Zwijmelen op Zaterdag: Everything and More

Vandaag blik ik in de Zwijmel Terug op de Pieterpad Etappe Venlo- Swalmen, die ik in September liep. 
23 kilometer... en een lusje. 

4 September

Vanmorgen was ik al ruim voor de wekker wakker. Of eigenlijk.... heb ik amper meer geslapen toen ik gisteravond om half 10 in een diepe slaap wegzakte en om even voor twaalven weer wakker werd... zo relaxed joh... dat Pieterpad wandelen...

Ik wilde de vroege bus naar Venlo hebben in verband met het warme weer. Het zou zomaar 30 graden kunnen worden. Dus ik stond om 7 uur bij de bushalte in Swolgen en om kwart voor 8 startte de etappe in Venlo.

Gauw de drukke stad uit! Het pad liep al gauw naar boven, een bos in. Het maasdal is opgebouwd uit terrassen, en het pad liep over de rand van het bovenste terras richting Swalmen, min of meer over de grens met Duitsland. En hoewel het langs de Maas liep, heb ik de Maas niet gezien vandaag. Dat de rivier de landsgrens niet is heeft te maken met de landherverdeling in de napoleontische tijd, heb ik me laten vertellen. De rivier als grens is het meest logische, maar hij loopt parallel op zo'n 5 km van de Maas. En dat heeft dan weer te maken met de verdediging: een kanoschot kon destijds 5 km ver komen. Best ver eigenlijk...


Ik liep via het bos langs een stuk akkerland, waar de uien werden geoogst. Langs Tegelen waar als sinds de Romeinse tijd dakpannen en plavuizen worden gebakken. De naam deed het al vermoeden. Na Tegelen ging het nog hoger over een heuvel, door naar een enorm lang en recht pad langs de stijlrand van de Maas.

Zicht op Tegelen

Zicht de andere kant op, hoog op de heuvel. 

 
Dat lange rechte pad was een verademing na de puzzel van eergisteren. Het was heerlijk stil onderweg. Ik kwam bijna niemand tegen. Ik liep een heel stuk langs de steilrand van de Maas. Echt heel steil en diep naar beneden. Het laat zich op foto's niet vangen. Maar op de foto zie je wel goed een door regenwater gevormde geul. Daar stromen dus best behoorlijke partijen water het Maasdal in! 

Mijn voeten deden intussen zeer bij iedere stap die ik zette, maar gelukkig wist ik dat uit te schakelen. Zo fijn, dat ik nu zo gauw in het moment raak, ten op zichte van toen ik begon aan het Pieterpad. Toen was ik vooral bezig met de afstand en het bereiken van het eindpunt.

Wat opviel: gisteren werden we lekgeprikt door de muggen in het bos. Vandaag 0 muggen.
Gisteren ontzettend veel vlinders gezien. Vandaag een enkele.

Na een koffie met rijstevlaai op een terras (ze serveren hier ook wel enórme punten!) was het gedaan met de rust. Er waren wat plukjes scholieren het pad op gegaan (ik schat zo'n 14-15 jaar) en dat gaf eigenlijk wel een hele energieke vibe.
Ze benoemden me al gauw tot the leader van the pack, want 'die mevrouw loopt snel, en die weet vast de weg, dus daar moeten we achteraan!'
 Af en aan liep ik wat plukjes scholieren voorbij, soms zij mij weer, na een rustpauze of toen ik even verkeerd liep. 'He mevrouw, daar bent u weer! Herkent u ons nog?' Leuk zo beleefd... "mevrouw" en u". 

Het laatste stukje was door een stukje bos waar de Swalme snel door heen stroomt. Ook weer mooi. Eenmaal in de bewoonde wereld liep ik gauw naar het station. Het was mooi geweest. Ik wilde naar de camping.

eindpunt Swalmen in zicht. 

Johannes Nepomucenus

Omdat de borden op het station iets anders zeiden dan mijn app vroeg ik aan twee jongetjes hoe het nou zat met die trein. 'Komt u van ver, mevrouw, u klinkt zo uitgeput!' Dat ik van Venlo kwam lopen vonden ze maar raar. Daar woonden ze en daar gingen ze nu juist naartoe met de trein.
Ik moest lang wachten op de overstap die daarna volgde. Ruim 3 kwartier in de felle zon. Pas om half 5 kwam ik op de camping aan.
Maar daar was het leven weer goed. Een smerig instant-pastaatje met kokend water overgoten. Bijkomend voordeel: ook geen afwas.
De zon bleef lang schijnen. Ik had een mooi boek. En klein geluksmomentje: de campingbaas kwam druifjes brengen. Hij vond me er wat sneu bij zitten, zo in mijn eentje, vertelde hij. 
Maar ik voelde mezelf verre van allenig en sneu. Hoe goed is het leven als je in de avondzon voor je tent mag zitten met een mooi boek op een plek waar het zo mooi en rustig is! 
Toch ging ik al snel mijn tent in. De muggen prikten gewoon door mijn kleren heen.

 
Ik blijf hier nog 1 nachtje slapen. Morgen op het gemak weer richting het westen.
Nog 4 etappes te gaan. 

En het liedje? 
Ik vond vandaag geen liedje waarmee ik een bruggetje kon maken naar mijn verhaal. 
Daarom 'gewoon' een mooi liedje. 
Van Krezip. Het is een nummer uit de tijd van hun grote hit 'I would Stay'. Dat zal zo'n 23 jaar geleden zijn. Dit nummer bracht bij mij geen herkenning, maar ik heb het de laatste tijd wel veel gedraaid omdat ik het nummer zo mooi en veelzeggend vind. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter