Vol

Ik wil over van alles schrijven.
Maar het lijkt me niet de moeite waard.
Toch vind ik het bij anderen juist fijn om te lezen, als het nergens over lijkt te gaan.
Gewoon, ontspannen. Een stukje over iets leuks, iets opvallends, iets moois... meer hoeft het niet te zijn.
Maar op de één of andere manier lijkt het bij mij er allemaal niet toe te doen.

Ik wil over van alles schrijven.
Over mijn kinderen. Over hoe mooi het is dat ze zo wijs worden. Over hoe lastig het soms allemaal is. Over hoe ze soms niet lekker in hun vel zitten, en hoe moeilijk het is om hun daarbij te helpen.
Maar ze willen helemaal niet dat ik over ze klets. En zéker niet op plekken waar iedereen mee zou kunnen lezen.

Ik wil over van alles schrijven.
Op een tijdstip dat ik voel dat ik wil schrijven.
Maar de puber en de pré-puber eisen ook hun computertijd op. Laat maar... mama wacht wel.
En als het mijn beurt dan is, dan is de inspiratie weg. Of dan is het alweer ver over bedtijd heen.

Ik wil over van alles schrijven.
Leuke verhalen. Fantasie.
Mijn hoofd is vol. Geen grote zorgen. Maar ook geen rust. Soms lukt het. Maar veel vaker niet.

Ik wil over van alles schrijven.
Maar mijn leven lijkt om een paar dingen heen te cirkelen. De mensen weten het nu wel, denk ik. Ik hoef er niet meer over te schrijven. En sommige dingen weten ze ook niet. Die hou ik binnen mijn cirkel. Maar het cirkelt er wel rond. En het belemmert me om met mijn gedachten buiten mijn cirkel te gaan. Cryptisch? Nee. Gewoon. Dagelijkse zorgjes. Misschien toch ook wel wat grotere zorgen. Wat onzekerheden. Wat dingen waar ik juist niet over wil schrijven.

Dus dan gooi ik er op zaterdag een zwijmel uit. Plaats af en toe een losse kreet. Lees hier en daar eens bij een ander. En prakkiseer ik  me suf over de WE-300, maar kom niet verder dan dat.

Het komt wel weer. Maar nu ik schrijf, merk ik dat ik het mis.

Wat is bloggen soms toch moeilijk.