de grote generale

Vandaag was de grote generale repetitie voor de marathon in Rotterdam op 14 april.

Om kwart voor 10 vertrok ik vanmorgen om mijn loopmaatje op te halen.
Een heel mager zonnetje, een mini-vlokje sneeuw.
Het leek geen onaardig loopweer.

De eerste anderhalf uur liepen we in gestaag tempo van 9.5 km per uur.
Na 14 kilometer droeg hij me over aan mijn collega en haar vriendin. De volgende 15 kilometer begeleidden ze me om beurten lopend en op de fiets. Vanaf daar was het een kwestie van de bordjes volgen:

Het mooiste stuk van de route. De Belgische grens over, dwars over de Kalmthoutse Heide naar Kalmthout. Het tempo zakte terug naar 9.1 kilometer per uur, maar bleef nog wel constant. Hoe verder het werd, hoe minder gezellig mijn humeur. Ik begon al een beetje moe te raken voordat ik af mocht gaan tellen :-(.

Maar dan iets minder groen

Bij het bezoekerscentrum van het natuurgebied stond Mr.C. op me te wachten. Met 25 kilometer op de teller had ik er toen nog 10 te gaan. Een vierde loopmaatje nam de honeurs waar voor de laatste 10. Ik had intussen weinig trek meer om te praten, en heb geluisterd naar zijn vakantieverhalen, zijn bezoek aan de Paus, en en passant van alles geleerd over paters, novicen, nonnen en priesters. Na 30 kilometer werd het allemaal nog minder leuk. Alles deed zeer. Voeten, benen, rug... maar ik heb volgehouden tot het einde. Weliswaar in een slakkengangetje van 8.7 kilometer per uur op het eind, maar toch...

Hier moet ik het mee doen. De trainingen zitten erop. Meer als dit zat er niet in. De rest is een kwestie van in vorm blijven.

Wat neem ik mee naar Rotterdam als wijze les? Dat ik, als ik iets langzamer van start ga, mijn krachten beter zal kunnen verdelen. Het eten onderweg ging goed. Vandaag heb ik even gepauzeerd voor een beker thee, maar dat moet ik gewoon niet doen. Het is heel moeilijk op gang komen als je even stil staat. Beter gewoon langzaam een stukje dribbelen als ik even uit wil rusten.

Als ik gewoon doe wat ik steeds heb gedaan, dan loop ik hem binnen de 5,5 uur. Dan ga ik het dus gewoon halen :-). Die laatste 7 kilometer zal het publiek me moeten dragen.

In Putte haalde Mr. C. ons weer op. Ik hoop niet dat íemand heeft gezien hoe ik de auto uitstapte. Ik kon bijna niet meer lopen.

Na een warm bad en een slaapje was ik weer boven Jan. Ook het herstel gaat veel sneller dan bij de eerste lange duurlopen. Da's een goed teken.

Nog 14 dagen... man, wat zal ik nerveus zijn. Was vandaag door de zenuwen om kwart over 6 al wakker. Ik denk dat ik voor de marathon helemaal niet slaap. Hoe vaak ik niet al gedroomd heb dat ik mijn schoenen was vergeten, of dat de metro vertraging had. Of dat ik mijn papieren controleerde en dat ik me vergist had in de starttijd. Nou ja... gezonde zenuwen houden je scherp.

O, en nog wat leuks: thuisgekomen kreeg ik allemaal berichten over twee leuke stukken over de marathon-actie voor het 'onvermijdelijk avontuur'  die gepubliceerd stonden in de plaatselijke krant, en een regionaal magazine. Ik ben benieuwd. De krantenman of mevrouw is bij onze brievenbus nog niet langs geweest...