zwijmelen op zaterdag: de stervende zwaan

Ik maak me zorgen om de zwanen in de plas hier vlakbij ons huis.

Het zwanenechtpaar heeft al een paar jaar lang ieder jaar een nestje in het riet.
Ik vrees echter dat het er dit jaar niet van gaat komen.

Eén van de zwanen is het spoor een beetje bijster.
Hij (of zij, ik kan dat niet zien bij zwanen) lijkt verliefd te zijn geworden op zijn eigen spiegelbeeld. Dagenlang is hij zoet met kopjes geven tegen zijn eigen spiegelbeeld dat hij in het kunstwerk ziet. Zijn spiegelbeeld baltst lustig terug.

Het andere zwaantje zie ik al dagenlang niet meer in de buurt. Die zwemt een beetje sipjes rondjes, een paar honderd meter verderop in de plas.

Ik zie het gebeuren, iedere dag weer. Ik fiets er dagelijks een keer of 4 langs op weg van huis naar werk en terug. En ik begin me er ook een beetje verantwoordelijk voor te voelen.

Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die het ziet. Ik heb er nog niemand met medelijden naar zien kijken. Dus ik heb ook het gevoel dat ik het op moet lossen. Dat ík de plas in moet springen om de kunstwerken matzwart te verven. Maar dat vind ik ook weer een beetje raar.
Want misschien is het wel heel normaal bij dit zwanenpaar. Dat dit ieder jaar zo gaat, en dat ik het gewoon nog nooit eerder heb gezien. Wie weet is het wel onderdeel van hun voorspel. Weet ik veel?

Iedere dag hoop ik dat ze elkaar zullen treffen, en dat de andere zwaan dan nét even leuker terugbaltst dan dat spiegelbeeld. En dat er toch dit jaar weer een nest zal zijn, verscholen tussen het riet.
Gek hè, zo'n narcistische zwaan...

Dus je voelt hem al aankomen vandaag... een droevig zwanendeuntje...