Marktplaatsperikelen

We zijn van de zolder een slaapkamer aan het maken.
En als er een plek met alleen maar bergruimte wegvalt, dan heb je ineens heel veel spullen over.

Ik hou niet van weggooien. Ik geef mijn rommel liever een tweede bestemming.
Zakken vol textiel zijn er inmiddels naar het Leger des Heils gegaan. Dozen vol spullen naar de kringloop.

Er zijn echter spullen waarvan we denken dat we ze nog wel via marktplaats kunnen verkopen. Maar sjongejonge… je maakt wat mee.

Ik denk er altijd veel te makkelijk over. Je plaatst je advertentie, iemand doet een redelijk bod, je gaat akkoord en je maakt een afspraak over ophalen als het niet in een doosje past, of opsturen. Soms gaat het inderdaad zo makkelijk. Maar soms…

De hardcase koffer van meer dan 100 liter die amper achter in mijn Twingootje past. Of ik genegen was om die per post te versturen. Nou… nee.
Kom hem maar halen. Zie je me al zeulen met het gevaarte naar het post-NL-punt bij de Jumbo? Ze zien me aankomen.

De dame die zondag mijn ‘bedtafeltje op wieltjes’ wilde komen halen.
Om een uur of 3 was er nog steeds niemand langs geweest. Ik stuurde haar een berichtje met de vraag of ze nog van plan was om te komen. Ze vroeg of ze diezelfde avond rond een uur of zeven met de bus kon komen, dan kon ze hem met de trein naar Utrecht vervoeren. Tja… de bus rijdt hier op zondag maar tot half 7. En meenemen met de trein naar Utrecht? Hoe dan?
We gaan het zien of ze komend weekend in de herkansing wil.
Voorlopig staat het ding al weken in de weg, maar ik geloof niet dat ik deze actie aan ga moedigen.

Dan de persoon die potjes kalligrafie-inkt wilde. Ik wilde ze per TNT-post verzenden, maar hij/zij had het liever toch via Kiala, omdat hij/zij het niet thuis wilde ontvangen. (???)
Kon ik het niet naar een Kiala-punt brengen?
Helaas, meneer/mevrouw… ik heb geen Kialapunt in de buurt.
Vervolgens mailde hij/zij me met de vraag of ik kon uitzoeken of ik het via TNT naar een Kialapunt bij hem in de buurt kon versturen.
Eh… zoek dat lekker even zelf uit en laat mij weten waar het heen mag.
Anderhalve week radiostilte. En net toen ik het verzamelde verpakkingsmateriaal en de bubbeltjesplastic had weggegooid toch weer een mailtje: stuur het toch maar op.
Zucht.

Maar ook leuke ontmoetingen.

Voor Jip haalden we laatst een gitaarstandaard op bij ene B. in Capelle. Het bleek een oude bekende te zijn die we viavia hadden leren kennen. Toevallig hoor. Een kleine wereld.

Of laatst ene Joey uit Geleen. Hij kwam af op de kapotte soundbar van Jip. Ik had er eerlijk bij gezegd dat het een opknappertje was, en dat ik niet wist of hij het nog zou gaan doen. Joey was niet eens de hoogste bieder, maar hij was zo aandoenlijk in zijn berichtjes: vol met taalfouten en vol enthousiasme. En of ik vooral niet wilde vergeten om het hoesje en de oplader ook mee te sturen, en of ik even een dagje geduld had, want hij moest het aan zijn moeder vragen of het mocht, en of ik dan nog een dagje wilde wachten, want hij had zijn salaris nog niet gekregen, en hij wilde hem zo graag hebben, want hij had er laatst ook één van zijn vriendje kunnen maken, en hij hoopte nu dat het ook zou lukken, en het was zo spannend, want het was toch en gok, en of ik het geld al ontvangen had, en of ik al naar het postkantoor was geweest, en of ik een track en trace voor hem had en zo ging hij maar door. Hij stalkte me wel met een berichtje of 10 per dag. Ik kon door zijn berichtjes zijn zenuwachtigheid gewoon voelen! 

Uiteindelijk kreeg ik een berichtje dat hij hem aan de praat had gekregen. Uit elkaar halen, een beetje schoonmaken en weer in elkaar zetten, en hij liep weer als een zonnetje. Joey was gelukkig. En ook dat liet hij me uitbundig weten.

En dan hadden we nog de kinderkamer van Jip. Voor een paar tientjes mocht de hele bubs de deur uit. Er kwamen twee mannen voorrijden met een klein vrachtwagentje. Er stond al een roze meisjeskamer in. Ze kwamen uit Tiel en ze reden een rondje Nederland om her en der spullen op te halen. Het bleek te gaan om een gezin uit Syrië. Na bijna een jaar rondzwerven in Nederland, van opvang naar opvang, hadden ze eindelijk een vaste plek toegewezen gekregen waar ze konden wonen. Maar ja… er was amper geld om een huis volledig in te kunnen richten.
Natuurlijk hebben we hier geen geld voor gevraagd. We hebben de hele kinderkamer in de vrachtwagen gestouwd en deden daar nog een zak kleren en lekkere warme winterjassen bij voor hun 12-jarige dochter. We hadden nog wat extra meubeltjes, die bij ons eigenlijk overbodig waren, en die ze graag wilden meenemen.
Ik geloof niet dat we ooit iets via marktplaats hebben weggedaan, wat beter op zijn plek is gekomen dan dit.

Of laatst die man, die Mr.C. zijn modelbouwboot kwam kopen. We hadden het niet verwacht, maar er was ontzettend veel animo voor. Die man die kwam, zag, en ging zomaar akkoord met de vraagprijs.
'Ach'..., zei hij... 'Hier heb je 50 euro extra. Het is een mooie boot.'

En dit is hoe het gaat. Je ziet vaak alleen de ergernissen. Maar er zijn ook heus wel leuke ontmoetingen. Rijk zullen we er niet van worden. Maar ik vind het altijd zo fijn als mijn overbodige spulletjes een tweede bestemming kunnen krijgen.

En het ruimt wel op hè?



Enne psssttt... Iemand nog een poppenhuis kopen? :-)
Ik heb er al een bod op gekregen van een tientje. Ze wilde er een hamsterkooi van maken.
Het is een erfstukje van mijn moeder. Ik ben er niet mee akkoord gegaan.