rijkdom

Ik vind het altijd een beetje een moeilijk onderwerp. Zeker als je zelf vindt dat je het heel erg goed hebt …. Dan is het allemaal makkelijk praten ….
Toch is het de laatste tijd een hot issue in huize C.oli.
Vroeger had ik een vriendinnetje. En bij dat vriendinnetje hadden ze duidelijk meer te besteden als bij ons thuis. Natuurlijk kwam ik daar met de jaren pas achter, en pas in de puberteit is het mee gaan spelen in de vriendschap. In het begin merkte ik het niet zo. Ja, ze had de hele serie Pinkeltje compleet en zo waren er nog tal van zaken waar ik er 1 of geen van had en zij een plank vol. Maar zo van lieverlee merkte ik dat zij bepaalde dingen die bij ons in het gezin speelden niet begreep.
Mijn vader was brandweerman. Zijn mazzel was dat hij om de 24 uur 48 uur vrij was. In die uren werd iedere vrije minuut besteed aan het verdienen van een extraatje voor het opgroeiende gezin. Mijn moeder was, wat we tegenwoordige TBM-er noemen. Thuisblijfmoeder dus. Maar toen heette dat nog huisvrouw.
Ik weet niet eens meer waar het toen precies om ging. Het was iets met de nieuwe kamer die mijn zus en ik hadden gekregen en daardoor konden we iets anders niet doen…. Op vakantie gaan ofzo. Zo belangrijk, dat ik het niet heb onthouden. Het geld kon immers maar 1x uitgegeven worden. Maar wat mij heel goed is bijgebleven, is hoe ik mij voelde toen mijn vriendinnetje keihard in de lach schoot  toen ze dat hoorde. Toch was ik loyaal genoeg om nog jaren haar vriendinnetje te blijven, ook wel werd het verschil steeds groter en kon ik haar steeds moeilijker volgen. Haar ouders kochten een megagroot herenhuis, waarin ruimte genoeg was voor een etage voor oma. Als we gingen winkelen in Den-Haag mochten we van haar moeder niet naar de Spuistraat, dat was veel te ordinair. (Waar moest je ánders je kleren vandaan halen? Ik had werkelijk geen idee…..). Het liefst kocht zij haar zomerjas bij Maison Bonneterie. En zij stak dat ook niet onder stoelen of banken, ze was er erg trots op om dat te kunnen vertellen. Zij was één van de weinigen die Amerika in het echt had gezien, daar waar wij niet verder kwamen dan Luxemburg. Met een oude gammele vouwwagen, waarover mijn vader achteraf vertelde dat het maar hopen was dat we er ook weer thuis mee kwamen.
Met de jaren heeft het een bepaalde ongelijkwaardigheid gegeven aan onze vriendschap. Niet dat ik nou zo jaloers was op de dingen die zij wel had en ik niet… Nee, het was meer de manier waarop ik voelde dat zij neerkeek op … ja waar keek zij op neer? Ik vermoed op ons ‘simpele’ brandweergezin, ofzoiets, waarin nou eenmaal stukken minder te besteden was als zij gewend was. Sinds ik naar de HAVO ben gegaan, en zij op het VWO bleef is de vriendschap over gegaan. Ik heb nooit meer wat van haar vernomen (nee, ook google en hyves leverde me niks op. Hyves zal vast niet passen binnen de kringen waarin zij zich begeeft….)
 Toch heb ik niet het idee dat het me ooit aan iets ontbrak. Mijn ouders deden er alles aan om ons te geven wat zij belangrijk vonden. En zéker gezien de middelen die er toen waren, kan ik nu zeggen dat ze dat meer dan goed hebben gedaan!
En nu hebben onze kinderen zelf vriendjes en vriendinnetjes. En ook zij (met name Jip) zien de verschillen. Laat ik vooropstellen dat ik vind dat we enorm boffen. We hebben een heerlijk huis, we gaan niet 3x per jaar op vakantie, maar we leven er goed van.
Maar wij wonen ook in een wijk waar zat mensen zijn die het nóg beter hebben. En ook die kinderen komen bij Jip en Janneke in de klas. Een paar maanden geleden voelde ik me al wat kleintjes worden toen ik  Jip op moest halen bij vriendinnetje S. Een huis met een oprijpad van een meter of 50. Groot hek voor het pad. Toen ik op mijn fiets het bochtje omging keek ik op tegen een prachtige vrijstaande villa met een grote glazen pui van 2 etages, uitkijkend over het Markiezaatsmeer.
Nu heeft Jip vriendje B. Vriendje B. is al een poosje erg geliefd bij Jip, en heeft maarliefst 3 achternamen. De ouders van Vriendje B. zijn allebei arts. Zijn moeder van het slag Schumacher, zo eentje waar ik terecht zou kunnen voor een extreme make-over.  B. woont in een nog groter huis dan het huis van vriendinnetje S. Met een zwembad en een whirlpool in de tuin. En het optrekje betreedt je over een echte oprijlaan ( waar je op punt A de oprit binnen rijdt en op punt B de oprit weer verlaat) met 6 bellen op het hek. Kun je je voorstellen dat ik niet eens aan durfde te bellen toen ik Jip ging ophalen? En dat ik me per stap kleiner en kleiner voelde worden?
Jip en B. hebben er weleens gesprekjes over.
J:’ Jij woont in een heel groot huis, hè? Dus jij bent heel erg rijk’.
B. antwoordt vervolgens: ‘Nou dat valt wel mee hoor, want vroeger hadden we een kasteel, en nu gewoon een huis, maar de schilderijen uit ons kasteel hangen wel in de huiskamer. Maar nu hebben papa en mama allebei een praktijk en toen we ons nieuwe huis kochten waren we niet zo rijk, en toen we onze boot in Turkije kochten waren we ook niet zo rijk, maar nu hebben we nóg een boot en nu zijn we wel weer rijk.’
Offeh …. Onderweg van school naar huis in de auto vraag ik aan vriendje B: ‘En, B., wat doe jij in de Carnavalsvakantie? Ga je carnavallen of ga je op wintersport? ‘ B. antwoordt dat ze in de kerstvakantie al op wintersport zijn geweest. ‘O, dus dan kan je lekker gaan carnavallen in de vakantie’, is mijn conclusie. ‘Nee’, zegt B. , ‘in de carnavalsvakantie gaan we naar Dubai’. En Jip vraagt vervolgens of je erg rijk moet zijn als je twee keer achter elkaar op vakantie gaat. Ik antwoord heel diplomatiek dat het maar nèt is waar je je geld aan uit wíl geven.
Even is het stil en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik Jip denken. Na een korte stilte geeft Jip enige juiste antwoord: ‘Mama’, zegt hij, ‘het gaat er niet om of je rijk bent met veel geld, maar écht rijk moet je zijn van binnen’!
En dan besef ik dat hij met zijn 8 jaar het beter heeft begrepen dan ik vroeger. En dat hij het hoogstwaarschijnlijk ook beter heeft bergrepen dan mijn vriendinnetje van toen. En wij, volwassen mensen, weten inmiddels dondersgoed dat geluk 'm niet zit in geld of materiele zaken, maar ik voelde toch een soort van trots, toen ik Jip hoorde vertellen hoe het zit!
En als ik dan in mijn achteruitkijkspiegel kijk, en ik zie daar mijn heerlijke mannetje lol maken met zijn vriendje, en ik zie de gouden lokken van mijn kleine prinses… allebei supergezond en lekker in hun vel, en als ik dan de auto parkeer voor mijn warme gezellige huisje, waar M.ike de tafel al heeft gedekt voor het middag eten, dan voel ik me schathemelstinkendrijk!