zondag 31 maart 2013

met m'n kop in de krant


In het kader van alles voor het goede doel, en gesteund door alle positieve reacties tot nu toe, durfde ik het ook aan om de media te benaderen. Er staat een prachtig artikel in de plaatselijke bode!

Best trots... op wat we inmiddels hebben bereikt voor het onvermijdelijk avontuur.
 (Klik op de foto om de tekst beter te kunnen lezen)

zaterdag 30 maart 2013

de grote generale

Vandaag was de grote generale repetitie voor de marathon in Rotterdam op 14 april.

Om kwart voor 10 vertrok ik vanmorgen om mijn loopmaatje op te halen.
Een heel mager zonnetje, een mini-vlokje sneeuw.
Het leek geen onaardig loopweer.

De eerste anderhalf uur liepen we in gestaag tempo van 9.5 km per uur.
Na 14 kilometer droeg hij me over aan mijn collega en haar vriendin. De volgende 15 kilometer begeleidden ze me om beurten lopend en op de fiets. Vanaf daar was het een kwestie van de bordjes volgen:



Het mooiste stuk van de route. De Belgische grens over, dwars over de Kalmthoutse Heide naar Kalmthout. Het tempo zakte terug naar 9.1 kilometer per uur, maar bleef nog wel constant. Hoe verder het werd, hoe minder gezellig mijn humeur. Ik begon al een beetje moe te raken voordat ik af mocht gaan tellen :-(.

Maar dan iets minder groen
Bij het bezoekerscentrum van het natuurgebied stond Mr.C. op me te wachten. Met 25 kilometer op de teller had ik er toen nog 10 te gaan. Een vierde loopmaatje nam de honeurs waar voor de laatste 10. Ik had intussen weinig trek meer om te praten, en heb geluisterd naar zijn vakantieverhalen, zijn bezoek aan de Paus, en en passant van alles geleerd over paters, novicen, nonnen en priesters. Na 30 kilometer werd het allemaal nog minder leuk. Alles deed zeer. Voeten, benen, rug... maar ik heb volgehouden tot het einde. Weliswaar in een slakkengangetje van 8.7 kilometer per uur op het eind, maar toch...

Hier moet ik het mee doen. De trainingen zitten erop. Meer als dit zat er niet in. De rest is een kwestie van in vorm blijven.

Wat neem ik mee naar Rotterdam als wijze les? Dat ik, als ik iets langzamer van start ga, mijn krachten beter zal kunnen verdelen. Het eten onderweg ging goed. Vandaag heb ik even gepauzeerd voor een beker thee, maar dat moet ik gewoon niet doen. Het is heel moeilijk op gang komen als je even stil staat. Beter gewoon langzaam een stukje dribbelen als ik even uit wil rusten.

Als ik gewoon doe wat ik steeds heb gedaan, dan loop ik hem binnen de 5,5 uur. Dan ga ik het dus gewoon halen :-). Die laatste 7 kilometer zal het publiek me moeten dragen.

In Putte haalde Mr. C. ons weer op. Ik hoop niet dat íemand heeft gezien hoe ik de auto uitstapte. Ik kon bijna niet meer lopen.

Na een warm bad en een slaapje was ik weer boven Jan. Ook het herstel gaat veel sneller dan bij de eerste lange duurlopen. Da's een goed teken.

Nog 14 dagen... man, wat zal ik nerveus zijn. Was vandaag door de zenuwen om kwart over 6 al wakker. Ik denk dat ik voor de marathon helemaal niet slaap. Hoe vaak ik niet al gedroomd heb dat ik mijn schoenen was vergeten, of dat de metro vertraging had. Of dat ik mijn papieren controleerde en dat ik me vergist had in de starttijd. Nou ja... gezonde zenuwen houden je scherp.

O, en nog wat leuks: thuisgekomen kreeg ik allemaal berichten over twee leuke stukken over de marathon-actie voor het 'onvermijdelijk avontuur'  die gepubliceerd stonden in de plaatselijke krant, en een regionaal magazine. Ik ben benieuwd. De krantenman of mevrouw is bij onze brievenbus nog niet langs geweest...

unchained melody


Tja... de combinatie van de film en het liedje.
Suikerzoet. En ook weer iets teveel van het goede. Maar wel weer zwijmelen, Dat dan weer wel!

Unchained Melody, van de Righteous Brothers...

vrijdag 29 maart 2013

stamelen


De sneeuw joeg om haar oren. De hele weg had ze de wind in de rug gehad, maar het laatste stuk naar huis kon niet anders als met tegenwind. Drie uur geleden was ze begonnen aan haar tocht. Niemand zei dat ze moest, maar toch moest dit vandaag gebeuren. De enige manier om er te komen. Door volharding. Met een blik op oneindig en verstand op nul.

Haar man was haar twee keer tegemoet gereden met warme thee. Op een uurtje afstand van  huis zou hij haar een laatste keer van thee voorzien. En droge schoenen.  In de soppige sneeuw waren ze doorweekt en haar tenen waren ijsklompjes.

Ze tuurde in de verte. Bij iedere auto lichtte haar hart op. Een witte auto! Dat moest hem zijn! Warmte en een paar minuten rust. Maar in de sneeuw waren alle auto’s wit....

Na iedere auto zakte haar moed. Ze probeerde te focussen. Ene voet voor de andere.  Ze kon de mensen langs de kant bijna horen: het juichen, de aanmoedigingen. Een groter contrast met deze verstilde sneeuwwereld was er niet. In gedachten sloeg ze de laatste bocht om naar de Coolsingel. Ze liet zich door het publiek naar de finish voeren.   
‘Doorlopen, Tas, als je hier stopt, dan kom je daar ook niet’ sprak ze zichzelf toe.

Pas  vier kilometer voor haar huis was haar man daar echt. Ze stapte in. Rust! Even geen wind, geen kou, maar warmte en thee.

Ze keek haar man aan: ‘M…m…moet ik nou… die laatste paar kilometers… kan ik niet met je…. ’t Is zo k..k…koud…’

Ze wist het antwoord zelf. Ze durfde niet op te geven; moest ruggegraat kweken voor Rotterdam.

Zuchtend liet ze de warmte achter in de auto. Droge schoenen, blik op oneindig, gaan! Nog een half uurtje, dan was ze thuis…

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: stamelen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

woensdag 27 maart 2013

'ga maar een deurtje verder'


Dit artikel schreef ik voor de 'kroonjuweeltjes';  het blog voor mijn werk.

Omdat het voor iedereen van belang is plaats ik hem ook hier en roep ik iedereen op om de petitie te tekenen!

'Ga maar een deurtje verder'

Vorig jaar kocht ik een nieuwe bril. Een nieuwe bril is bij mij altijd een zoektoch van maanden. Ze zijn voor mij te duur om er een paar van op voorraad te hebben. Omdat ik hem dagelijks draag moet hij PERFECT zijn.

Na maanden zoeken had ik dus eindelijk De Bril. Bij het opmaken van de kosten kwam de vergoeding ter sprake. En hoera, een meevaller, vertelde de opticiën! Omdat ik de bril kocht bij zijn winkel, winkel X , kreeg ik nog eens een extra korting van € 50,00 bovenop de vergoeding van de zorgverzekering . De opticiën had namelijk afspraken gemaakt met de zorgverzekeraar en hij kon mij deze korting geven. Was dat niet fijn?

Natuurlijk vond ik dat fijn.

Maar later viel het kwartje pas. Had de zorgeverzekeraar niet gewoon in de polis moeten vermelden dat ik 50 euro vergoed kreeg, behálve als ik hem kocht in een andere winkel dan firma X ? Pas als ik heel goed doorblader in de polis dan zie ik het staan: Maar dan heet het ineens ‘klantvoordeel’.

En wat nou als zijn buurman,  firma Y,  een bril had gehad die nog nèt een tikje leuker was geweest? En als ik nu bij firma X het hele bedrag vergoed had gekregen en bij firma Y niets? Had ik dan toch voor het tweedekeusmodelletje van firma X moeten kiezen? Dan was ik ineens een stuk minder blij geweest met mijn mooie nieuwe bril.

Luxeprobleem? Misschien wel. Ik kan weer goed zien. Dat is het doel. Maar een fijn gevoel over mijn uiterlijk is me ook heel veel waard.

Maar wat nu als het gaat om bijvoorbeeld een antisnurkbeugel? Voor een bepaalde categroie mensen valt dat niet onder luxe. Het hebben van een gezonde nachtrust is vrij essentieel voor een goed functioneren.

Stel, je hebt mazzel. Je eigen tandarts kan die beugels aanmeten en laten maken. Dat is heel fijn, omdat niet iedere tandarts daar gespecialiseerd in is. Je vertrouwt je tandarts, je weet dat hij een vakidioot en een perfectionist is, en toevallig zit zijn praktijk ook nog eens bij je om de hoek.
Maar wat blijkt? Deze tandarts heeft geen contract met jouw zorgverzekeraar. Jij mag  je beugel gerust bij hem laten maken, maar dan krijg je er geen cent van vergoed. Wel als je naar tandarts Z gaat. 25 kilometer verderop. En je hebt geen idee of je bij hem in net zulke goed handen bent als bij je eigen vertrouwde  tandarts.

Of wat nu als het gaat om meer voorkomende behandelingen, als kronen, protheses, wortelkanaalbehandelingen of vullingen?

Raar verhaal? Misschien wordt het in de nabije toekomst wel heel gewoon.

Artikel 13 

De regering heeft serieuze plannen om ‘artikel 13’ aan te passen in de zorgverzekereringswet.
Wat houdt dat in?

Dit houdt in dat zorgverzekeraars geen behandelingen meer hoeven te vergoeden als patiënten kiezen voor een zorgverlener die geen afspraken heeft met de zorgverzekeraar.

Bovendien wil de regering misschien wel het hele artikel 13 schrappen. Hierdoor komt de keuze van zorgaanbieder volledig bij de zorgeverzekeraar te liggen. De zorgverzekeraar kan dan, zo wordt gedacht, zorg inkopen tegen een scherpe prijs.

Maar is dit ook de beste zorg? En wat nou, als je al jaren tevreden bent over bijvoorbeeld je tandarts? Als je hem in vol vertrouwen de zorg voor je gebit in zijn handen kan leggen omdat je zeker bent van zijn kunde en oordeel?

Je kan in iedere situatie voorbeelden bedenken waarbij je niet de keuze hebt voor een arts die je vertrouwt, voor zorg dichtbij, of zorg die bij je past.

Wij kunnen ons ook voorstellen dat dit voor niemand een goed idee is. Niet voor de tandartsen, maar ook niet voor de patiënten zelf.

Vindt u dit ook geen goed idee?

Op de praktijk ligt een petitie klaar. Kom even binnenlopen en zet uw handtekening.
Of nog makkelijker, volg deze link en protesteer digitaal: