Eigenlijk had ik hier een jubelberichtje willen plaatsen, met daarin de mededeling dat het allemaal even spannend geweest is, maar dat het allemaal loos alarm was. Misschien draait het daar uiteindelijk nog wel op uit, ik hoop het, maar de angst dat het allemaal nog een staartje krijgt, groeit.
Vanwege de familiegeschiedenis word ik dus scherp in de gaten gehouden door de artsen in de Daniel in Rotterdam. 2 keer per jaar controle en foto van de borsten, 1 keer per jaar op audiëntie bij de gyn. Normaal gesproken zie ik die bezoekjes min of meer als een bezoekje bij de tandarts. Met het verschil dat de gyn een iets intiemere holte inspecteert en de stoel iets minder comfortabel ligt, ga ik daar altijd een klein beetje een zenuwachtig gevoel naartoe. En na de controle zegt de dokter dan weer: Alles is in orde mevrouw, blijf uzelf goed controleren, tot over een jaar ( of over een half jaar, als het de borsten betreft).
De laatste paar keer was het telkens bal. Eerst was de foto niet goed te beoordelen, en moest er aanvullend een echo gedaan worden. Vervolgens toch maar een MRI-scan. Toen voelde de dokter een knobbeltje en wilde ze er een punctie van doen. Op zich allemaal oké, maar dan wordt het pas écht spannend. Verder niks aan de hand, zo lang de uitslag maar goed is, en je na een paar keer diep zuchten weer door kunt gaan met je leven.
Bij de gyn doen we altijd een echo en bloedprikken. Het bloed wordt gecontroleerd op de aanwezigheid van tumormarkers. En een verhoging daarvan kán betekenen dat er sprake is van eierstokkanker. Kán.... maar dat hoeft niet.... De uitslag van de echo krijg je gelijk. Voor bloed geldt: Geen nieuws goed nieuws. De echo was oké. Maar een dikke week later lag er op vrijdagmiddag een brief in de bus. Of ik over 6 weken het bloed over wilde laten prikken. Na het wekend gelijk gebeld. De waarden waren licht verhoogd. Oké, nog geen zorgen. Keertje overprikken dan maar. (Kan ik ik gelijk van de last een lust maken en een bakkie doen bij een vriendin van boven de rivieren :-d)
Gisteren heb ik gebeld voor de uitslag. En daar waar ik er echt van overtuigd was dat het allemaal wel weer in orde zou zijn, waren de waardes helaas weer gestegen. Vandaag heb ik de gyn gesproken. Over een week wil hij me zien, en bespreken wat we doen met deze waarden. We gaan ze natuurlijk niet blijven prikken totdat ze vanzelf weer dalen. Hij had het er ook over dat hij wilde bespreken of het wijs was om de eierstokken preventief te verwijderen. De kans op eierstokkanker haal je daar direct mee weg, de kans op borstkanker verminder je daarmee in mijn geval van 1 op 4 tot 1 op 10 (als ik het allemaal goed heb onthouden). En da's dan ook mooi meegenomen.
De familie is genetisch onderzocht. Het BRCA-1 en BRCA-2 gen is nooit ontdekt bij ons, maar gezien het vóórkomen op jonge leeftijd in de familie worden wij toch als een gevalletje erfelijk beschouwd. Was het gen nu wel gevonden, dan hoefde ik er niet over na te denken... dan was alles al weg geweest. Maar nu is het verhaal weer zo dat het niet zo hoeft te zijn, en dat alles berust op ongelukkig toeval.
Nou... het feit dat de echo goed was neemt een groot deel ongerustheid weg. En het feit dat de gynaecoloog alarmfase 3 niet laat draaien ook. Maar mijn nachtelijke transpiratiesessies (3 keer per nacht een schoon shirtje is heel normaal) zinnen me helemaal niet.
Het feit dat mijn tante (Elly) 37 was toen ze overleed aan eierstok kanker (net zo oud als ik nu ben.... ik moet er werkelijk niet aan denken....) zorgt er ook voor dat ik ervoor moet waken dat mijn gedachten geen rare bokkesprongen gaan maken...
En ja... als er wat aan de hand is, dan heb je het niet over een griepje, maar is er serious trouble....
En ik hoef denk ik ook niet te vertellen dat ik het ook erg jammer vind dat ik mijn moeder hier niet even over kan bellen, om de zorgen mee te kunnen delen....
Nou... wordt vervolgd.
Ik maak me nog geen ernstige zorgen, maar ben er voorlopig weer een weekje zoet mee: voldoende stof tot nadenken :-(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten