monstertocht

Vanmorgen ging om 8 uur de wekker. Ik wilde op het gemakje opstaan en me voorbereiden op een 30 kilometer duurloop ter voorbereiding op de marathon.

Bij het openen van de gordijnen zakte mijn humeur verder onder 0 dan de temperatuur buiten.

Weer die sneeuw...

Nou ja... wat moet dat moet. Zonder training komt die marathon er niet.

Mr. C. bracht mij, gesteund door mijn loopmaatje A. naar Oudenbosch. Zij zou me de eerste 10 á 15 kilometer naar huis loodsen. 

Waarom Oudenbosch? Omdat dat 30 kilometer ten noordoosten van mijn huis lag. Tegen de koude noordoostenwind in, zodat we 'lekker luxe' met de wind in de rug naar huis konden lopen.

De basiliek leek ons een mooi startpunt. Nadat we de heilige Agatha en Barbara om zegen hadden gevraagd voor de barre tocht vertrokken we vol goede moed.

Oudenbosch - Oud-Gastel - Kruisland . De eerste kilometers gingen prima. Na 10 kilometer stond Mr. C. klaar met lauwwarme thee en veel suiker. Normaalgesproken niet te pruimen, zo zoet, maar vandaag vond ik het heerlijk. 

Kruisland- Wouw was ook nog goed te doen. Het ging een beetje sneeuwen. Bij Wouw stond Mr.C. weer klaar met koek en zopie en droge kleren. Heerlijk! Ooit een vrouw op een zondagmorgen in de sneeuw in haar BH bij de benzinepomp zien staan? Haha... ik ga echt niet zeggen welke route ik volgende week loop! Voorbij Wouw liet mijn loopmaatje me in de steek  hield mijn loopmaatje het voor gezien en mocht ik alleen verder. 

Het stopte met zachtjes sneeuwen, de paden werden slechter. De runkeeper (app op de telefoon die de afstand en snelheid doorgeeft) was ermee gestopt en zweeg in alle talen. Ik had geen idee meer hoe ver ik nog moest en hoe snel of langzaam ik ging. Tussen Heerle en Bergen op Zoom verwachtte ik Mr.C weer met droge schoenen en sokken, warme thee en bemoedigende woorden. Pas toen ik 3 kilometer van huis was hadden we elkaar weer gevonden. Ik dook toch maar even de auto in voor droge schoenen en een versnapering. En ja, toen moest ik er weer uit. De kou in. Dikke vlokken vielen er intussen uit de lucht. Ik was moe. Mijn benen en voeten deden zeer en ik was er eigenlijk wel klaar mee. Maar ja... een niet afgemaakte training is geen training. Dus daar ging ik weer. Op voor de laatste 3 kilometer. Bij de laatste 2 kilometer wist ik dat we de juiste keuze qua looprichting hadden gemaakt. Die wind vol op kop voelde echt niet fijn.

Bijna 4 uur heeft het hele avontuur geduurd. Spijt? Nee. Dat niet. Maar als het volgend weekend nog zulk slecht weer is, dan sla ik over. 

Dikke pluim voor Mr. C. Voor de koek en zoopie, voor het warme bad bij thuiskomst, en voor de support.

En een dikke pluim voor mijn loopmaatje. Voor haar was het geen moeten. Maar ik was heel blij dat ze er was vandaag.