Zwijmelen op Zaterdag: Stressed Out

Ik vond het niet zo'n fijn weekje deze week.
Er is zoveel gaande.
In de wereld.
In het gezin.
In mijn hoofd.

Ik blogde er dinsdag al over. Dat ik niet in mijn hum kwam op mijn eigenlijk toch wel lekkere vrije dag. De week is nu voorbij en ik heb mijn goede humeur nog niet kunnen vinden.

Een gevoel van rusteloosheid in mijn lijf.
's Nachts uren liggen draaien voordat ik in slaap val.
De wekker die dagelijks zeker twee uur te vroeg af gaat.

Toen ik van de week de zorgen besprak met Janneke, die zij zich maakte na de aanslagen in Brussel, probeerde ik te bedenken hoe ik als kind met angst en verdriet omging.
Maar ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk geen angst en verdriet heb gekend.
Ja... angst voor spinnen en donker. En verdriet om een dode parkiet.
Een koude oorlog die de ver van mijn bed show was. Meer dan dat was het niet.
Tot aan mijn volwassen leeftijd is er niemand in mijn omgeving dood gegaan die niet dood mocht gaan. Van mijn opa's en oma's heb ik pas afscheid hoeven nemen toen ik ergens tegen of in de dertig was.
Er waren geen zorgen om het niet hebben van een baan.
We waren niet uitgesproken rijk, maar mijn ouders verstonden de kunst om van een dubbeltje een kwartje te maken. Alles wat we nodig hadden was er en er waren bakken vol liefde.

Hoe anders is het bij mijn kinderen?
Verdriet om dierbaren, aanslagen dicht bij huis, ze zien vast ook wel onze zorgen bij Mr. C. zijn zoektocht naar werk. De bakken vol met liefde? Ja die zijn er. Daar ben ik van overtuigd. Ik hoop dat het genoeg is.

Ik verlang er best vaak naar terug om kind te zijn. Om 's nachts weg te kunnen kruipen in het holletje bij mijn moeder onder de dekens, waar alles veilig was en een boze wereld en zorgen niet bestonden. maar ja.

Weet je wat het ook is? Ergens vind ik ook dat ik niet mag zeiken.
We zijn gezond. We hebben elkaar. En eigenlijk is dat alles. Alles!
Dat moet toch genoeg zijn om blij van te worden?

Het lukt me gewoon even niet om de rest buiten te sluiten.
Op afstand te houden.
En niet dat dat moet. Want het is juist goed als dingen je raken.
Maar ik vind het eigenlijk gewoon best een beetje veel momenteel.

Dus... daarom vond ik dit liedje wel toepasselijk.
Janneke zingt het vaak mee als het op de radio is.
En ik vind het ook wel een lekker vrolijk melodietje.
Maar het grappige vind ik wel dat het, als je er een droevige deun onder zet, ook ineens een heel treurig liedje kan worden.