Zwijmelen op zaterdag: Hurts

Pasen. Het feest van nieuw leven.
Hoe ironisch en vooral ook hoe verdrietig is het als met Pasen je gedachten ieder jaar terug gaan naar het moment dat je zoon, je broer, of je vriend ervoor had gekozen om niet meer verder te willen leven.

Het leven deed A. teveel zeer.
Lichamelijke pijn en hartzeer. Een verbroken relatie. Teveel donkere gedachten. Het was teveel.

Ik stond iets verder van A. af, dan mijn naasten. Maar het aanzien van de schrik, de onmacht, het schuldgevoel, het verdriet bij hen... het was hartverscheurend.

Op de begrafenis was ik vooral geraakt door het nummer dat zijn ex-vrouw voor hem liet horen:

Seems like it was yesterday
When I saw your face
You told me how proud you were,
But I walked away
If only I knew what I know today...

Het lijkt een onmogelijke taak om mee verder te moeten in je leven...

Ieder jaar met Pasen zoek ik het nummer even op.

Ik weet niet of ik er wat mee wil zeggen naar A. toe. 

Ik kende hem niet zo goed. 

Misschien wil ik alleen maar even laten weten dat ik aan hem denk, en dat ik hoop dat hij zijn pijn hier op aarde achter heeft kunnen laten. 

Zwijmelen op zaterdag: 9 to 5

Bergen om Zoom lijkt wel lamgeslagen.
Het massaontslag bij één van de grootste werkgevers in de regio, Philip Morris, treft iedereen.
Direct of indirect.

1230 man staan er in oktober op straat.
De gevolgeffecten worden geschat op uiteindelijk mogelijk meer dan 4000 mensen.
Het effect zal niet alleen te merken zijn bij de directe toeleveranciers, de schoonmakers, de catering en de transportdiensten. Het treft de hele stad. De bakker die er wekelijks een aantal taarten bracht, de bloemiste die de jubilarisboeketjes verzorgde, de sportschool die een contract voor de werknemers had lopen. Hele gezinnen die minder te besteden hebben. Niet alleen in de winkels, maar ook bij bijvoorbeeld een tandarts.

Het stemt me somber. Direct treft het me niet. Maar een aantal buren in mijn straat wel. En een aantal collega's van mij ook. Ik vind het een drama voor de stad. Voor heel de regio.

En wat nu, als zoiets nu ook met, ik noem maar een zijstraat, een bedrijf als Sabic zal gebeuren? Een grote internationale fabriek hier net over de stadsgrenzen. Hoppa... gooi ze maar op een grote hoop bij alle andere werklozen.

Ook wij hebben er in directe zin kennis mee gemaakt dat het hebben van een baan geen vanzelfsprekendheid is. Ik maakte er vanmorgen met een patiënt nog een grapje over. Hij kwam voor de derde keer deze week de praktijk binnen. Hij groette me, en zei: verrassend... u hier? Ik zei, ja, en ik grapte erachteraan dat dat vandaag de dag in Bergen op Zoom niet voor iedereen een gegeven zou zijn om een dag later weer op dezelfde plek aan te werk te kunnen zijn.

En natuurlijk. We balen allemaal wel eens, als we liever leukere dingen willen doen, of als we niet zo lekker in ons vel zitten, dat we moeten werken. Maar eigenlijk is het gewoon heel fijn als je elke dag normaal naar je werk kan gaan. Daarom sluit ik af, met een liedje met een lekker vrolijke klank, ondanks de vraagtekens die de tekst bij de vrolijkheid zet.