Zwijmelen op Zaterdag: Mooi

Wie had dat gedacht...
Dat mijn vriendin Kleine Tas en ik nog eens zouden zwijmelen bij Marco Borsato.
Vorig weekend gebeurde dit toch echt.

Omdat de vooruitzichten zo mooi waren, besloot ik vorige week naar ons vakantiehuisje te gaan.
Mr.C. ging een avondje stappen (naar de Rimpeldisco... de naam alleen al :-))))) ).
Dochterlief ging uit logeren. Jip en ik dus naar ons huisje. En omdat we daar nog een bedje over hadden leek het me leuk om Kleine Tas uit te nodigen. En ze kon zowaar zomaar een weekendje overkomen.
En wat hebben we genoten!!! Zo gelukkig zijn... Het weekend was echt een cadeautje.

De zon, de natuur, fietsen (half oktober in je hemdje!), de tuin, de herfstkleuren, het strand, lekker eten, goedkope maar onwijs lekkere wijn (special import uit Duitsland), mijn versgenaaide kussentjes met het onwijsleuke stofje, de heerlijke gesprekken, vriendschap. En dus ook van dit liedje van Marco Borsato. Want wat is het waar voor ons, wat hij zingt.
Want hoe mooi kan het leven zijn... Het is maar hoe je kijkt. Jij bent net zo rijk... zo rijk als je je voelt.
Nou ja, de plaatjes (collage gepikt van Kleine Tas) zeggen misschien meer dan worden.

En leuk ook dat Jip en Kleine Tas ook gespreksstof samen hadden. 

Ik was bang dat hij het niet leuk zou vinden met twee van die ouwe mutsen in het huisje, maar het bleek dat Jip en Kleine Tas ontzettend veel raakvlakken hadden als het om muziek (Metal) gaat. 
Leuk om te horen en te zien. 

We zwijmelden dus, bij een bakkie koffie in de tuin op het fijnste plekje op de aarde, bij dit mooie nummer van Borsato. Maar over een paar weken staan we hopelijk met zijn allen weer ouderwets te rocken op Rammstein hoor. Dat voelt stiekem toch iets comfortabeler dan bekennen dat dit nummer toch wel heel erg mooi is ;-).