Hoe de week van Tas was (22)

Oei... de laatste week van Tas plaatste ik een maand geleden.
Daarna deed ik wel nog even een update waarin ik schreef dat ik me niet zo lekker voelde.
En dat gaat vaak samen met weinig bloginspiratie.
Gelukkig kan ik melden dat de bui, zoals voorspeld, slechts van tijdelijke aard is.
De onrust en onzekerheid blijft, maar het drukt geen stempel meer op mijn humeur.
Ik weet ook niet of het een besluit is. Ik weet niet of je kunt besluiten dat je je humeur niet laat beïnvloeden door omstandigheden. Gelukkig is het wel gegaan zoals het gegaan is.
Ik kreeg klachten van familie en vrienden dat ze mijn berichtjes misten, dus daar ben ik dan weer!

En ja, er was eigenlijk ook gewoon heel veel te genieten de afgelopen tijd.
We hadden twee keer een heerlijke brunch.
Eén keer waren we te gast in ons eigen vakantiehuisje bij mijn zwager en schoonzus.
Janneke mopperde een poos geleden dat ze haar neven zo weinig zag, dus we planden een brunch. En het bleek een heel goed idee van Janneke te zijn, want wat hadden we het gezellig met elkaar.
Als mijn schoonmoeder zou zien hoe fijn we het hadden op haar terras, in haar huisje, in haar tuin... dan zou ze de koning te rijk zijn.
Op hemelvaartsdag brunchten we bij mijn vader en zijn vrouw ter ere van de verjaardagen. De andere tak van de family. Net zo zonnig, net zo gezellig.

Met Mr.C. maakte ik op mijn doordeweekse vrije dag een wandeling naar de vogelkijkhut. Een paar jaar geleden, toen de kinderen nog wat meer in de poep- en plasfase waren, doopten we die om tot vogelkiekkut. Het was de enige manier waarop ze het 3-letterwoord uit mochten spreken.
Vogels waren er niet veel, alleen heel in de verte een hele kolonie lepelaars. Met het blote ook niet zichtbaar, maar wel met de verrekijker.
Er kwam een kudde paardjes vanachter het riet voorbij. En daar hebben we wel lekker een hele poos naar zitten kijken.

We gingen tijdens het lange hemelvaartweekend naar een leuk evenementje. De Foodstoet. Allemaal rijdende keukentjes met verschillende gerechten in het park. Omdat we het tegenwoordig toch niet vaak eens zijn over het menu (kamp vlees versus kamp geen vlees) was dit een uitkomst. We konden er bestellen wat we wilden. Lekker sfeertje, lekker zonnetje. Wat mij betreft mag dit een terugkerend evenement worden. Zelfs Jip, die over het algemeen nergens voor te porren is, en zeker niet voor dingen met veel mensen, vond het een leuke middag.

Ik ging met Janneke naar de stofjesmarkt. Met de hand op de knip heb ik daar rondgelopen, maar och, och, ik zag zoveel wat ik zou willen. Ik viel voor deze en kon natuurlijk niet wachten om er iets van te maken.

Er wordt vaak gevraagd of ik nog weleens kleren naai.

Een heel enkel keertje. Vorig jaar kocht Janneke een tuniek. Hij stond zo leuk dat ik bedacht om hem na te maken. Het heeft even geduurd, want ik maakte hem tussen de bestellingen door. Het was niet zo heel moeilijk en het resultaat mag er zijn. Ik vind hem superleuk staan. 
Hier showt ze hem onderweg toen we even op de snelweg moesten wachten voor een open brug.

En weet je waar ik in de lente ook altijd zo blij van word? Aardbeien halen op de fiets, bij de boer. Niet dat die niet in de supermarkt liggen.... Het is altijd zo'n lekker en mooi stukje fietsen. Precies ver genoeg voor een klein fietstochtje. En bij thuiskomst zo'n heerlijke traktatie!

De laatste dagen van de meivakantie waren we weer op onze geliefde stek.
Ik heb het de hele vakantie al geroepen: let op! Op het einde van de meivakntie liggen we op het strand. Het eerste jaar dat we in Bergen kwamen wonen was het ook al zo. Ver onder de 10 graden in de eerste week. Het laatste weekend op het strand.
Deze foto is aan de kleur van Jip te zien gemaakt toen we net aankwamen.

Tot laat in de avond konden we buiten zitten.
De verjaardagscadeaus van vorig jaar kwamen goed van pas. We hebben veel plezier van Jannekes badmintonset. En wat ook een favoriet spel is: overgooien met de rugbybal. En wie hem niet vangt moet gaan twerken. Natuurlijk ben ik altijd de sjaak en gooien de kinderen de bal zo slecht aan dat moeders de bal onmogelijk kan vangen. Nou ja... hier zijn gelukkig geen foto's van. En ik heb de kinderen verboden om hun twerkende moeder te filmen...

En we ontmaagden de grillplaat die Mr.C. vorig jaar van zijn zwagers kreeg. Rechts kamp vlees, links kamp groente en stokbrood. Habdig zo, voor elk wat wils! Ik hoop dat we nog heel veel avonden zo op het terras kunnen eten. Dit was écht een succes.

Nou ja... als ik hier niet van zou kunnen genieten. Dan zou ik me echt zorgen gaan maken. Ik was maar een paar dagen vrij deze week, maar het voelt alsof we weken weg zijn geweest.