Zwijmelen op Zaterdag: Tijd Genoeg

Tja...
Hennie Vrienten. 
Ik kan er niet aan voorbijgaan in de zwijmel. 
Doe maar was mijn vroege jeugd. 
Nog steeds: alle liedjes woord voor woord. Iedere uithaal. Ik merkte het vanmorgen in de auto nog:
Het zit allemaal in de laadjes in mijn hoofd verstopt en floept zo naar buiten als ik een liedje mee wil zingen. 

Ik was 12 toen Doe Maar ermee stopte. 
Ik was dus nog te klein om de concerten te bezoeken, Maar groot genoeg om posters uit de Muziek Express op te hangen op mijn kamer. En om Doemaar- buttons -stickers en -zweetbandjes te verzamelen.

Ik zie nog nog voor me waar ik zat in mijn kamer. De casetterecorder met daarin het 'album' Skunk. 
Een schriftje voor me. Pen in de ene hand. Andere hand bij de start- en stopknop. Het hele album heb ik woord voor woord opgeschreven. 
'Belangrijke' zinnen in roze en groen, de kleuren van het album, onderstreept. 

Ik zag Doe Maar pas optreden toen ik een jaar of 45 was. Samen met mijn toen 15-jarige, nog iets minder langharige tuig. Ik realiseer me nu pas dat hij maar een paar jaar ouder was dan ik toen Doe Maar ermee stopte. Het was fantastisch hoe hij met mijn generatiegenoten mee los ging op de muziek. 

Het heeft ook een paar jaar geduurd voordat ik erachter kwam dat Hennie Vrienten na Doe Maar niet stil gezeten heeft. Op de achtergrond heeft hij nog ontzettend veel muziek gemaakt voor films en ja... ook voor Sesamstraat en het Klokhuis. 
Echt: van jong tot oud. Iedereen heeft wel iets meegekregen van zijn muziek! 
Dat vind ik een bijzonder idee! 

Wil je ook een zwijmel plaatsen? 
Dat kan via deze link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Good Day Sunshine

Eén van de zekerheden in het leven is dat het godzijdank ieder jaar weer lente wordt. 

Ik vond de aanloop naar de lente dit jaar wel erg zwaar. 

Januari was wekenlang grauw. Geen sprietje zon te zien. 

Februari duurde ook te lang. 

In maart begon het te komen en nu.... eindelijk gaat het weer los. Echt... mijn humeur knapt er zo van op! Daarom een oudje van daag in de zwijmel als ode aan het mooie weer! 

 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

 

Tja... dan staat Pink Floyd na jaren (het was in 1994 voor het laatst begreep ik) toch weer samen in de studio om nieuwe muziek uit te brengen. Samen met de Oekraïnse zanger (lang leve 'copy-paste') Andriy Khlyvnyuk maakten ze een nummer als protest tegen de invasie in de Oekraïne.

Ik vind de beelden in dit nummer hartverscheurend. En wat op tv voorbijkomt is nog vele malen erger heb ik begrepen. Ik krijg weinig beelden mee. Ik heb geen televisie meer. Ik durf de journaals niet terug te kijken. Beelden op de socials weet ik meestal vlug voorbij te scrollen. 
Ik weet niet wat het is. Noem me laf, noem me ontwijkend. Maar moet ik dingen zien om erg te vinden?
Of moet ik juist wel beelden opzoeken om volledig tot me door te laten dringen hoe vreselijk de situatie is.  Ik denk dat ik dan geen ook meer dicht doe. 

Geen vrolijke zwijmel dus vandaag. 
Maar wel één die ik vind die gehoord moet worden. 
Niet alleen vanwege het thema. Maar Pink Floyd loopt als een rode draad door mijn leven heen, sinds ik op mijn 15e kennismaakte met hun muziek. En daarom is een nieuwe plaat van Pink Floyd sowieso zwijmelwaardig. 

Wil je ook een zwijmel plaatsen? 

Dat kan hier. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Oh Yes you do.

Ik heb een paar weken verzaakt. 
Oorzaak? Eigenlijk geen. Behalve druk en veel. 
Momenteel is mijn week zodanig ingedeeld dat ik van woensdag t/m vrijdag hele dagen en avonden bezig ben met vanalles. De laatste weken had ik op vrijdagavond een paar keer een vrijwilligersdienst bij het poppodium, én/of weer wat te doen op de zaterdagmorgen, waardoor ik eigenlijk dus op dinsdag al voor  mijn zwijmel van de komende zaterdag zou moeten gaan zitten. 
En tja... zo werkt mijn hoofd niet. Die leeft meer bij de dag eigenlijk. 

Waar moet ik beginnen na zoveel weken? 
Bij de (inmiddels twee) nieuwe releases van Rammstein? ( De camping voor het concert is vorige week geboekt :-) ). 
Toch nog even stilstaan bij de plotselinge dood van FooFighters drummer Taylor Hawkings twee weken geleden? 
Plaats ik het nummer dat Pink Floyd uitbracht samen met een Oekraïense zanger met een niet te spellen naam? 
Of hou ik het luchtig en blik ik nog even terug op het concert van gisteravond van DeWolff? 
Ik doe het laatste. Want jémig... wat was het fijn! 
We kwamen (helaas!) pas halverwege het voorprogramma binnen want tja... voorprogramma's... het is niet hetgeen waarvoor je komt. Maar... gisteravond waren we aangenaam verrast: Iwan & the Parazol. 
Onthou die naam. De kans lijkt me klein dat deze Hongaarse band de Nederlandse podia gaat bestormen, maar mocht je de naam ooit tegenkomen: gaat het zien! 
Even waren we bang dat het voorprogramma beter zou zijn dan de hoofd-act. Maar DeWolff liet zich niet overtreffen. 

Ik was bang dat het na al die jaren weer onwennig zou zijn zo nek aan nek voor een podium, maar het voelde weer zo lekker! 
Ik blijf het zeggen: DeWolff is de beste en meest ondergewaardeerde band van Nederland. 

Ik plaats een liedje uit een VPRO programma. Ik heb geen tv meer, dus ik krijg niet heel veel mee, en ik weet ook niet in welke context ze voor Danny Vera zingen, maar Danny vindt het ook leuk :-). 
Kijk ze gaan dan, op die gitaar, dat orgeltje en dat drumstel! 

De jongens van DeWolff (en vooral Pablo) hebben ook altijd een gezellige interactie met het publiek. 
Na het optreden staan ze vaak in de foyer om hun merch te verkopen en voor een gezellig praatje met het publiek. Althans... ze geven de indruk dat ze het ook echt wel leuk vinden. Ik kan me voorstellen dat je daar niet altijd zin in hebt. 
Natuurlijk moest ik een opmerking maken over hun toffe pakken en borduursels (die drummer Luca er overigens zelf op naait! Hoe tof!). 

Mijn langharig tuig raakte aan de praat over gitaren, hoe kan het ook anders als je met de beste gitarist van Nederland praat, en over dat hij Black Metal speelt op een Stratocaster. 
Hier haakte ik af, maar Pablo was enthousiast en vond het maar een ongewone, maar toffe combinatie. 
Mijn zoon ging blij en een gesigneerd t-shirt rijker naar huis. Maar stiekem pik ik het in en ga ik erin slapen, want Pablo... 

Nou ja... sommige bandjes heb je gezien en dan hoeft het geen tweede keer meer. Maar ik sta volgende keer gewoon weer vooraan! 

Mee zwijmelen? 

Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter