Zwijmelen op Zaterdag: close to me

Ik vond het maar een rare week hoor.
Vol twijfels.
Waar doe je goed aan.
Onderschatten we vanalles? Of overdrijven we gewoon een beetje? Of zijn we gewoon goed bezig zo? Wat is wijsheid om te doen?

Het was de week waarin de school van de oudste gesloten was en  de jongste nog gewoon naar school mocht gaan. Zelfde organisatie. Ander gebouw.
De week waarin hun stages afgelast werden.
De week waarin we het (op mijn werk bij de tandarts)  niet overdreven vonden dat patiënten hun afspraak afzegden bij geringe verkoudsheidsklachten. Dat het zelfs ons advies was. Dat ik ze dankbaar was dat ze thuisbleven.
De week waarin ik me voor het eerst schaamde bij een kuchje of een nies. Moet ik nu binnen blijven? Het was echt maar een enkel kuchje en een enkele nies hoor!
De week waarin we ons bij de naailes netjes verspreidden over het lokaal, maar waarna we ons na afloop gewoontegetrouw met ons zevenen in de kleine lift persten. (Dom, dom, dom, het drong pas door toen de deur dicht was).
De week waarin Nederland compleet het verstand verloor door WC-papier te hamsteren.
In Godsnaam. Wáárom hamsteren? Wáárom wc-papier? Haal wat extra groente en fruit. Zorg dat je gezond eet, genoeg slaapt, lekker buiten beweegt! Maar hamsteren??? Ik snap het niet.
De week waarin de vakantie naar Portugal eind deze maand op losse schroeven kwam te staan.
Als iemand had gezegd, toen we boekten, dat de vakantie misschien niet door zou kunnen gaan vanwege een virus dat tegen die tijd over de wereld zou gaan, dan had ik diegene denk ik voor gek verklaard.

Ach... laat het wel of niet doorgaan van een vakantie in hemelsnaam dan ook maar mijn grootste zorg blijven in deze tijden. Dan prijs ik mezelf gelukkig.

Ik had deze week regelmatig dit liedje in mijn hoofd, van The Cure. Close to me.

Mee zwijmelen? Plaats hier je link!

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter