een kijkje in een donker-leren motorverleden

Voor veel mensen, die mij korter dan, zeg 10 jaar, kennen, heeft mijn leven een onbekende  kant. Dat lieve zachte meisje, dat graag voor d’r bloemetjes zorgt in de tuin, lieve jurkjes  naait achter de naaimachine, een zwak heeft voor bloemetjesbloesjes en bloemetjesjurkjes, gezond leeft, veel sport, etc. heeft namelijk een donker-leren, bierdrinkend, shag en sigarettenrokend, motorverleden achter zich. Wisten jullie niet, hè?
Getriggerd door de aanschaf van de nieuwe motor (heel ander type als de Magna waar we toen mee reden) en door mijn hyvesvriendinnetje Marion ben ik weer de fotoalbums ingedoken, en heb ik wat foto’s van toen digitaal gemaakt. Vandaar mijn stapje terug in de tijd….

We (Mike en ik dus) waren lid van Motorclub The Dry Throats in Den Haag. Een klein motorclubje dat er spannender uitzag dan dat het daadwerkelijk was. De club bestond inderdaad uit gevaarlijk uitziende mannen ( en een paar vrouwen, maar die zagen er minder gevaarlijk uit). Maar het waren stuk voor stuk aardige jongens. Het ging er wel aan toe zoals het er in een traditionele motorclub aan toe hoort te gaan. Er was een President, we hadden een roadcaptain, er was een penningmeester en als je lid wilde worden moest je eerst ‘prospect lopen’. Als je je als prospect een poosje lidwaardig had gedragen, besloot de groep of je lid mocht worden. En als dat dan mocht, dan moest je een proef doorstaan, een soort ontgroening zegmaar. Op een avond werden Mike en ik  geblinddoekt en ontvoerd, en ik kan me er niet meer alles van herinneren, maar ik weet wel dat ik een drankje met een worm erin moest drinken en dat ik dat níet  gedaan heb. Kennelijk hadden ze toch een zwak voor me ofzo, of heel hard nieuwe leden nodig, want ondanks dit falen mocht ik toch wel toetreden tot de club.

Het leukste waren de treffens: Ontmoetingen/kampeerweekenden bij andere motorclubs. Dat waren niet allemaal even lieve jongens, maar ik heb daar in het voorbijgaan nooit wat van gemerkt. Sterker nog… je ontmoette op die treffens juist allemaal gelijkgestemde blije mensen. Ja, er was een hoop bier en er waren veel dronken mensen, maar de sfeer bleef overal opvallend goed. Probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen in Rotterdam, als Feyenoort heeft gewonnen…. Lukt je niet….
Zo hadden we het mosseltreffen in Zierikzee, de pinkstertoertochten,  de weekenden met de club overal in huisjes in het land… En ik mocht voor het eten (als braafst uitziend meisje) altijd voorop om te vragen of er plek was voor een tafel voor x –personen,  om dan vervolgens de hele club het restaurant in mee naar binnen te loodsen.

De beste herinneringen bewaar ik aan het treffen in Maidstone in Engeland. Georganiseerd door de Hells Angels aldaar. Een enorm veld, zover als je kon kijken, met tentjes en motoren. Het was prachtig weer, lekker hangen voor je tentje, er was muziek, er was drank, er waren veel bizarre motoren te zien… het was gezellig. Het hoogtepunt van de avond was voor velen het optreden van de groep “Rockbitch’ . Een groep schaarsgeklede meiden die echt een goed potje konden spelen. :-$(Ook hier heb ik foto’s van, maar die vind ik minder geschikt voor publicatie.) Na het optreden werd het pas echt spannend… er werd altijd een gouden condoom het publiek in geworpen, en wie hem ving mocht met één van de meiden back-stage…. Je raadt het al… Mike ving hem nèt niet :-p.
Ik vond het best spannend om naar zo’n groot treffen van de Angels te gaan… ze hadden toen toch ook al hun naam, maar er is, voor zover ik het heb gezien, geen wanklank gevallen. Het enige wat viel waren dronken mensen, en die vielen bij bosjes! Er waren erbij die zich op hun niet opgezette tentje op de grond lieten vallen, zich een paar keer daarin wikkelden en zo heerlijk de nacht doorbrachten… ook een manier!

Het was altijd zaak om zo weinig mogelijk spullen mee te nemen. Veel foto’s uit die tijd hebben we dan ook niet. Niet iedereen was toen voorzien van een mobieltje, laat staan een mobiel met camera. Voor bestek had er altijd wel iemand een multifunctioneel zwitsers zakmes op zak. Als bord gebruikten we een stuk karton van de boodschappendoos. Ik genoot van die vrijheid toen. Je tentje en je slaapzak achterop binden, een schone onderbroek en een tandenborstel in je tas(volgens mij was ik altijd de enige van de groep die überhaupt een tandenborstel meenam) en gáán met die banaan.
Die vrijheid verlang ik nog het meest naar terug. Het is nu ondenkbaar dat je ter plekke bedenkt dat je over een uur vertrekt naar weetikwaar. Nog een jaar of 10... dan kunnen de kinders op eigen benen staan en dan zeg ik weer tegen Mike: kom schat, de zon schijnt in Luxemburg... we zetten de helm op en we gaan!