stamelen

De sneeuw joeg om haar oren. De hele weg had ze de wind in de rug gehad, maar het laatste stuk naar huis kon niet anders als met tegenwind. Drie uur geleden was ze begonnen aan haar tocht. Niemand zei dat ze moest, maar toch moest dit vandaag gebeuren. De enige manier om er te komen. Door volharding. Met een blik op oneindig en verstand op nul.

Haar man was haar twee keer tegemoet gereden met warme thee. Op een uurtje afstand van  huis zou hij haar een laatste keer van thee voorzien. En droge schoenen.  In de soppige sneeuw waren ze doorweekt en haar tenen waren ijsklompjes.

Ze tuurde in de verte. Bij iedere auto lichtte haar hart op. Een witte auto! Dat moest hem zijn! Warmte en een paar minuten rust. Maar in de sneeuw waren alle auto’s wit....

Na iedere auto zakte haar moed. Ze probeerde te focussen. Ene voet voor de andere.  Ze kon de mensen langs de kant bijna horen: het juichen, de aanmoedigingen. Een groter contrast met deze verstilde sneeuwwereld was er niet. In gedachten sloeg ze de laatste bocht om naar de Coolsingel. Ze liet zich door het publiek naar de finish voeren.   

‘Doorlopen, Tas, als je hier stopt, dan kom je daar ook niet’ sprak ze zichzelf toe.

Pas  vier kilometer voor haar huis was haar man daar echt. Ze stapte in. Rust! Even geen wind, geen kou, maar warmte en thee.

Ze keek haar man aan: ‘M…m…moet ik nou… die laatste paar kilometers… kan ik niet met je…. ’t Is zo k..k…koud…’

Ze wist het antwoord zelf. Ze durfde niet op te geven; moest ruggegraat kweken voor Rotterdam.

Zuchtend liet ze de warmte achter in de auto. Droge schoenen, blik op oneindig, gaan! Nog een half uurtje, dan was ze thuis…

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: stamelen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/