zaterdag 5 oktober 2019

Zwijmelen op Zaterdag: Fly away



Het is alweer een paar weken terug dat ik mijn beklag zat te doen bij mijn vriendin.
Ik vertelde haar dat ik eigenlijk niet helemaal lekker teruggekomen was na mijn zomervakantie.
We hadden het goed in Budapest en in ons huisje bij zee, maar er was ook veel gedoe.
Pubers die niet meewerkten, slapeloze nachten, overprikkeling bij mijn zoon en bij mij.
Een gezin dat er een ander tempo op na houdt dan ik...
Ik wil juist veel van een stad zien, maar mijn gezin vindt dat gauw iets te druk, te warm, te ver of te vermoeiend is.
Ik durf het bijna niet te zeggen dat mijn gezin soms voelde als ballast.
Eenmaal terug bij ons huisje bij zee duurde het nog een week voordat ik me ontspannen voelde en eenmaal terug op het werk merkte ik dat de vakantie gewoon echt te kort was geweest om te herstellen. Balen. Je hoopt toch uitgerust en met hernieuwde energie terug te komen.

Dus toen mijn vriendin vroeg: 'En? Hoe was je vakantie?' Kwam er in plaats van een opsomming van leuks een bakkie ellende naar buiten.
Daar zijn vriendinnen voor. Daar mag je eerlijk tegen zeggen dat je gezin als ballast voelde, terwijl het tegelijkertijd ook juist de mensen zijn die je het liefst om je heen hebt en met wie je mooie dingen wilt delen. Terwijl je gewoon ook zo dankbaar bent dat je gezin bestaat uit juist deze mensen...

'Weet je wat jij moet doen?' was haar reactie... 'Je moet gewoon die ballast thuis laten en een keer met een vriendin op vakantie gaan. Waarom gaan wij niet samen?'
Ik zei dat me dat heerlijk idee leek, maar ik vertelde ook dat ik het vliegen een enorme hindernis vind.  'Maakt niet uit, Tas,' zei ze. 'Ik neem je bij de hand. Ik zeg wel wat je wanneer moet doen. Ik loods je er wel doorheen. Het komt helemaal goed'.  Mijn vriendin heeft intussen bijna de hele wereld gezien en ze draait voor een vlucht haar hand niet om, dus dat komt ook inderdaad echt helemaal goed.

Kwam het volgende dilemma: waarheen?
We besloten te kijken op de surprise-reisjes. Dan hoor je pas een paar uur voor vertrek waar je heen gaat. Leuke bestemmingen. Leuke accommodaties. Maar prijzig.
Mijn vriendin zei: 'Tas, wat zij doen, kan ik ook, maar dan voor veel minder geld. Zeg maar wanneer je wilt gaan, dan regel ik het'. Dus ik zei: 'Oké, verras me maar!'
Helemaal verrassen durfde ze niet. Ze wilde het niet op haar geweten hebben dat ze iets koos wat ik niet leuk vond.

Een dag later had ik mail:
Een lief briefje over hoezeer zij vond dat ik een leuke, zorgeloze vakantie verdiend had. Hoe fijn ze het vond dat ze met met me mee mocht. En hoe leuk ze het vond om een bestemming te kiezen.
In die mail had ze als een volleerd reisleidster 4 keuze-bestemmingen uitgewerkt:
Een treinreisje door Toscane, een stedentrip naar Barcelona, een trip naar Malta, in een hotel met yogasessies op het dakterras, en een roadtrip naar Alentejo (Portugal), naar wat oude, kleine stadjes , ten zuiden van Lissabon.
En dat laatste is het geworden. Ik ga gewoon bijna een volle week de boel de boel laten, met mijn vriendin op pad en op ons tempo een hoop zien en beleven. Genieten van de rust, de kust. Genieten van een andere cultuur. Hoe heerlijk is dat? En hoe heerlijk is het dat ze op deze manier voor me heeft gezorgd? Ze heeft dit echt op zo'n fijne manier in mijn schoot geworpen. Deze vriendin is goud waard!



Het duurt nog even voordat het zover is, eind maart... maar ik kijk er zo naar uit.

Ik kan nog een heel verhaal vertellen over het nummer van Lenny Kravitz dat ik erbij heb gekozen, maar mijn blogje is alweer lang genoeg. Het nummer zegt genoeg: I wanna Fly Away!
Ik geniet tot die tijd gewoon lekker van de voorpret.






7 opmerkingen:

  1. Wat een mooie en liefdevolle, maar vooral oprechte blogpost! ZO herkenbaar ook want al schrijven weinigen dat zo op en bloot op het internet, toch geloof ik er stellig in dat iedereen zoiets wel herkent.

    Zulke vrienden heb ik ook godzijdank en die namen me in 2012 4 dagen mee naar Tallinn. En nog steeds doen die vrienden dingen om mij ergens uit te trekken. INderdaad goud waard, onbetaalbaar en iets om rete dankbaar voor te zijn!

    Ik wens je eerst een fijn weekend toe met rust in je koppie en dan straks dubbel en dwars in het kwadraat genieten, en nu in iets mindere vorm van de voorpret.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een hele fijne tijd gewenst daar. Ik hoop dat het je wel mag bekomen en energie geven. Want het is moeilijk met pubers op vakantie. Ik herken het wat je beschrijft. Bij ons gingen er 2 mee van 20 en 18 en dan is 10 dagen echt de max. Toch waren we heel dankbaar voor wat er wel goed aan was.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. O, wat fijn, ben net terug van een weekend met vriendinnen, zo heerlijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nou, wat heerlijk zeg. Ga gruwelijk genieten. En ik herken je verhaal best wel. Dat je zo vol verwachting op vakantie gaat, maar dat het niet allemaal helemaal loopt zoals jezelf graag ziet. Had ik vorig jaar best wel.
    Dit jaar ging het gelukkig heel goed. En binnenkort ga ik een weekend alleen op pad. Schreef er toevallig vandaag een logje over.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het is soms moeilijk om het het hele gezelschap naar de zin te maken! Of zelfs onmogelijk... Ik wens je veel plezier en veel voorpret!
    Lekker pittig manneke toch wel, die Lenny!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mensen durven het niet te zeggen: je gezin soms als ballast voelen. Maar wel heel herkenbaar. Ik heb dat met mijn echtgenoot. Bijna zeven jaar met pensioen en altijd thuis. Ik ben nooit meer allen. En juist dan kan ik mij opladen, ben ook een vrolijker mens. Maar je durft het niet te zeggen. Bang dat het verkeerd wordt opgevat.

    Ik wens je heel veel plezier en voorpret!

    Liefs Joanne

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Toch wel iets heel moois om naar uit te kijken. Joanne zegt het hier trouwens mooi. En eerlijk.

    Iets anders: Ria van Riasweblog was al een tijdje ziek maar daarna weer opgekrabbeld. Maar de laatste weken was het weer mis. Ze kon oa bijna niet slikken en dus ook nauwelijks eten. Natuurlijk werd ze zwak. Men poogde haar in een instelling wat beter te maken, maar dat is niet gelukt.
    Deze week kreeg ik bericht dat ik beter kon komen om want anders zou het wel eens te laat kunnen zijn. Ik schrok me kapot.
    Het werd een dag van afscheid. Ze kon niet veel meer praten. Te vermoeid.
    Vandaag had ik contact met haar dochter. Ria is de hele dag in een (rustige) slaap onder invloed van de medicatie.
    Op mijn blog staat een stukje over Ria. Daar houd ik bij hoe het verdere verloop is. Mensen kunnen daar ook reageren.

    Als je wilt, kom je dan lezen? Je bent van harte welkom.

    BeantwoordenVerwijderen