je ligt eruit... sorry...

In mijn vorige blogje schreef ik over Instagram.
Dat Janneke 's morgens altijd even op mijn telefoontje de geposte foto's doorloopt die haar klasgenootjes hebben gepost. Natuurlijk kom je daar ook wat meidenvenijn tegen. Dat is volgens mij iets van alle leeftijden en alle tijden.

Van de week kwam ik iets tegen waar ik toch wel hele grote vraagtekens bij zette.
Ik zag een foto-collage met 4 portretten. Hoofden van kinderen uit de klas. Over sommige hoofden zat een virtuele 'sticker' geplakt. Uit de commentaren eronder begreep ik dat het om een wegstemspelletje ging.
Als je hoofd in de collage stond mocht iedereen op je stemmen, en degene met de meeste stemmen ligt eruit. Ze zeggen er dan wel nog netjes 'sorry' achteraan.

Mijn eerste reactie was: oei... niet leuk.
En ik heb het eigenlijk niet zo heel lang aangekeken om het verloop hiervan af te wachten.
Uit een gesprekje met Janneke hierover bleek dat ze er zelf eigenlijk niet zo heel veel kwaad in zag. Ik vroeg of ze het niet vervelend vond als ze heel veel stemmen zou krijgen. En of niet altijd dezelfde kinderen de minste stemmen krijgen.

Nee, ze vond het niet vervelend als ze veel stemmen kreeg. Maar ze vond het toch wel leuker als ze weinig stemmen kreeg. En ja, vaak gingen dezelfde kinderen er het eerste uit. En ze zag ook dat het eigenlijk helemaal niet aardig was om iemand zomaar zonder reden weg te stemmen.

Is het een vorm van cyberpesten, vroeg ik me af? Ik weet het niet. Het is natuurlijk gewoon een raar populariteitsspelletje. En hoe makkelijk is het om vanachter je schermpje de pikorde in de klas te kunnen bepalen?

Maar hoe zwaar moet ik hieraan tillen? Hoe erg vinden ze het om weggestemd te worden? Er hangen verder geen consequenties aan, en Janneke ziet in een volgende ronde gewoon weer nieuwe kansen.

Nu zit Janneke gelukkig ontzettend lekker in haar vel. Maar wat als je net wat onzekerder bent en je dag valt of staat bij wat anderen van je vinden?

Ik heb Janneke gezegd dat ik de juf hierover zou mailen. Omdat ik wilde dat ze weet dat dit speelt in de klas. Daarop begon Janneke te huilen. Bang dat haar naam genoemd zou worden. En bang dat ze hiermee gepest zou gaan worden. Ik heb haar beloofd haar naam hier niet bij zou vallen. Ik heb haar gezegd dat ik het een heel onaardig spelletje vind. Dat het niet bijdraagt aan gezelligheid in de klas. En dat de cursus 'Rots en Water' die ze klassikaal volgen vanwege de slechte sfeer in de klas natuurlijk helemaal geen zin heeft als alles wat geleerd wordt op zo'n vervelende manier weer om zeep geholpen wordt. Rots en water draait om je eigen houding en gedrag in de groep. Maar ook om respect.

Ik bleef hier maar over nadenken. Til ik niet te zwaar aan dit wegstemspelletje? Hoe ging dat vroeger toen ik zo oud als Janneke was? Wegstemmen is iets wat in mijn jeugd eigenlijk gewoon niet voorkwam. We hadden wel het omgekeerde stemmen... dat er bij de gymles altijd dezelfden als laatste werden gekozen. Hoe lang heeft dat niet geduurd voordat dat uit het schoolsysteem verdwenen was? En hoeveel schade heeft dat aangericht?

Tegenwoordig is het wegstemmen aan de orde van de dag:  Eleminatierondes in survivalprogrammma's. Vette rode kruizen bij talentenjachten. Afgezeken worden voor een camera.  Het komt allemaal bijna dagelijks voorbij. En heel vaak ontbreekt een motivering.

En hoe vormt dit de kinderen van nu? Ik zie teamvergaderingen voor me, waar ze in een grote pot een briefje doen met daarop de naam van de collega die het minste bijdraagt aan de teamprestatie. En zonder toelichting wordt je weggebonjourd. In het beste geval met een sorry achter je naam. Maar wel met het gevoel dat ze je niet moeten.

De juf heeft teruggemaild dat ze het erover zou hebben. Maar dat het ook verdomd lastig is, omdat het bijna niet zichtbaar is. Voorlopig is het in de klas nog niet besproken, zei Janneke, en wordt er op Instagram nog ogenschijnlijk vrolijk op los gestemd. Jannekes commentaren zie ik er niet meer bij staan. Missie nog maar deels geslaagd...