Zwijmelen op Zaterdag: Pink Live at Brit Awards

Dit wordt vooral een blogje over bijzondere dames die ik dit jaar niet ga zien...

Op nummer 1 qua jammer staat Pink. Gisteravond plaatste Bastille (die ik over 2 weken wél live ga zien) een post op hun Instgram waarin de zanger Dan Smith vertelde dat hij een optreden had gedaan met Pink. En stiekem hopen we nu dat ze samen in Antwerpen gaan zingen. 

Ik heb het filmpje vannacht, toen ik niet kon slapen, bekeken en ik was ZWAAR onder de indruk. Wat een performer is Pink! Wat een prachtige vrouw. Wat een stem. En echt, ik mag van mijn Puberella geen verkeerd woord zeggen over Bastille, maar Dan Smith verbleekt gewoon, ook qua stem, naast Pink. 

Dus nu heb ik spijt. Dat ik niet heb gekozen voor een optreden van Pink in Den-Haag, Amsterdam of op Werchter deze zomer. 

Maar ja... we moeten keuzes maken en we kunnen niet alles gaan zien wat we mooi vinden. 

Soms laat ik gewoon de stemmen van de kinderen gelden. Dus werd het Bastille.

En wordt het dit jaar ook geen Werchter en geen Rammstein met mijn Langharig Tuig, maar Graspop. Want daar komt Slayer. En omdat Slayer heeft aangekondigd dat ze hun allerlaatste toer doen, wil het Langharig Tuig erg graag Slayer gaan zien.
Vorige jaren was mijn wil wet (want er was Pearl Jam en Foo Fighters). Daarom doe ik nu maar  weer een keer water bij de wijn.
Dus moeders gaat mee naar een festival met alleen maar Metal muziek. Hoe ouwer hoe gekker zeggen we weleens. 

Wie ik ook niet ga zien is Billie Eilish aanstaande zondag in Utrecht.
Billie Eilish is een 18-jarige zangeres uit Amerika en ze is booming. In Amerika treedt ze inmiddels op bij de grote festivals. Hier vult ze denk ik voor de laatste keer de wat kleinere zalen. De puberella heeft me gesmeekt om mijn kaartje af te staan aan haar vriendin. En omdat ik toch wat twijfels had vanwege het hoge gillende-tienersgehalte, heb ik mijn kaartje afgestaan en ga ik dus niet mee. Maar ik denk écht dat ze wat mee gaat maken, zo voor het laatst in een vrij kleine zaal. Ik maak me altijd een beetje zorgen om Billie. Ze heeft op foto's echt een bitch-face. Ze lacht nooit.

Maar in interviews is het echt een leuke griet. En bij optredens is ze echt lief en ook vaak bezorgd om haar fans.
Wat zal zoveel druk en bekendheid met haar doen? Zal ze, zoals velen voor haar, er ook niet aan onderdoor gaan?

Maar ik vind haar ook heel bijzonder. Een volkomen eigen, herkenbare stijl, Een beetje engelachtige-muziek. Maar vaak met horror. Live kan ze op de engelachtige muziek volledig losgaan. 

Ik plaats nog even een interview van een jaar geleden, waarbij ze reageert op dezelfde vragen van een jaar daarvoor. Ze is zo leuk. 

Zwijmelen op Zaterdag: Wild Wood

Vanmorgen ben ik voor het eerst sinds maanden weer met de loopgroep het bos in gegaan.
Het was de afgelopen maanden heel druk op het werk. De opleiding, het lesgeven, mijn gezin, het huishouden... alles kost tijd en energie.
Op de zaterdagen was ik blij dat ik even een uurtje langer kon blijven liggen en ik kon het niet opbrengen om om 9.00 uur in het bos klaar te staan voor het loopje met de loopgroep.
Gisteravond hoefde ik van mezelf geen wekker te zetten, maar ik nam me voor dat, als ik op tijd wakker zou zijn, dat ik dan wel zou zorgen dat ik op tijd in het bos zou zijn.
Het zou een mooie ochtend worden, en als ik het nu niet op zou kunnen brengen, dan zou het nooit meer lukken.

Dus zo geschiedde. Ik was op tijd in het bos. En wat was het heerlijk.
Het was zwaar... verder achteraan sjokken als ik vanmorgen deed, was niet mogelijk. Maar dat is juist het fijne van deze groep: de coach plant de loopjes zo, dat we elkaar altijd weer tegenkomen.
En wat geeft het bos, mét de zon, toch altijd weer een fijne energie!

Onderweg naar het bos hoorde ik een liedje op de radio met de toepasselijke titel Wild Wood.
Nou ja, het bos bleek er onveranderd en heerlijk rustig bij te liggen maar toch.
De zanger, Paul Weller, zei me eigenlijk in eerste instantie niet zoveel, maar toen ik het zocht op Youtube dacht ik bij heel wat nummers: O, díe!

En nu voel ik me moe, voldaan maar teglijkertijd ook enrgiek en heb ik een leeg weekend voor me. Althans... Leeg is niet het juiste woord. Afspraakloos moet ik zeggen.
Nu de zon op de ramen schijnt moéten ze gezeemd worden. De schone wasmand ligt bedolven onder een berg kleding die gevouwen en gestreken moet worden. Er ligt een examenproefmodel dat in elkaar genaaid moet worden. En huiswerk dat dinsdag af moet zijn.
En dan moet er het liefst ook nog even een paar uurtjes vrijgemaakt worden om van de zon te genieten!

Dus... ik sluit mijn blogje af en ik ga aan de gang.

Zwijmelen op Zaterdag: Movement

Zo'n 3 keer per week rij ik tegenwoordig voor mijn opleiding naar Breda. 

Een ritje van een dik half uur. 

Mensen vragen vaak of ik het allemaal nog wel volhoud, met mijn werk, gezin, huishouden, opleiding en en het op en neer rijden. (Geen zorgen hoor... het kóst allemaal veel tijd, maar dingen doen die je leuk vindt géven juist energie). 

Hoewel ik écht een hekel heb aan autorijden, zijn de ritjes van en naar Breda echt een soort van rustpuntjes in mijn dag geworden. 

Ik rij op rustige momenten, buiten de spits. De weg is eenvoudig, rechttoe-rechtaan. 

En ik vind het heerlijk om even een half uurtje muziek te luisteren. 

Vooral op de late avond op Radio2 komen er regelmatig pareltjes voorbij. 

Donderdagavond viel ik in de laatste halve minuut van deze song. 

e. 

Ik hoorde het voor het eerst.
Ken je die momenten dat je bij het horen van een paar eerste maten geraakt wordt?
Het klonk behoorlijk Hozier-achtig.
Helaas werd het nummer niet afgekondigd, dus ik moest het thuis opzoeken. Gelukkig heeft Radio2 de playlist online staan en kon ik het nummer op Youtube luisteren. Het was inderdaad een nummer van Hozier.

Nou ja... ik dacht dus dat het na 'Take me to Church' niet mooier kon worden. Maar dit komt er wel heel dicht in de buurt. Ook weer dankzij de danser Sergei Polunin.

De clip vind ik ook prachtig. Vol emoties. Het roept vragen op. Wat willen ze van elkaar? Of wat juist niet? Die een beetje enge glimlach halverwege. Of waarom komt hij zichzelf steeds tegen en waarom rent hij voor zichzelf weg. Of zit hij zichzelf achterna?

O
mdat het me raakte deel ik hem vandaag in de zwijmel...