Eén moment met dit nummer is me altijd bijgebleven:
Schoolreis. Een overvolle metro in Parijs.
Een groep uitgelaten tieners. Lawaaiige hollanders.
Acht uur 's morgens. Midden in de spits.
Met een gettoblaster.
En A Forest knalde door de speakers.
Heb nog nooit zoveel parijzenaren tegelijk sacherijnig zien kijken.
Eén glas water: 175 mililiter, een kopje thee 125.
De drain lekte 100 ml in de afgelopen 24 uur.
Was het belangrijk? De optelsom was toch verkeerd. Hoeveel
mililiter was één traan? Hoeveel vocht aan snot en tranen verloor ze met een
nacht lang janken? Een zwembad vol. Eén traan voor elke stap in de toekomst die Nicky en Jesse zonder haar zouden doen. Maar dat werd in de tabel niet
meegeteld.
De hele avond had Nicky naast haar moeder op bed gelegen. Foto’s gekeken en de video’s op de tablet.
Van die geweldige dag vorige week. De limousine ’s morgens op de oprit. De visagiste en de kapper die
binnenkwamen. De fotograaf. De fotoshoot. Het blije snoetje van haar broertje
in de brandweerauto. En als klapper de helicoptervlucht boven hun huis! Wat zorgeloze
dag was dat geweest.
De enige dag zonder zorgen. En voorlopig de laatste.
Ze had haar dochter de hele nacht voor zich gezien. Ze werd
lang, was geen klein meisje meer. Ook nog geen vrouw. Ze had nog even over haar
schouder gekeken en gezwaaid. Morgen zou ze op kamp gaan. Het afsluitende kamp
van groep 8. De gedachte dat ze er misschien niet zou zijn als ze over een paar
weken naar de brugklas zou gaan… ze kon de gedachte niet aan…
Nicky zocht een
plekje in de bus. Achterin, aan de kant waar de minste ouders stonden te
zwaaien. Naast haar BFF. Ze wilde niet zien dat alleen haar vader daar stond.
Met kleine Jesse op zijn nek. En oké.
Oma stond er ook. Maar oma was geen mama. Ze beet op haar lip. Een zak
stuiterende toverballen was haar redding. Dapper lachte ze mee met haar
vriendin. Achtstegroepers huilen niet.
WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: Verwennen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/
Stichting droomdag organiseert
droomdagen voor kinderen en gezinnen die te maken hebben met kanker. Er zijn
immers zorgen genoeg. En hoe fijn is het als er in een gezin met zoveel zorgen
een dag kan zijn waarin zorgeloosheid en de wensen van de kinderen centraal
staan?
Ik kwam deze stichting tegen via een tatoeageshop in Den Haag. Daar ( en ook
op andere plaatsen) is een groep tatoëerders als sinds juni bezig met het
zetten van tattoos. Een anker (voor hoop) met de letters FDKK. Fuck Die Kut
Kanker, daar staan ze voor! Voor een
donatie van minimaal 20 euro kun je die laten zetten. Maar als je een tattoo
iets teveel van het goede vindt, kun je ook een plakplaatje of een t-shirt met
het anker kopen. Ze zijn begonnen met 1 tattoo voor hun collega, die ook te
maken kreeg met kanker. Zij liet deze tatoeage zetten. En om haar te steunen
lieten al haar collega’s hem ook zetten. En daar was een actie geboren. Nu zijn ze 333
tatoeages verder. En inmiddels staat de teller op €24.244,50 !!!! Hoe mooi is dat! De opbrengst gaat voor de ene helft naar www.stichtingdroomdag.nl en voor de andere helft naar stichting No
Guts No Glory (www.stichtingngng.nl).
Van de week was het zover. Op het werk.
Het rode CALC lampje van de Senseo begon te branden. En dat is slecht nieuws. Want als je dan te lang wacht met de 'decalc-procedure' dan komt er een moment dat hij geen koffie meer wil geven. En dan komt er dus een moment dat ik het écht niet naar mijn zin ga hebben.
Of ik hem even wilde ontkalken.
Ja hoor... Scheut schoonmaakazijn erin. Even doorspoelen. Kind kan de was doen, tussen alle telefoontjes en klanten door. Dacht ik.
Ik had ooit ergens gehoord of gelezen dat het niet zo simpel was. Toch maar even op zoek naar de gebruiksaanwijzing. Maandenlang heeft die in de keukenla in de weg gelegen. Nu onvindbaar.
Dan maar naar youtube.
Bij stap 1 ging het al mis. De 1000 ml water lukte nog, maar het zakje van 50 gram antikalkpoeder ontbrak.
Sjongejongejongejonge. Kost dus gewoon 5,99 per twee zakjes! En dat 1 keer per 3 maanden. En waag het nu niet om het over te slaan, want dan krijg je dus geen koffie meer! O, ja, en het gebruik van andere middelen als bijvoorbeeld schoonmaakazijn kan het apparaat beschadigen. Ja me hoela! Geloof je het zelf! Ze hebben er vast expres onderdelen in gestopt die beschadigd raken als je azijn gebruikt waardoor je apparaat ontploft!
Maar dan ben je er nog niet.
Daar hoort dan ook nog het vervangen van een BritaMaxtra waterfilter bij.
Drie stuks voor 17,50! Sterker nog... dat wordt geadviseerd om om de twee maanden te doen. En dan zit er ook nog eens een handige schijf in de deksel waarmee je kan aangeven in welke maand je dat ook al weer moet doen. Zodat je het vooral niet vergeet. Haha... hij staat op augustus bij ons. En er is nog niemand ziek van geworden. Als de inspectie maar niet komt controleren!
Naja... er moet weer veel te veel verdiend worden aan een simpel bakkie koffie. Die eigenlijk ook nog niet eens superlekker is.
De artikelen staan op het boodschappenlijstje. Ik ga voor de komende week maar gauw 4 minuut 47 vrijplannen voor de 'decalc-procedure'. Voordat het te laat is.
Van de week kocht Jip zijn eerste cd-tje.
Dat was nog niet zo eenvoudig als het lijkt.
Zijn zakgeld brandde in zijn portemonnee om twee cd's van Linkin'Park te kopen.
Dus... ik had al gezien dat Bergen geen platenwinkel meer had. Ja, een echte, waar je alleen vinyl kunt kopen, maar geen cd-tjes.
Daarom (oké, ook voor een bakkie bij opa&A.) reden wij naar Zoetermeer. Ook daar geen stenen platenwinkel te vinden.
Uiteindelijk besloten we om ze maar te bestellen bij Bol.
Jip maakte zich nog zorgen: Komen die cd's dan wel heel aan als ze door de brievenbus naar beneden vallen?
Natuurlijk, verzekerde ik hem, dat doen ze vaker, cd-tjes versturen en dat verpakken ze dan vast en zeker goed in een stevig doosje met bubbeltjesplastic.
Dus de volgende dag, op het werk, een hevig teleurgestelde Jip aan de telefoon.
De cd's waren bezorgd, maar de hoesjes waren stuk.
Het zat in een kartonnen envelopje. En dat was voor de hoesjes niet genoeg. Sufferds.
Gelukkig wordt het met 1 telefoontje opgelost.
Maar een beetje dom is het wel.
Het hele gebeuren bracht me terug bij mijn eerste singeltje dat ik kocht.
A Different Corner van George Michael.
Ik ben benieuwd of Jip over een kleine 30 jaar nog steeds achter zijn keuze staat.
Ik kan mijn eerste singeltje nog steeds waarderen. Het 'etherische doorzichtige' sfeertje in de clip staat me nog steeds aan, maar ik vind het nu te gelikt en gemaakt. En het nummer is wel e.r.r.u.g... t.r.a.a.g....
Maar nog steeds wel mooi.
En ja. Jip's keuze kan ik ook waarderen.
Zelf ben ik overigens wel geslaagd in Zoetermeer voor de nieuwe van Pearl Jam. En dat is dan wel weer een tip voor als je een nieuwe cd gaat kopen: doe dat gewoon op anderhalf uur rijden van je huis. Dan heb je op de terugweg uitgebreid de tijd om je nieuwe aanwinst te beluisteren.
Eigenlijk... zet ik deze hier neer om Mr. C. een beetje te plagen.
Al 20 jaar voeren we strijd om dit nummer.
Hij kan het niet aanhoren.
Maar bij mij gaat de volumeknop altijd omhoog.
Als puber kon Billy Idol me wel bekoren. Hij was niet mooi... maar ergens vond ik 'm wel wat hebben.
Nu ik het terugzie moet ik Mr. C. gelijkgeven... een beetje (twee beetjes) fout is 't wel.
Een hoog jaren '80 gehalte. Met een clip die me niet zo heel veel zegt. Een clip die ik ook niet heel erg tof vind. Maar het nummer vind ik nog steeds heerlijk.
Sorry, Mr.C., Maar vandaag zwijmel ik toch nog even met Billy.
Hier een geweldig voorbeeld over hoe je de plank volledig mis kan slaan bij een ogenschijnlijk eenvoudige opdracht. Met name bij kinderen met autisme is de wereld soms ingewikkelder dan we op het eerste gezicht denken.
Ik zeg: geen speld tussen te krijgen. Score een tien!
