Passeren is passé

Soms ben je net een beetje beter in iets dan de gemiddelde mens,  zeg maar.
Ik kan een hoop dingen niet. Ik ben niet overdreven intelligent. Ik kan niet goed rekenen. Ik hoor in niets tot de top.

Maar ik kan wel heel makkelijk best wel hard fietsen. Niet dat je er wat aan hebt. Maar toch.

Ik zou niet zomaar een tour wegrijden of een colletje een paar keer op een dag fluitend beklimmen. Zo goed ben ik nou ook weer niet. Of nou ja... wie weet. Misschien zou ik dat ook wel kunnen.Ik heb het nog nooit geprobeerd.

Maar eigenlijk is het mijn hele leven al zo geweest dat ik bijna nooit werd ingehaald als ik fietste. Ik was altijd degene die inhaalde. Dat was vroeger zo, toen ik naar school fietste. En dat is nog steeds zo. En zo stiekem voor mezelf was ik daar best een beetje trots op.

Tot een paar maanden geleden. Toen werd ik ineens ingehaald. Door een dame met keurig gekapt haar. En hoge hakjes. En zonder inspanningsblosjes op de wangen.
Moeiteloos, met een flink tempo.
Ik probeerde nog aan te haken maar zat binnen een paar meter tegen het verzuringsniveau aan.
Kansloos.

De laatste weken gebeurde het me steeds vaker. Mooiweerfietsers. Dames en heren op leeftijd. Dames en heren waar ik qua postuur 3 keer in pas. No way dat die met zoveel gemak zoveel sneller kunnen fietsen als ik.

Nou ja... jullie snappen het al. Onder de kinderzitjes, fietstassen en bagagedragers zitten dus accuutjes verborgen.

En niet dat ik het nou zo ontzettend vervelend vind ofzo. Het is gewoon vreemd dat ik ingehaald word in een tempo dat ik met geen mogelijkheid kan bijhouden. Dat is alles. Ik vind het niet erg. Ik ben alleen maar niet neer degene die inhaalt. De rollen zijn omgedraaid. Dat is alles. Ik vind het écht niet erg. Heus niet.

Hmmm.... maar stiekem wacht ik af. En kan ik me nu al verkneukelen.
Er komt een tijd waarin blijkt dat, net als bij de telefoontjes, de elektrische tandenborstels en alle e-dingen waar we gebruik van maken, de accu's toch niet zo heel lang mee gaan. En dat de afstand die overbrugd kan worden steeds kleiner wordt. En dat al die makkelijke trappers halverwege, liefst op het moment dat ze mij inhalen, ineens geen gebruik meer kunnen maken van hun e-power. En dan zal ik ze eens laten zien hoe je keurig rechtop, ogenschijnlijk zonder inspanning, maar met blosjes op de wangen en een klein zweetdruppeltje op de rug, in kan halen op een tempo dat eigenlijk gewoon niet bij te benen is.

Ik kan niet wachten....