Zwijmelen op zaterdag: Mooie Dag

Vanavond waren we weer even een paar uurtjes een compleet gezin.

We zaten met ons viertjes aan tafel, aten een maaltijd die door vrienden van de familie was gekookt, dronken een glaasje wijn en bespraken de week die was geweest en de week die zou komen.

Thuis doe ik mijn best om 'zo gewoon mogelijk' te doen.
Dat is voor de kinderen het beste. Daarop varen we de makkelijkste koers.
Maar het valt niet mee.

Vorige week kregen  we te horen dat mijn schoonmoeder een hersentumor heeft.
Tussen het ontvangen van dit vreselijke bericht en het afscheid nemen van (o)ma (d.w.z. het moment waarop ze het bewustzijn verloor)  zaten slechts twee dagen.
Hier *klik* schreef ik het hele verhaal dat ik nu in twee zinnen heb samengevat.

Mijn man is bij haar om haar de laatste zorg en liefde te geven, samen met zijn broer.
Ze doen het vol liefde en vinden het vanzelfsprekend dat ze dit doen.
Van heel veel mensen horen we dat ze dit toch wel heel bijzonder vinden, die twee mannen die hun moeder zo vol liefde verzorgen.
Ze zorgen goed voor maatje en zullen bij haar blijven zolang als nodig is.
Ze komen uit een warm nest. Misschien wel het warmste nest dat ik ken naast het nest waar ik uit kom, dus ik vind het ook volkomen vanzelfsprekend dat ze dit doen en ik ben ontzettend dankbaar dat dit mogelijk is.

En thuis gaat het leven gek genoeg gewoon door. De kinderen moeten naar school en hebben toetsen. Janneke kreeg haar (prachtige! ) rapport. Ze moet zich in gaan schrijven op haar nieuwe school. Jip heeft een informatieavond over het keuzeprofiel. Ik heb mijn werk. De boodschappen, het huishouden, eten koken... de dagen zijn lang en vol.

Daarbovenop komt het verdriet van de kinderen. Jip slaapt slecht en zijn emmertje zat vol de laatste dagen. Huilen en aan me hangen als ik 's morgens de deur uit ging. Kont tegen de krib. Niets was goed. Hij moest het toch maar gaan proberen op school, van thuiszitten word je immers ook niet vrolijker. Hij kon zich niet concentreren en zonderde zich af op school. Gelukkig heeft hij een oplettende juf die hem goed in de gaten houdt en hij mocht de afgelopen dagen 's middag lekker vroeg naar huis om bij te komen.

Er komen steeds meer klachten van de kinderen. Ik kook niet zo lekker als papa, ik haal de verkeerde boodschappen, de was is niet op tijd klaar, ze missen hem als ze uit school komen... kortom... het is allemaal maar niks zo, als papa er niet is.

Ik draai mijn dagen met mijn telefoon binnen een meter afstand van mijn lijf. Ik leun op alle lieve berichtjes die ik krijg  van familie, buurtjes en vrienden. In alle drukte komen we er wel dankzij alle whatsappjes en verdrietjes die we kunnen delen.
We horen steeds dat oma lekker rustig ligt te slapen, dat ze tevreden is en geen pijn heeft. En dat er eigenlijk niet veel verandert. Dat stelt ons gerust. Maar toch... zitten we gewoon toch een soort van te wachten. Jip zéker. Hij schrikt van elk telefoontje dat de juf ontvangt, bang dat ik het ben om te vertellen dat oma dood is. Hij zegt dat hij niet zal slapen voordat oma ook rust heeft. Hij is moe, dwars en verdrietig.

Dus zat er vanavond maar één ding op. We gingen oma en papa knuffelen.

Het heeft ons goed gedaan. De sfeer in haar huisje was warm, ontspannen en zo ontzettend liefdevol. De mannen zijn dankbaar dat ze dit mogen doen voor hun moeder. De rek zit er nog in. Ze kletsen veel over vroeger, kijken voetbal en drinken daarbij een potje bier met vrienden van ma, die op hun beurt de mannen ook weer vertroetelen.

Nu we weer thuis zijn is de spanning uit Jips lijf. Hij heeft gezien dat het goed was. Ma slaapt. Ze is ontspannen. De sfeer is rustig. Ze heeft geen pijn. We namen voor de tweede keer afscheid.
En ondanks dat ik deze week iedere dag heb gedacht dat het vandaag in godsnaam dan maar moest gebeuren, en ik vaak de laatste zin uit dit nummer hoorde in mijn hoofd... hoop ik ook gewoon dat het mag komen zoals het komt... als de tijd daar is...