Pavlovreactie

Hoe bestaat het. Twee van zulke prachtige dagen, en dan geen blog-inspiratie hebben. We hebben Jannekes 'grote-mensenfeest' gevierd. Lekker in de tuin met een clubje vrienden en broer. We ( lees Mike) hebben geklust aan de secretaire : http://tasja72.blogspot.com/2011/09/zondagmiddagtijdverdrijf.html. Overmorgen moet-ie af zijn. Dan moet-ie marktplaats op.  Ik heb gisteravond tot laat genoten van Nirvana op TV... 20 jaar terug in de tijd... toen mijn haren nog wild waren en toen ik er nog tegen kon om laat naar bed te gaan. Om kwart over 8 vanmorgen kreeg ik aandrang om te lopen. Genoten van een rustig duurloopje in het vroege zonnetje rond de plas. Daarna alle verbrandde caloriën er weer aan gegeten op een heerlijke bbq bij mijn nicht. Allemaal leuk, maar ik kan er geen blog van brouwen.

Zal ik nog eens een vakantieconceptje uitwerken? Het is er immers wel weer voor!

Op de foto in mijn avatar ben ik bezig aan mijn favoriete vakantieactiviteit. Liggen en lezen!

We gaan al zeker 20 jaar naar dezelfde plek op vakantie. Een enkel keertje wijken we uit naar een andere bestemming, maar het jaar daarop gaan we dan toch maar weer naar de oude vertrouwde stek. Op de camping is niet veel. Een heel klein speeltuintje. Een heel klein strandje in de Rijn. Je krijgt er ook geen zongarantie. Het uitzicht is er al 20 jaar hetzelfde, maar kennelijk zijn we nog niet uitgekeken. Er gebeurt niet veel. Maar er gebeurt de hele dag wel wat. Bootjes varen af en aan. Te vrolijke Amerikanen komen langsfietsen. Er worden busladingen Japanners-met-fototoestellen losgelaten. Twee keer per week komt 'de zonnebloem' voorbijvaren, en 2 keer per dag, om kwart over 1 en om kwart over 6 komt 'de Goethe' voorbij. Het voorbijvaren van de Goethe is op zich niets bijzonders. Het is een mooie boot, maar meer is het ook niet. Wat het bijzonder maakt, is de actie die hier gewoonlijk op volgt. Vaak bedenken we, als de Goethe voorbijvaart, dat het tijd is om aan het eten te gaan beginnen. Er treedt bijna een pavlov-reactie op: zodra de Goethe in aantocht is, begint de familie C. te kwijlen.

Gezien de richting die de Goethe op de foto opvaart, is deze foto rond kwart over 1 genomen.
Grote kans dat ik dus, binnen 10 minuten na het nemen van deze foto in mijn tas gedoken ben om een broodje te pakken. Grote kans ook dat ik ( ik kan het allemaal herleiden, omdat het de bijna de enige zonnige dag in de vakantie is geweest; hij staat in mijn geheugen gegrift...)  hier nog zorgeloos op droge handdoek lig. Grote kans dat ik nog niet wist dat ik even later angstige momenten zou beleven door een doelgerichte aanval van een wesp....

De wespen waren in de vakantie vrij agressief. Op de eerste dag stak er 1 in mijn been. Vanaf die dag zijn de wespen en ik geen vrienden geworden. Tijdens het eten van mijn broodje kroop er één op mijn bikinibroekje. Langzaam maar doelgericht zakte hij af richting lies. Ik durfde niet te bewegen. Van de zenuwen begon ik te lachen. Hij kroop nog verder naar beneden. En van de spanning moest ik nog harder lachen. Plotseling voelde ik een druppeltje lopen... De wesp was inmiddels een grondige inspectie begonnen op het randje van mijn lies/bikinibroek dus knijpen was geen optie. Als ik zou knijpen, zou ik de wesp fijnknijpen en dan zou hij me steken. Leek me geen fijne plek om gestoken te worden. Nou ja.... het verhaal eindigde als volgt: de wesp vloog weg en ik stond mijn natte handdoek uit te spoelen in de Rijn. De grootste lol was natuurlijk om te bedenken hoe het af zou lopen als ik wel gestoken zou zijn.... een leuk tafereeltje voor de voorbijgangers boven op de weg langs het strandje.

De mens is een gewoontedier, dus ook in de vakantie hechten we aan onze vaste gewoontes. Jullie kunnen je er vast wel wat bij voorstellen hoe we ontregeld raakten toen deze zomer plotseling het vaarverkeer werd stilgelegd. Geen Zonnebloem om te melden dat het weer dinsdag of donderdag was.... Geen Goethe die ons vertelde dat we moesten gaan eten.... maar daarover vertel ik een andere keer.

Wordt vervolgd....