Zwijmelen op Zaterdag: Movement

Zo'n 3 keer per week rij ik tegenwoordig voor mijn opleiding naar Breda. 

Een ritje van een dik half uur. 

Mensen vragen vaak of ik het allemaal nog wel volhoud, met mijn werk, gezin, huishouden, opleiding en en het op en neer rijden. (Geen zorgen hoor... het kóst allemaal veel tijd, maar dingen doen die je leuk vindt géven juist energie). 

Hoewel ik écht een hekel heb aan autorijden, zijn de ritjes van en naar Breda echt een soort van rustpuntjes in mijn dag geworden. 

Ik rij op rustige momenten, buiten de spits. De weg is eenvoudig, rechttoe-rechtaan. 

En ik vind het heerlijk om even een half uurtje muziek te luisteren. 

Vooral op de late avond op Radio2 komen er regelmatig pareltjes voorbij. 

Donderdagavond viel ik in de laatste halve minuut van deze song. 

e. 

Ik hoorde het voor het eerst.
Ken je die momenten dat je bij het horen van een paar eerste maten geraakt wordt?
Het klonk behoorlijk Hozier-achtig.
Helaas werd het nummer niet afgekondigd, dus ik moest het thuis opzoeken. Gelukkig heeft Radio2 de playlist online staan en kon ik het nummer op Youtube luisteren. Het was inderdaad een nummer van Hozier.

Nou ja... ik dacht dus dat het na 'Take me to Church' niet mooier kon worden. Maar dit komt er wel heel dicht in de buurt. Ook weer dankzij de danser Sergei Polunin.

De clip vind ik ook prachtig. Vol emoties. Het roept vragen op. Wat willen ze van elkaar? Of wat juist niet? Die een beetje enge glimlach halverwege. Of waarom komt hij zichzelf steeds tegen en waarom rent hij voor zichzelf weg. Of zit hij zichzelf achterna?

O
mdat het me raakte deel ik hem vandaag in de zwijmel...