Zwijmelen op Zaterdag: Samson

Afgelopen zondag liep ik de 7-Heuvelenloop in Nijmegen.
Altijd een hele happening zo'n loopje aan de andere kant van het land.
Vroeg uit bed, al je spullen organiseren. Niet teveel meenemen, maar ook weer niet te weinig.
En de treinreis. Ook altijd weer een ding.
Herinnert u zich mijn City-Pier-City-loop in Den Haag nog? Toen de trein niet verder reed dan Dordrecht en we nog maar net op tijd in het startvak stonden?

De heenreis naar Nijmegen ging voortreffelijk, maar de terugreis eindigde in een 'CPC-tje'.
De trein reed niet verder dan Tilburg.
Gelukkig werden er nu wel bussen naar Breda ingezet en kon ik Mr.C. vragen om me daarvandaan met de auto op te halen. Met een uurtje vertraging was ik toch nog redelijk snel weer thuis.

Maar ik heb spijt.
Spijt van een gemiste kans.

Op het station tussen alle dolende mensen was er 1 man die me opviel.
Een man in een hardloop-pakkie.
Iets deed me aan mijn eerste verkering denken. Niet zijn uiterlijk. We waren 15 en 18, of hooguit 16 en 19. Hoeveel verandert een mens in 30 jaar? Het was iets in zijn blik en houding.
Ik durfde niet te vragen of zijn naam E. was.
Later stonden we in een grote massa mensen op de bus te wachten. Er stonden een stuk of 10 mensen tussen ons in, dus zo 'en plein publiek' zijn naam roepen durfde ik nu ook niet.
Toen de bus aankwam en ik in de mensenstroom werd meegenomen de bus in, bleef hij achter bij de halte. We hadden even oogcontact. En dat was het.

Dat was het...

Het liet me niet los...
Ik heb gekeken of zijn naam in de uitslagenlijst voorkwam van de Heuvelenloop. En jawel. Hij heet geen Jansen of Pietersen ofzo van zijn achternaam, dus de kans dat hij degene is die ik zocht is heel groot. Via naam kwam ik bij startnummer, via startnummer bij foto. En ja... dat was dezelfde als de man op het station.

En nu heb ik spijt.
Want hoe groot is de kans dat je iemand van vroeger treft na een evenement waar duizenden mensen op afkomen? En dat op een plek ver van de regio waar we beiden opgroeiden?
En hoe groot is de kans dat we elkaar ooit weer toevallig zullen ontmoeten?

Als ik niet zo chicken was, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Ik was 15, 16 jaar. Ik was stapelgek op hem. Maar ik maakte het uit.
Waarom? Ik weet en snap het nog steeds niet. Ik was jong. Onzeker en verlegen. Een minderwaardigheidscomplex zal ook zeker een rol gespeeld hebben.
Ik kreeg een ander vriendje en ook dat ging uit.
Op 25 juni 1988, ik kan me die dag nog zo goed herinneren (het was dag dat Nederland won van Duitsland in München), heb ik de tweede kans verkloot.
Een gemeenschappelijke vriend had op mijn verzoek E. meegenomen naar de kroeg waar we voetbal gingen kijken. Maar daar kwam M. op de proppen. (Niet mijn huidige M. hoor... een andere M. om het makkelijk te maken).
M. was spannend, volwassen, alternatief en ik dacht onbereikbaar voor mij. Ik zag E. nog wel staan die dag, maar ging er toch met M. vandoor.
Onuitstaanbaar hè?

Ik heb er vaak nog aan gedacht dat die dag achteraf zo beslissend is geweest in mijn leven. Want als ik die dag M. had laten lopen, dan had ik mijn lief Mr.C. ook niet leren kennen en waren mijn kinderen ook geen deel van mijn leven.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik wat ouder, of in ieder geval wijzer geweest was op het moment dat ik E. ontmoette en als ik alles beter op waarde wist te schatten, dat onze levens dan misschien wel heel anders waren gelopen.

En ja... Ik voel me er 30 jaar later nog steeds lullig over dat ik het uitmaakte en dat ik me op die dag ten opzichte van E. zo onuitstaanbaar heb gedragen. Dus als ik minder chicken was geweest, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Maar ik was chicken. En ik heb niks gezegd...
Ik heb een derde kans verkloot.



Ik vond hier een prachtig liedje bij, over Eerste Liefde.
Samson, van Regina Spektor.

Zwijmelen op Zaterdag: Pretender

Zoooo....
Mijn stress level is weer een beetje gedaald.
De tickets zijn binnen.
Vandaag om 10 uur begon de kaartverkoop voor Rock Werchter.
Op zondag 2 juli treden the Foo Fighters op, en Jip en ik willen daar ontzettend graag naartoe!

Wat een gestress is dat altijd achter de pc, met wachtrijen, inloggen op bestelsites wat mislukt etc.
Maar ze zijn binnen!

Het enige dat nog een kink in de kabel kan geven is het examen van Jip.
Volgens mij is dat nèt in juli klaar.
Maar dat weet ik dus niet zeker. Ik heb dat niet in mijn agenda gezet, en ik kan de papieren waar het in staat niet vinden.
O, wat wens ik soms een georganiseerd huishouden....

We hebben dus gekozen voor de Foo Fighters.
Het was een lastige keuze hoor, want Jip is al jaren fan van Linkin Park, en die komen op zaterdag, samen met System of a Down. En vrijdag met Radiohead is óók leuk.
Keuzes, keuzes.
Maar als we terug dachten aan 2 jaar geleden toen the Foo Fighters ook op Werchter zouden spelen hoe jammer het we vonden dat we toen vanwege een financiële dip geen tickets konden kopen, viel het kwartje toch om naar the Foo Fighters.
Dat zanger Dave Grohl toen zijn been brak en dat daardoor het optreden niet door ging, dat maakte het voor ons weer draaglijk ;-), hoe sneu het ook was voor Dave en alle andere fans.
We wachten met spanning op de rest van de line up voor de 2e juli.

En we zoeken dus eigenlijk nog een sponsor voor de zaterdag :-).

Dus, wat plaats ik in de Zwijmel...
Het nummer waarmee ik kennismaakte met de Foo Fighters: Pretender.
Tot mijn verbazing heb ik dit nummer nog nooit in de zwijmel geplaatst en het is toch écht één van mijn lievelingsmuziekjes, Het staat ook op mijn hardloop playlist en het is een heerlijk powerfull nummer om op los te gaan.

Voor de zwijmelaars die de bak met herrie te groot vinden voor de zaterdag... Zet het geluid zacht en geniet van de mooie mannen.
Voor jullie plaats ik rustiger nummer dat al eerder een plekje kreeg in deze rubriek: Times Like These.

Meer zwijmelen, mee zwijmelen?  Klik bij Marja

Zwijmelen op Zaterdag: L.O.V.E

Vorige week vertelde ik in de zwijmel dat ik naar een optreden van Danny Vera ging.
Hij heeft er een fan bij hoor!
Wat een leuke zanger. Wat een veelzijdige band.
Rock'n Roll, met een flinke vleug Country, mooie akoestische kleine liedjes, een rondje met verzoeknummers (ze konden van alles spelen), en hij probeerde het met zijn publiek echt gezellig te maken! De band had echt plezier op het podium. En dan die toetsenist op zijn Hammond-orgeltje... Briljant!
Ik heb genoten.

Maar wat heb ik me staan schamen voor het Bergse publiek.
Dat gekwebbel in de zaal!
Bij de wat zachtere nummers moest hij gewoon het publiek om stilte manen, anders kwam hij er niet bovenuit. Hij deed dat op zijn Danny's wel op een hele leuke manier hoor. Hij vertelde dat de volgende nummers met amper versterkers gespeeld zouden worden, en dat het daarvoor wel stil moest zijn in de zaal. En als je liever bleef kletsen, dat je dan maar beter even naar buiten kon gaan, even roken, of voor zijn part kakken...
Luid applaus van degenen die wel wilden luisteren, maar niemand droop af. En er werd natuurlijk gezellig verder geouwehoerd.

Hoe moeilijk is het om even fatsoenlijk je mond te houden als iemand op het podium alles staat te geven om jou een leuke avond te bezorgen?

Na een nummer waarin hij min of meer het publiek opriep om meer liefde te verspreiden (L.O.V.E.) moest hij zijn liedje onderbreken omdat er voor in de zaal een knokpartijtje was ontstaan.
"Wat er ook gebeurt... er wordt hier niet gevochten... Niet hier op mijn feestje, jammer dat je de woorden van het vorige nummer niet hebt begrepen'' of iets in die strekking werden er door de zanger gezegd.

Pffff.... en dat is dan je publiek.
Gelukkig had hij mij, met een heel groot deel van de zaal, wel in zijn greep.

En omdat ik deze week - na de overwinning van Trump en alle haatberichten die voorbijkomen vanwege het zwartepietengebeuren- heel hard hoop dat de liefde blijft regeren plaats ik vandaag L.O.V.E. van Danny Vera in de zwijmel.

Nou, vooruit, omdat ik bewegend beeld veel leuker vind, nog een klein stukje met beeld.

Zwijmelen op Zaterdag: Back to Black

Vanavond ga ik uit. Met mijn Lief.
Hoe lang het geleden is dat we samen uitgingen?
Te lang.
Als ik nadenk dan kom ik niet verder dan Werchter in 2013.
Zou het écht zó lang geleden zijn dat we samen weg gingen?
Het zou zomaar kunnen.
We zijn wel eens vaker weg geweest daarna hoor, maar dan waren er altijd anderen bij. Familie, of een clubje vrienden. Of kinderen.
We gaan het zien of we het nog gezellig hebben samen :-).
En we gaan het zien of het leuk is.
Op aanraden van mijn zus gaan we naar Danny Vera. Hij treedt op in een klein pop-podium in onze stad. Ik ken zijn muziek niet zo goed, maar wat ik ervan gehoord en gezien heb bevalt me.
Beetje country, met een mooie diepe volle klank. En ik roep altijd dat country niet mijn genre is, maar kennelijk is er country en country.
En het is een mooie verschijning om naar te kijken.

Dus... Ik ben benieuwd.

De zwijmel van vandaag dus: Een Danny Veraatje van een paar jaar geleden.
Met een cover van Amy Winehouse.