Vechtgenoten

Zo... in tijden van minder inspiratie is het nu een mooie gelegenheid om de concepten van de vakantie eindelijk eens uit te werken. Hier komt deel 1!

Eén van de leukste dingen van kamperen is gewoon dat er altijd wel iets te zien is om je heen. Mensen komen, mensen gaan. Mensen hebben hun eigen gewoontes, hun eigen routines, hun eigen manier van omgaan met elkaar.

Rechts van ons stonden de Suudjes... als 100 jaar ons kampeergezelschap... al hun eigenaardigheden zijn ons al gewoon... daar valt niks meer over te vertellen :-)

Schuin voor ons stond 'Amsterdam'. Amsterdam was het type marktkoopman. Zag overal handel in. Zat altijd overal verlegen om een praatje. En had zelf alles altijd groter, mooier en net een tandje erger.

Daarnaast stond Duits een stel, een man en een vrouw. Samen. Dachten we. Totdat een week later ineens de (schoon)moeder in een rolstoel vanachter de tent vandaan gereden werd... bleek dat ze daar al ruim een week met zijn drieen waren dus :-) (Als je héél goed kijkt, dan zie je haar zitten op de foto :-) )

Eén deurtje voorbij de Suudjes stond een middelbaar stel. De vrouw liep de hele dag te redderen en vanalles te doen. De man zat in zijn stoel. De hele ochtend, middag en avond. Af en toe bewoog zijn hoofd: In een schok naar voren en met dezelfde vaart weer omhoog. Dan viel hij in slaap en schrok hij weer wakker. Zo ging er ongeveer een week voorbij.

Op een avond lag ik lekker in mijn bedje te lezen, toen Mike me naar buiten riep. 'Tas' riep hij 'kom je er even bij zitten? Goede tijden slechte tijden begint' :-) Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij wat leuks verwachtte...) 'Ik zet er lekker even een bakkie koffie bij, en we gaan er even goed voor zitten.'

Voor ons was een stel aangekomen waarvan we het vermoeden hadden dat Zij de kaart onderweg op zijn kop gehouden had, en Hij de weg wel beter wist. Al kibbelend waren ze de auto uitgekomen. Dat was het moment waarop Mike een showtje vermoedde en mij erbij riep.
Ze hadden de caravan op hun plek gezet en met veel lawaai en gooi- en smijtwerk begon Hij allemaal spullen uit de disselbak te halen. Ik weet niet wat Hij zocht, maar toen alles om hem heen verspreid lag, had Hij het object wat hij zocht eindelijk gevonden. Vloekend struikelde Hij in de schemering over alle losliggende spullen en verdween Hij achter de caravan. Ondertussen schold Hij zijn vrouw de huid vol over alles wat Zij niet goed opgeborgen zou hebben. We zagen de pootjes onder de caravan vandaan komen, de caravan werd met meetkundige precisie waterpas gezet en we begonnen ons al te verheugen op deel 2 van de soap.

Wat zij niet wisten, en wij wel :-), was dat je op deze plek minimaal 60 meter kabel nodig had naar de electriciteitskast. Het was de hele dag al een komen en gaan geweest van mensen die het wel een mooi plekje vonden, maar die ook weer vertrokken omdat de kabel veel te kort was. Mike stak er nog eens een sigaartje bij op en ging er nog eens goed voor zitten.

En inderdaad.... Hij begon zijn haspeltje uit te rollen, halverwege een grote vloek, en tierend kwam Hij weer teruglopen. Zij kreeg er natuurlijk de schuld van, dat het kastje zo verweg stond.

Dit was het punt waarop ik onder de tafel lag, en de buurman links van ons van het deurtje voorbij de Suudjes, het niet meer aan kon zien. Na dagen niet te hebben bewogen kwam hij in beweging, haalde zijn verlengsnoertje uit de disselbak en gaf die aan het kibbelende stel. De spelbreker ;-) Het begon net écht spannend te worden.

Hoe hun vakantie verder is geweest, dat heb ik niet kunnen volgen. Ik weet dat hun relatie in ieder geval nog 3 weken heeft geduurd. Ze zijn vertokken naar een andere plek dichter bij het kastje. Af en toe zag ik ze nog weleens voorbijlopen. Hij heethoofdig voorop, Zij een beetje schichtig en in elkaar gedoken achter hem aan.

Ik hoop écht, en ik geloof ook écht, dat Mike en ik nooit, maar dan ook nooit dat punt bereiken waarop we met zo weinig respect met elkaar om zullen gaan. En als het gebeurt, en als ik het zelf niet zie, dan hoop ik écht dat er geen mensen zijn die gaan zitten kijken en lachen om wat er gebeurt. Dan hoop ik , dat er mensen zullen zijn die me helpen herinneren aan dit blog. En dat ik dan nog eens zal denken aan de vechtgenoten die op die mooie zomeravond hun klucht kwamen opvoeren.