Zwijmelen op zaterdag: Daarboven in de Hemel

Hoe snel het de laatste maand *klik* ging... zo lang duurde het laatste stukje *klik*.

Op woensdagmorgen kwam het onvermijdelijke, en ja, toch ook verlossende bericht.
Mijn schoonmoeder was overleden. Rustig, zonder pijn, zonder strijd, met haar jongens bij haar.

Gek... hoe angst, acceptatie, nu al missen, schok en verdriet elkaar afwisselen.

Het zal raar zijn om straks weer naar haar huisje te gaan en haar daar nooit meer aan de tafel te zien zitten, of in het zonnetje op het terras. Het huisje zal leeg zijn.
Het zal er vooral ook stil zijn. Er stond altijd wel een radio aan. En ze kletste veel.
Veel en lang.

Toen we er woensdagmiddag wegreden vroegen de kinderen aan papa of hij ons wilde uitzwaaien netzoals oma dat altijd deed. Als we bij haar wegreden -een lange weg haaks op haar huisje- stond ze altijd met twee handen in de lucht te zwaaien. De weg was best lang. Ze stond er altijd tot we haar niet meer zagen.

Haar huisje... daar zullen we hopelijk nog vaak komen.
Maar een tijdperk is voorbij.
Het was een plek waar we altijd welkom waren. Altijd!
Nooit waren we met teveel. Nooit kwam het ongelegen. Nooit kwamen we te vroeg of te laat.

Haar huisje... daar zullen we blijven komen. Maar ik vind het een gek idee dat daar nooit meer iemand op ons zal zitten wachten.

Het ware zware en intense weken.
Bijna een maand is Mr. C. bij zijn moedertje geweest.
We verlangen er alledrie weer naar dat hij thuis is.

Het is mooi zoals Mr.C. voor zijn moeder heeft kunnen zorgen.
We zullen haar missen.

Ik heb de laatste weken naar iets gezocht wat uitdrukte wat we gemeen hadden.
De liefde voor Mr.C. Dat is duidelijk. De liefde voor onze kinderen.
Want reken maar dat ze gek was op ons spulletje.

We deelden de liefde voor de bloemen en planten in de tuin. En we dronken allebei graag een glaasje wijn. Maar verder... onze smaak voor wat mooi is, onze smaak voor wat lekker is, onze smaak voor muziek of boeken die we graag lazen... die lag vaak ver uiteen.

Toch kwam er van de week een lied voorbij, waarin we elkaar vinden.
Een lied, gezongen door Herman Finkers, waar ik groot fan van ben, begeleid door André Rieu, waar ma groot fan van was.

En het gaf eigenlijk ook een heel simpel antwoord op de vraag waar ik de laatste weken toch weer een beetje over nadacht. Die hemel... dat ze bij opa Jan en bij Annemiek zal zijn... het staat voor mij vast dat dat zo is. Maar stel nou... dat die hemel slechts verzonnen is... wat dan?
Herman geeft hier het nuchtere antwoord op wat ik eigenlijk zocht...

Over een paar dagen zwaaien wij haar uit. Met twee handen boven ons hoofd.
Boven wacht haar een dierbaar welkomstcomité!

Meer in  de rubriek Zwijmelen op Zaterdag ? Kijk bij Marja *klik* .