerpen.
Op mijn concertticket kan ik dan het laatste stukje metro van de Kinepolis naar het Sportpaleis nemen. En Mr.C. is zo lief om ons in de avond weer op te halen.

Moet goed komen.

Mocht je even niet weten wie Bastille is...
Dit nummer kennen de meesten vast wel van de radio.
Ik heb gekozen voor een mooie acoustische versie.

(Overigens... terwijl ik dit stukje tik draait Youtube verder met allemaal artiesten 'Acoustic, Live in Paris'. Er komen heel wat pareltjes voorbij!)