Zwijmelen op Zaterdag: Mother

Nog 21 dagen tot het examen. 

En als je mij vraagt hoe het gaat, dan zeg ik meestal: vooral doorbikkelen, het wordt vanzelf eind mei. 
Als je het mij vandaag had gevraagd, dan had ik niet kunnen antwoorden zonder in tranen uit te barsten. 
Het klinkt dramatischer dan het is, maar ik was er even helemaal klaar mee. 

Weet je wat het is? Ik heb geen rust meer in mijn kont. 
Nou heb ik dat meestal toch al weinig, die rust in mijn kont... 
Maar ik heb geen rust, ruimte in mijn hoofd om andere dingen te doen totdat mijn werkstukken afgerond zijn. 
En ik durf geen 'vrij' te nemen van mijn naaiwerk, omdat ik bang ben dat alles meer tijd gaat kosten dan ik verwacht, en dat ik het op het einde niet ga redden. Ik heb het hele jaar zo kei-hard gewerkt, dat ik niet voor de finish wil struikelen.

Vanmorgen gunde ik mezelf een ommetje bij het boodschappen doen en de plas waar ik altijd mijn rondjes loop lag er prachtig bij, zo in de lentezon. En ik besefte hoezeer ik het buiten zijn mis.

Dat alles meer tijd kost dan verwacht, is ook deze week zo gebleken. 
Ik had de halswijdte van mijn jasje verkeerd gemeten waardoor ik de kraag te klein had gemaakt. 
Dat betekende niet alleen dat ik een nieuwe kraag moest maken, maar dat ik ook deels mijn examentekening overnieuw moest maken. 

Toen de kraag er goed en wel in zat waren de mouwen aan de beurt. 
Maar ook dat viel tegen. Ik hield op de mouwkop zo'n 6 centimeter over ten opzichte van het armsgat. Echt... ik was de wanhoop nabij. Ik zag alweer voor me dat ik een nieuwe tweedelige mouw moest teken en nieuwe mouwen moest maken. Ik vind het al wonderbaarlijk dat het me gelukt was om een tweedelige mouw te tekenen. Als ik de tekening zie, dan vind ik het echt hogere wiskunde en denk ik echt: WTF... heb ík dat getekend??!!! 

Vandaag besloot ik het toch nog een keer te proberen. Na drie pogingen was het nog niet gelukt. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde weer tijd aan andere dingen besteden. Aan mijn huishouden, aan hardlopen, aan mijn tuin. Maar iedere keer als ik wat anders doe, dan hangen de examenstukken als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
En ik moest er gewoon van huilen. En terwijl ik huilde, schaamde ik me. Mijn kinderen waren thuis. En ik had zelf mijn moeder nooit zien huilen om een mouw. Ik vond eigenlijk dat ik gewoon een slecht voorbeeld gaf als mijn kinderen me zagen huilen om een mouw. Maar het is natuurlijk veel meer dan huilen om een mouw. Het was gewoon het emmertje dat volgelopen was en even leeg moest. Gelukkig heb ik mijn lieve vriendin Kleine Tas tegen wie ik altijd aan mag mopperen via Whatsapp. En Kleine Tas zou Kleine Tas niet zijn als ze me niet even belde. En hoewel ze me geen tips kon geven over de mouw, kon ze me wel moed inspreken. Ik eindigde met het gesprek met een opgewekt: Goed, ik ga kijken of er nog een mouw aan te passen is... En na een paar kleine aanpassingen, wat smokkelen en wat vloeken zat de mouw er eindelijk in.
Nog 3 mouwen te gaan. (Het jasje moet ook nog gevoerd worden). Maar morgen weer een dag. En daarna nog 20 dagen tot de grote dag.

En het liedje voor vandaag?
Mother, van Pink Floyd, uitgevoerd door Pearl Jam.
Mother, vanwege de titel, omdat mijn moeder nooit huilde om mouwen. Of misschien wel, maar dat liet ze dan niet aan ons zien.
En de combi Pink Floyd/Pearl Jam?
Dat is omdat ik vorige week weer twee fijne optredens heb gezien, met zoon- en manlief. Twee goeie bandjes die muziek van Pink Floyd en Pearl Jam speelden...
Echt, bij Pink Floyd... ik heb genoten van mijn pubert. Het was best een beetje een bejaardensoos hoor, met grijze dakduifjes enzo, maar hij stond vooraan het hardste mee te zingen van allen. Met zijn moeder als tweede stem :-). Heerlijk!
Dus... vandaar.