Even een kort verhaaltje bij de zwijmel van vandaag. Normaliter zet ik de zwijmel op vrijdagavond klaar, maar ik ben vanavond vrijwilliger bij ons poppodium dus ik gewoon geen tijd voor een lang verhaal.
Deze hoorde ik vandeweek een paar keer op de radio. Ik dacht dat het een oud liedje was. Uit de jaren 50-60 ofzo. Maar op een bepaald ogenblik wisselde ik van zender, en daar werd hij op het andere station ook gedraaid en toen dacht ik: zou het een nieuwe zijn?
Het bleek de alarmschijf te zijn bij Q-music, dus inderdaad... een nieuw liedje. Althans... hij is in 2021 in the US al uitgebracht, en nu is het hier kennelijk pas doorgedrongen dat deze plaat het draaien waard is. Echt een mooie ouwe 'crooner-sound' van Stephen Sanchez.
En vreselijk zwijmelwaardig.
Dus. Ik zeg houdoe voor vandaag. Heb een fijn weekend allemaal. En als je mee wilt zwijmelen?
De dag voor kerst ben ik begonnen aan het tweede boekje van het Pieterpad. Doordat ik de kerst bij mijn zus en zwager in Noor-Duitsland ging vieren kwam ik eigenlijk min of meer langs het Pieterpad en besloot ik nog twee etappes mee te pikken.
Ik heb door de planning de route weer even los moeten laten en ik heb twee etappes omgewisseld. Eigenlijk was Laren - Vorden aan de beurt, maar het was om allerlei redenen handiger als ik eerst Vorden-Zelhem zou lopen en daarna Laren - Voren.
Het teken > meer dan, verraadt al dat dit de etappe werd waarop ik van mijn padje af raakte. Daarover later meer .
Om 6 uur ging de wekker al. Warm aangekleed (laagjes! Ik heb het gauw te warm), spullen in de auto geladen, en 2 uur gereden naar eindpunt Zelhem. Meestal parkeer ik de auto bij een plaatselijke buurtsuper, maar ik had goed voorzien dat dat kansloos was, zo op de zaterdag voor kerst. Ik koos voor de eerste de beste plek aan de rand van het dorp. Alleen maar mensen met kerstboodschappenstress in het dorp! Heerlijk om daar dit jaar niks mee te maken te hebben en lekker te kunnen gaan lopen: ik was de hele kerst onder de pannen!
Kasteel Vorden
Ik nam de bus (rit van een uur ) naar station Vorden. Gelukkig was daar horeca open voor koffie en een plas en om 11.00 uur was ik en route. Langs kasteel Vorden, kilometers bos gezien. Amper mensen tegengekomen. Nul andere Pieterpadters. Hooguit honden die hun mens uitlieten.
Een hoog Efteling gehalte
Bij de molen van Linde een fijne rustplek gevonden.
Ik schreef deze zomer al dat ik het zo leuk vond om de kenmerken in seizoen en in landschappen te zien. Geen beschutting nu van groen in het bos, geen herfsttinten meer, alleen maar grauw en kaal.
Dingen die je ook niet ruikt in de zomer: de geur van een knapperend haardvuur en vuurwerk. Het had goed geregend de afgelopen dagen, de paden waren modderig en vol plassen.
De vlag van de Achterhoek. De vlag is geïnspireerd door het Achterhoekse coulisselandschap. De verschillende kleuren groen representeren de weilanden en bossen in de Achterhoek; het licht gebogen witte kruis verbeeldt de Achterhoekse kronkelwegen met bomenrijen erlangs
Anders dan in het Noorden: hier ook veel landbouw, maar in plaats van uitgestrekte akkers en kale vlaktes veel kleine akkertjes omringd door bomen. Mooie landhuizen. Mooie boerderijen.
Veel droge beken. De beken waren vroeger wel gevuld en stroomden naar de landhuizen, die vaak een watermolen hadden. Er zijn diverse projecten om de droogte tegen te gaan en te zorgen dat de beken weer gevuld worden.
Een knotwilg met een gespleten persoonlijkheid. Als ik knotwilgen zie moet ik altijd aan mijn vader denken. Niet vanwege de gespleten persoonlijkheid, maar mijn vader is lid van een knokploeg... eh... knotploeg en onderhoudt daarmee de wilgen in het Zuid-Hollands landschap.
Tot vlak voor Zelhem ging het voorspoedig. Opeens stond ik voor een 5-sprong waar ik geen rood-wit pieterpadpijltje zag. Ik moest er 1 gemist hebben. De navigatie zei dat ik op 12 minuten lopen terug een afslag had gemist. 12 minuten terug... dat vond ik te ver. Ik dacht op de navigatie en op de kaart te zien dat ik een doorsteek-pad naar de route vond, maar dat bleek niet zo te zijn.
De lessen die ik deze etappe leerde: ga voortaan toch maar terug tot je weer je pijltje tegenkomt. Zéker als je midden in een bos loopt. En wees niet eigenwijs als je dan weer richting het pad loopt door langs de drukke N-weg tóch af te wijken van wat je had bedacht omdat je een veel leuker en onverhard pad tegenkomt. Hoewel... dat laatste was eigenlijk wel een goed idee. Het bracht me niet terug naar het Pieterpad maar toevallig wel in één rechte streep naar Zelhem, waar mijn eindpunt was. Dat was mazzel want dit pad stond niet op de kaart en werd ook niet op de navigatie aangegeven.
O ja, en nog een les: als je gevoel zegt dat je links moet, en de kaart zegt rechts: volg de kaart! Het loopt echt een stuk rustiger als je gewoon de markering kan volgen en niet zelf hoeft te navigeren.
Eindpunt in Zelhem. En kijk! Blauwe lucht op deze grauwe dag!
Om 3 uur bereikte ik het eindpunt in Zelhem.
Vanaf Zelhem was het nog 2 uur rijden naar zus en zwager. Wat zijn ze toch een belachelijk eind weg gaan wonen! Als altijd kwam ik daar in een warm bad. Figuurlijk dan. De douche was heerlijk. Er kwam een heerlijke borrelplank op tafel. De wijn werd ingeschonken. Er was Irish Coffee. En speciaal voor mij hadden ze een Windbeutel gekocht. De Windbeutel heeft een geschiedenis die ik maar nèt na kon vertellen (iets met letterlijk bijna stikken van het lachen) en is altijd een heerlijke Duitse traktatie. Na de start van de top 2000 heb ik lekker mijn bedje opgezocht. Het was al met al een lange dag!
De overheerlijk luchtige maar potentieel levensgevaarlijke windbeutel
Het liedje bij vandaag: Walk this way. Als reminder dat het echt rustiger is voor mijn hoofd als ik gewoon de pijltjes kan volgen. Rap is zéker niet mijn genre, maar deze rap van Run DMC met Aerosmith kan ik wel waarderen. Dit nummer was één van de vroege Rap-Rock nummers. Later kwamen er meer bands met Rap Rock, zoals Limp Bizkit, the Red Hot Chilli Peppers, Linkin Park, the Beastie Boys. Maar toen dit in de jaren '80 uitkwam was het nog vrij vernieuwend. Zo zie je maar weer, dat er buiten je favoriete genre toch ook nummers zijn die toch weer raakvlakken hebben met genres die je wel leuk vindt. En de latere Rap Rock uit de jaren '90... daar zit wel weer heel veel toffe muziek bij, vind ik dan.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen met deze zwijmel. Ik heb deze week zoveel tofs zien en horen voorbijkomen op muziekgebied.
Wordt het de nieuwe release van mijn favoriete bandje DeWolff? Ze hebben met Night Train wel een hele vette track neergezet. Wordt het een nummer van Sinéad O'Connor omdat ik zo enorm onder de indruk was van de documentaire Nothing Compares die van de week te zien was bij Het Uur van de Wolf? Wát een vrouw! Kwetsbaar en krachtig tegelijk. Er werd gezegd: de wereld was nog niet klaar voor Sinéad. Ze was de tijd ver vooruit met haar ideeën. Wordt het het nieuwe nummer van onze Floor Jansen: Invincible. Een heel hoopgevend nummer over PTSS ( Post Traumatische Stress Stoornis). Of wordt het het mooie liedje van Dean Lewis, als hart onder de riem voor mijn vriendin Kleine Tas? Of wordt het toch het nummer van Kovacs, in samenwerking met Rammsteinzanger Till Lindemann. Dit was wel het nummer dat vandaag de meeste indruk maakte. Eigenlijk week ik niet of ik het meer grappig vind dan mooi: Till Lindemann die met een zwaar Duits accent Engels zingt. Maar jemig... wat een mooie diepe stem. Of wordt het toch een nummer dat aansluit bij de etappe van het Pieterpad waar ik nog een verslag van wil plaatsen. Want ook dat verhaal wil ik toch eigenlijk wel voltooien voordat ik komend voorjaar weer verder ga op het pad.
Ik kies voor Kovacs en Till. En ik ga daarna gewoon zonder bruggetje verder met mijn Pieterpadverslag. Dat is het voordeel van zo'n zwijmelrubriek he? Je mag ermee doen wat je wilt.
Het Pieterpad. Waar waren we gebleven?
Ik was met Thomas, mijn 'schoonneef' op pad van Ommen naar Hellendoorn en we overnachtten bij B&B Barg Willem. We slaan de etappen Ommen-Holten even over omdat ik deze etappe in de zomer al gelopen had.
Etappe Holten-Laren.
Alle voorwaarden waren er voor een goede nachtrust. Een zacht bed. Een frisse kamer met open ramen. Een stille, donkere omgeving. Maar ik sliep heel slecht. Vaak is bij mij een vreemde omgeving en een andere energie al voldoende om mij uit mijn slaap te houden. We waren op een rustige plek, maar juist deze nacht was er in het bos een nacht-mountainbike tour en was er in Hellendoorn een feesttent waarvan het geluid ons kilometers verderop uit onze slaap hield. Maakt niet uit... we hadden weer een mooie dag voor ons.
Het ontbijt met zicht op de opkomende zon. Een tafelgenoot die zijn best doet om alle foto's te verpesten met duistere blikken of ander soort ongein.
Heerlijk. Er lagen boterhamzakjes klaar om de overgebleven broodjes van het ontbijt mee te nemen als lunchpakket. Heel attent.
Met de auto naar het eindpunt van vandaag in Laren gereden. Spannend of ons vervoertje klaar zou staan op het afgesproken tijdstip. Ik had geregeld via de Facebookgroep "Pieterpad Vervoer" dat iemand ons naar het startpunt in Holten zou rijden. En jawel... ze stond keurig op ons te wachten! Het Pieterpad is leuk vanwege de ontmoetingen. Onze Chauffeuse bleek van geboorte een Roosendaalse te zijn. En hoe leuk was het dat ik haar (als extra attentie voor het vervoer) een Bergs gebrouwen biertje kon geven.
En daar stond ik dan weer op het station in Holten... op de plek waar mijn pad deze zomer zo plotseling geëindigd was.
Het was de route van de rechte wegen. Prima. Thomas was in een doorstamp-bui. Dus de rechte paden lagen hem wel. En ik hobbelde braaf achter hem aan. De route was prima, maar weinig fotogeniek. Veel landbouwgebied. Veel verharde wegen. De bankjes stonden vandaag op tijd voor ons klaar .
Op het einde een stuk over landgoed Verwolde, met een mooi landhuis.
In het Pieterpadboekje was te lezen dat we hier een ommetje konden maken langs de Dikke Boom. Ommetjes moeten dan wel de moeite waard zijn om te maken, maar ja... dat weet je nooit van tevoren. Nadat we gisteren de Dikke Steen hadden gezien, leek de Dikke Boom me ook wel het omlopen waard. Met een omtrek van 7.60 meter is dit de dikste eik van Nederland. Het is inderdaad een imposante boom!
15 kilometer was relatief kort ten opzichte van gisteren, dus Thomas schroefde op het einde het tempo nog even lekker op. In mars-tempo bereikten we Laren. En daar zat dit deel van ons Pieterpad er alweer op. Met de terugrit naar het westen hadden we toch weer een dagtaak deze dag. Het was heerlijk herfstweer. Natuurlijk voorbereid op kou maar dat was niet nodig. De dikke trui heb ik alleen de eerste 500 meter aan gehad en verder voor niks de hele weg meegezeuld. Verder gewoon nog korte mouwen weer.
De volgende etappes, Laren-Vorden en Vorden-Zelhem zijn met de kerst bewandeld. Dus daarover volgende week meer. Laren Vorden is de laatste etappe van het eerste van de twee boekjes van het Pieterpad, dus ik ben al een heel eind op weg. Ik denk zo ongeveer halverwege. Het was fijn om weer op het pad te zijn, om weer de rood-witte markeringen te volgen en om te genieten van het moois wat Nederland biedt!
Allereerst: we zitten weer in een nieuw jaar, dus voor iedereen: de allerbeste wensen! Maak het mooi, zorg goed voor jezelf en elkaar en neem de tijd om te genieten van de mooie dingen die het leven biedt.
Mijn jaar is met wat strubbelingen begonnen. Mijn auto kreeg kuren en mijn internet lag er een paar dagen uit. Vooral het feit dat ik niet wist hoe snel het allemaal opgelost kon gaan worden gaf veel stress. Gedoe met OV. Gedoe met dingen niet goed uit kunnen zoeken, want ik had geen internet en maar een kleine data-bundel op mijn telefoon... Ik was na een paar dagen alweer helemaal klaar met het nieuwe jaar.
Woensdagavond ben ik na het werk om kwart over zeven naar bed gegaan en heb ik 14 uur geslapen. Daarna was ik weer ontprikkeld en kon ik het leven weer aan. De auto en het internet deden het weer, dus alle strubbelingen lagen weer achter me. | Ik vind het leuk om weer even terug te grijpen naar waar ik gebleven was met mijn verslagen van het Pieterpad. Ergens in de herfst ging ik weer een weekendje naar het Noord-Oosten van het land om weer twee etappes te wandelen. Het liedje wat ik voor vandaag heb gekozen vind ik ook goed bij deze etappe passen. Het was een eerlijk lang stuk, stil, met veel heide, en mijn loopmaatje had ook niet altijd een gesprek nodig. Hij kon heel goed in zijn eigen hoofd zitten en de stilte de stilte laten zijn. Prima, op zulke lange etappes!
Etappe 10 Ommen-Hellendoorn 21 km.
Ik was deze zomer gestopt in Holten. Daarbij had ik vanwege de warmte én de afstand etappe 10, Ommen-Hellendoorn overgeslagen. 21 km over open terrein in 30 graden durfde ik toen in mijn uppie niet aan. Nu was het herfst. En heerlijk loopweer. En nu ik deze etappe liep vond ik dat ik deze zomer een verstandig besluit had genomen om deze etappe over te slaan. Veel heide, veel zand, veel heuvels, weinig beschutting. Maar.... ook weer prachtig!
Ik had voor deze etappe een leuk loopmaatje gevonden: Thomas. Thomas is de de vriend van de dochter van mijn zus en zwager (kun je het nog volgen? Een 'schoonneef', dus eigenlijk :-) ) en wij kunnen het altijd goed vinden met elkaar. Hoe het 48 uur op elkaar lip zou zijn was afwachten, maar het pakte goed uit!
Ik ging samen met Thomas al voor het ochtendgloren op pad. Eerst ruim twee uur rijden naar Ommen. Auto geparkeerd op het station. Eerst koffie en plassen, en rond 10 uur gingen we van start. Ik vond het heerlijk om de herfst te beleven. Het voelde zo anders dan in de zomer. Helaas was de heide al lang uitgebloeid, maar de herfstkleuren maakten dat weer goed.
We beklommen een uitkijktoren. Natuurlijk waren er schaapjes onderweg. De Lemelerberg over. Prachtige vergezichten.
Ergen op de Lemerberg troffen we de dikke steen. Het was voor mij even een heel bijzonder moment. Misschien een beetje zweverig, maar voordat ik de bocht om kwam en de stenen zag liggen voelde ik dat er iets was. Ik weet niet of het een kracht van de stenen was, of misschien wel alleen een verandering in de luchtvochtigheid omdat er loofbomen om de steen heen stonden en omdat er aan de rand van de berg een oud smeltwaterdal is... geen idee. Het voelde oud en krachtig en wat mysterieus in ieder geval.
Aan de voet van de Lemelerberg stond al een wegwijzer naar onze B&B: Barg Willem. We liepen er aan voorbij, want we moesten eerst Hellendoorn nog halen.
Het werd 'de tocht van het bankje dat maar niet kwam'. Nèt toen we wilden rusten en wilden gaan eten gingen voor ons twee andere wandelaars op het bankje zitten. We besloten de volgende bankje te nemen. En die kwam maar niet. Eindelijk... na een kilometer of 5 stond er weer een bankje. Uiteraard weer bezet. Weer een kilometer verder zag Thomas in de verte een bankje staan... maar toen was de kerktoren van Hellendoorn al in zicht. We besloten toch even de meegenomen broodjes op te eten en de laatste 2 kilometers liepen daarna nèt even lichter.
Respect voor Thomas, die als ongeoefende loper zomaar even zonder klagen 21 kilometers wegstouwde! In Hellendoorn hebben we lekker een terras gepakt en de gastvrouw van de b&b gebeld om ons op te halen en naar de auto terug in Ommen te brengen. Vanuit Ommen reed ze voor ons uit naar de b&b. Dat was hele fijne service!
De b&b lag prachtig aan de voet van de Lemelerberg. Er werd heerlijk voor ons gekookt, dus we hoefden niet meer op pad. Twee verschillende gerechten: Voor mij vegetarische stoof van jackfruit, en voor Thomas een vleesstoofpotje. Toe verrassend lekker chocoladebavarois met peper.
Als een bejaard stel gingen we met de kippen op stok. De wekker zou weer vroeg gaan voor de volgende etappe: Holten-Laren. Wordt vervolgd dus!
.
) naar station Vorden. Gelukkig was daar horeca open voor koffie en een plas en om 11.00 uur was ik en route. Langs kasteel Vorden, kilometers bos gezien. Amper mensen tegengekomen. Nul andere Pieterpadters. Hooguit honden die hun mens uitlieten.
. 
