Zwijmelen op Zaterdag: Samson

Afgelopen zondag liep ik de 7-Heuvelenloop in Nijmegen.
Altijd een hele happening zo'n loopje aan de andere kant van het land.
Vroeg uit bed, al je spullen organiseren. Niet teveel meenemen, maar ook weer niet te weinig.
En de treinreis. Ook altijd weer een ding.
Herinnert u zich mijn City-Pier-City-loop in Den Haag nog? Toen de trein niet verder reed dan Dordrecht en we nog maar net op tijd in het startvak stonden?

De heenreis naar Nijmegen ging voortreffelijk, maar de terugreis eindigde in een 'CPC-tje'.
De trein reed niet verder dan Tilburg.
Gelukkig werden er nu wel bussen naar Breda ingezet en kon ik Mr.C. vragen om me daarvandaan met de auto op te halen. Met een uurtje vertraging was ik toch nog redelijk snel weer thuis.

Maar ik heb spijt.
Spijt van een gemiste kans.

Op het station tussen alle dolende mensen was er 1 man die me opviel.
Een man in een hardloop-pakkie.
Iets deed me aan mijn eerste verkering denken. Niet zijn uiterlijk. We waren 15 en 18, of hooguit 16 en 19. Hoeveel verandert een mens in 30 jaar? Het was iets in zijn blik en houding.
Ik durfde niet te vragen of zijn naam E. was.
Later stonden we in een grote massa mensen op de bus te wachten. Er stonden een stuk of 10 mensen tussen ons in, dus zo 'en plein publiek' zijn naam roepen durfde ik nu ook niet.
Toen de bus aankwam en ik in de mensenstroom werd meegenomen de bus in, bleef hij achter bij de halte. We hadden even oogcontact. En dat was het.

Dat was het...

Het liet me niet los...
Ik heb gekeken of zijn naam in de uitslagenlijst voorkwam van de Heuvelenloop. En jawel. Hij heet geen Jansen of Pietersen ofzo van zijn achternaam, dus de kans dat hij degene is die ik zocht is heel groot. Via naam kwam ik bij startnummer, via startnummer bij foto. En ja... dat was dezelfde als de man op het station.

En nu heb ik spijt.
Want hoe groot is de kans dat je iemand van vroeger treft na een evenement waar duizenden mensen op afkomen? En dat op een plek ver van de regio waar we beiden opgroeiden?
En hoe groot is de kans dat we elkaar ooit weer toevallig zullen ontmoeten?

Als ik niet zo chicken was, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Ik was 15, 16 jaar. Ik was stapelgek op hem. Maar ik maakte het uit.
Waarom? Ik weet en snap het nog steeds niet. Ik was jong. Onzeker en verlegen. Een minderwaardigheidscomplex zal ook zeker een rol gespeeld hebben.
Ik kreeg een ander vriendje en ook dat ging uit.
Op 25 juni 1988, ik kan me die dag nog zo goed herinneren (het was dag dat Nederland won van Duitsland in München), heb ik de tweede kans verkloot.
Een gemeenschappelijke vriend had op mijn verzoek E. meegenomen naar de kroeg waar we voetbal gingen kijken. Maar daar kwam M. op de proppen. (Niet mijn huidige M. hoor... een andere M. om het makkelijk te maken).
M. was spannend, volwassen, alternatief en ik dacht onbereikbaar voor mij. Ik zag E. nog wel staan die dag, maar ging er toch met M. vandoor.
Onuitstaanbaar hè?

Ik heb er vaak nog aan gedacht dat die dag achteraf zo beslissend is geweest in mijn leven. Want als ik die dag M. had laten lopen, dan had ik mijn lief Mr.C. ook niet leren kennen en waren mijn kinderen ook geen deel van mijn leven.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik wat ouder, of in ieder geval wijzer geweest was op het moment dat ik E. ontmoette en als ik alles beter op waarde wist te schatten, dat onze levens dan misschien wel heel anders waren gelopen.

En ja... Ik voel me er 30 jaar later nog steeds lullig over dat ik het uitmaakte en dat ik me op die dag ten opzichte van E. zo onuitstaanbaar heb gedragen. Dus als ik minder chicken was geweest, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Maar ik was chicken. En ik heb niks gezegd...
Ik heb een derde kans verkloot.



Ik vond hier een prachtig liedje bij, over Eerste Liefde.
Samson, van Regina Spektor.