Er zijn liedjes die je raken. De melodie, de tekst, de herinneringen die je erbij hebt... we weten allemaal dat niets zoveel emoties los kan maken als muziek. Soms vind ik dat voor mezelf gerechtvaardigd. Muziek is vaak prachtig. Teksten zijn vaak zo mooi en treffend. En gelukkig ben ik, naast een paar verdrietige, gezegend met nog veel meer mooie herinneringen. Die liedjes mogen me raken... ik schaam me er niet voor. Ik ben er een soort van dankbaar voor, dat ik door muziek juist op onverwachte momenten stil kan staan, en mag denken aan belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Het nummer van R.E.M bijvoorbeeld (sometimes evreybody hurts) kan ik 12 jaar na het overlijden van mijn moeder nog steeds niet zonder droge ogen aanhoren.
Er zijn ook liedjes waarvan je níet wil dat ze je raken. Soms ligt de emotie er té dik bovenop. Ook in de muziek zou je de discussie kunnen voeren... waar ligt de grens tussen kunst en kitsch, wanneer wordt lectuur literatuur, of wanneer wordt een liedje 'Muziek' ?
Neem nou de eerste hit van Gordon, uit de tijd dat 'Goor van Geer' nog behept was met een weelderige bos krullen. Tranen met tuiten (wat zijn tuiten eigenlijk?) heb ik zitten huilen toen mijn vriendje het had uitgemaakt : 'Ik hou van jou.... alleen van jou... ik kan niet leven in een wereld zonder jou'. En ik voelde me op dat moment volslagen belachelijk... maar ik kon het ook niet tegenhouden.
Jaren later op Kreta, met flink wat bier en 'shotjes' achter de kiezen, kwam 'de vlieger' van André Hazes voorbij... En op dat moment kon ik ook alleen maar huilen... tsja, moeders was net dood, een ontspannen sfeertje, lekker los door de alcohol... dus eigenlijk vond ik wel dat het mocht. Maar ook toen voelde ik me volslagen belachelijk.
Hebben jullie weleens het meisje met de zwavelstokjes voorgelezen? Ik vond het vroeger al een mooi verhaal. Het gaat over een meisje dat 's avonds in de vrieskou niet naar huis durft, omdat ze geen zwavelstokjes heeft verkocht? (waarom gaan we gewoon niet met de tijd mee, en noemen we het het meisje met de lucifers... dan weet iedereen waar het over gaat). Ze steekt haar laatste zwavelstokjes af voor de warmte, en heeft daarbij dromen van warmte, gezelligheid en lekker eten. Bij het laatste zwavelstokje is het licht enorm helder en fel, en ziet ze haar overleden oma. Ze vergeet de ellende, voelt geen kou meer en gaat naar haar oma toe. En op dit gelukkige moment sterft ze. Pfffff... terwijl ik dit tik, voel ik het alweer prikken.... Maar een paar weken geleden las ik het aan Janneke voor. En ik moest zo lachen om haar snoetje vol onbegrip... dat mama zo zat te huilen terwijl ze aan het voorlezen was.
Afgelopen zondag hield Janneke een 'uitvoering' tijdens het ontbijt. Ze had een dansje ingestudeerd en zong, met haar engelstemmetje, vol overgave en met zachte G, mee met K3: 'Wanneer zie ik jou terug? Een ster die naar me knipoogt en me nooooooiiiit verlaat...' en dan vooral het zinnetje: 'ik zou alles geven voor nog 1 seconde met jou...' En hoe harder ik moest huilen... hoe harder M.ike moest lachen.... En tegen de tijd dat ze klaar was met zingen wist ik zelf ook niet meer of ik nou moest lachen of huilen.
Ik zal het liedje even plaatsten... luister mee en huiver...
En omdat 'Oma Riet' vandaag jarig zou zijn, vind ik het wel een goed moment om er op deze manier even bij stil te staan. Volgens Janneke moesten we vandaag maar gewoon taart gaan eten, een kadootje kopen en dat op haar grafje neer gaan zetten. Dat eerste ga ik doen, dat vind ik wel een goed idee. Dat tweede is wat minder makkelijk uitvoerbaar. Sorry mam, hoe lief je ook was, hoeveel je ook voor ons deed, maar deze moeite is me echt teveel.
Het is wel echt 'mama's-verjaardag- weer'. De zon schijnt op het berijpte grasveld. De krokusjes steken hun sprietjes net boven de grond, en vermoedelijk zie ik zaterdag in het bos de eerste sneeuwklokjes alweer.
En ook dit raakt me... dat ik nooit zal vergeten dat haar verjaardag voor haar het einde van de winter was... dat het voorjaar dan wat haar betreft al voorzichtig begon en dat ze verlangend uitzag naar de zomer.
En ik ga zo maar even lekker naar buiten... wat voorjaarslucht opsnuiven, en genieten van de warmte van de eerste zonnestraaltjes!
P.S.... de tuiten zijn me inmiddels ook duidelijk: Een tuit is natuurlijk een pijpje dat uit een kan of een ketel steekt... en dat zie ik dan ook weer gelijk voor me hè? Hoe er een pijpje uit je ogen steekt waar in grote stromen tranen door naar buiten komen! :'(:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten