Gisteren stuitte ik min of meer per ongeluk op dit stukje muziek.
Ik heb het intussen al een keer of 15 geluisterd.
En keer op keer moet ik een beetje huilen als het nummer afgelopen is.
Hoe vaak heb ik niet gewenst dat ik mijn dromen kon sturen?
Dat ik in mijn dromen weer even bij mijn moedertje kon zijn.
Dat ik weg kon kruipen in haar armen.
Dat ik al mijn twijfels met haar kon delen.
En dat zij antwoord zou geven op al mijn vragen.
En dat zij antwoord zou geven op al mijn vragen.
Dat ik me weer even kind mocht voelen.
Dat ik haar geur weer even kon ruiken.
Vooral dat laatste. Haar geur.
De geur van veiligheid en geborgenheid.
De geur van Mama.
De geur van Mama.
Ze zeggen dat het een truckje is, lucide dromen.
Ik ben een dromer. Ontzettend bezig met van alles 's nachts.
Maar mijn dromen sturen is me nog steeds niet gelukt.
Vandaag zou mijn moeder jarig zijn.
Voor de 19e keer is ze er zelf niet bij, op haar verjaardag.
Het leek even te wennen, maar op één of andere manier doet het me dit jaar meer dan andere jaren.
Geen idee waarom...
Misschien wel omdat ik steeds naar dit mooie plaatje luister/kijk.
Misschien wel omdat ik steeds naar dit mooie plaatje luister/kijk.
Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenOok mijn moeder is er al heel lang niet meer. Ik zou haar nog zoveel willen zeggen. Ik ben nu ouder dan zij was toen ze overleed.
Dat lijkt me ook raar, ouder worden dan je moeder ooit is geworden. En inderdaad... zoveel te vertellen. Alles waar je trots op bent willen laten zien...
Verwijderen