Zoveel leuke dingetjes op mijn pad

Ik word zo blij van alle leuke dingetjes die voorbijgekomen zijn deze week.

Het begon natuurlijk met de krantenberichten over het 'onvermijdelijk avontuur' (zie eerdere berichten onder het label 'onvermijdelijk avontuur' op mijn blog).

En ja... de olievlek waar ik het eerder over had, die die verspreidt zich.

Bijna overal waar ik kom, word ik aangesproken op mijn actie. En da's mooi. Vooral als het gedeeld wordt. En nog mooier als er ook gedoneerd wordt!

De woensdag na pasen stond er, een beetje schuchter, een jongen voor mijn balie. Hij kwam voor een behandeling naar de tandarts. Hij had een envelopje in zijn hand. 'Die moest ik van mijn moeder aan u geven, ze las het in de krant, en wilde graag helpen'. Nou... dan staat het kippevel wel even op mijn rug hoor.

Gevolgd door een officemanager die de artikelen midden in de gang op een schildersezel heeft gehangen, zodat niemand kan zeggen dat ze het niet hebben gezien :-)

Gevolgd door een drukker die kaartjes heeft gedrukt ter promotie van de actie op de 'ladiesnight'.

Gevolgd door mijn trainer die me spontaan omhelst en spontaan aanbiedt om in Rotterdam de laatste 10 kilometer met me mee te lopen. Hij wist van het hoe en waarom, waarom ik de marathon liep, maar na het lezen van de berichten in de krant vóelde hij ook waar het om ging.

Gevolgd door een 'briefing' van de ladiesnight waarop bekend werd gemaakt dat de opbrengsten van de loterij die die avond wordt gehouden, ten goede komen aan het onvermijdelijk avontuur.

Gevolgd door spontane donaties uit mijn loopgroep, en natuurlijk duizend succes-wensen.

Gevolgd door een medeloper uit de zaterdagochtendgroep die mij zachtjes influistert dat hij aan de school waar hij werkt heeft gevraagd om bij een goede doelen-actie ook aan mijn doel te denken. Er is nog niets beloofd, maar het is natuurlijk geweldig dat hij het vraagt!

Gevolgd door een man van de wielerclub die met 39 clubgenoten koffie kwam drinken op de sportschool waar ik vanmorgen moest werken. Hij gaf me enthousiast een hand en riep: hé, u ken ik, uit de krant! Hij vroeg me of ik iets paraat had, zodat hij het door kon geven aan clubgenoten. Hij las mijn sponsorbrief, zette me midden in de kring (help!), kondigde de actie aan en vroeg of alle mannen de komende week even op de clubwebsite wilden kijken, dan zou hij de actie daar geplaatst hebben. En of ze vooral zijn voorbeeld tot doneren wilden volgen.

Gevolgd door een paar jongetjes die me tijdens het trainingsrondje rond de plas aan kwamen moedigen: 'U bent toch de moeder van Janneke... nou... succes dan hoor... volgende week!'

Gevolgd door een heerlijk loopje in korte mouwen en korte broek, met de zon in mijn gezicht. De zon en de warmte waar ik de hele lange koude winter uren en uren achter elkaar naar verlangd heb.

Gevolgd door nog een heleboel leuke dingen, waar ik nu geen tijd meer voor heb om te noemen, omdat het bedtijd is.

En herinneren jullie je het blogje shine nog? lees het nog maar eens. Dit is precies wat ik bedoel!

zwijmelen op zaterdag: Fields of Joy

Vroegâh, toen ik nog een pubâh was, had ik naast mijn bed een grote stereotoren staan. En die had een ingebouwde wekker. Een hele poos was dit mijn 'wake-up call': The fields of Joy van Lenny Kravitz.

Heerlijk rustig wakker worden op zachte dromerige klanken, en naar gelang mijn stemming gaf ik bij de gitaarsolo een knal op de uitknop of gas bij op de volumeknop. (Sorry, mam).

Het was overigens niet dezelfde versie als hier geplaatst. De cd versie op youtube had een lang stilstaand beeld, en ik zie graag iets bewegen als ik een fimpje kijk. Dusss... het werd deze versie. Vanwege de geweldige gitaarsolo, en Berdien Stenberg eat your heart out... ook vanwege het geweldige fluitje!

Be prepared... pas je volume maar alvast aan, want het gaat knetteren!

pre-zwijmelen

Lieve medebloggers...

Gaat het bij jullie ook zo, dat je op vrijdag al helemaal klaar zit voor de zwijmelen op zaterdag van Marja ?

Keer op ik keer duik ik terug naar mijn jeugd, en zie ik gewoon voor weken, nee maanden, inspiratie voorbijkomen. Ik vind het gewoon moeilijk om te kiezen.

Ik ga gewoon smokkelen. Ik doe er gewoon één extra. Eén waarbij ik niet echt zwijmel, maar die ik altijd weer leuk vind om terug te horen, vanwege het meezingbrulgehalte en vanwege de bijbehorende 'luchtgitaarsolo's' .

Sweet Child o' Mine van Guns N' Roses, met een hele jonge Axl Rose...

Kwam zojuist deze tegen... sommige mannen worden mooi rijp.

Sommige iets minder.

En dan nu...

.... Voorjaar!!!

Heel die lange winter, met al die lange koude kilometers heb ik hier op gewacht. Lopen in de lentelucht!

Vandaag was hij er eindelijk.

En geen druk... maakt niet uit waarheen, maakt niet uit hoe lang, maakt niet uit hoe snel, zolang mijn benen en mijn hoofd het lekker vonden.

Zalig!!!

paginagroot, knalrood

Niet te missen, dit artikel in het westbrabantse huis aan huis magazine 'Uw Regio'.

(Klik gerust op het artikel, voor groter formaat! )