Twijfel
Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is
Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?
Is het niet gewoon een fase?
Of de leeftijd of zoiets?
Zijn we wel verstandig bezig?
Of mankeert hij misschien niets?
Ik weet wel dat hij anders is
Maar mijn hart wil er niet aan
Hoe zeker ik het soms ook weet
De twijfel blijft bestaan
Uit: Storm in mijn hoofd van Arwin Wels
Dit gedichtje las ik ooit, toen we in de beginfase stonden van de malle molen van onderzoeken bij Jip. Ik had toen nog het naïeve idee dat, met het stellen van een diagnose, de problemen voor ons opgelost zouden worden. Dat alle instanties ons handvaten zouden geven om Jip de begeleiding te geven die hij nodig heeft. Deels is dat ook zo geweest. Maar voor een groot deel heb ik toch wel heel veel hulp gemist.
De diagnose kwam er: Een stoornis in het autistisch spectrum. Om specifieker te zijn: PDD/NOS. Oftewel: Pervasive Development Disorder / Not Otherwise Specified.
In gewoon nederlands houdt dat in dat het een Pervasive ontwikkelingsstoornis is / niet anders omschreven. De betekenis van pervasief is dan weer: Diep indringend, in alle lagen van de hersenen, dus niet alleen op het gebied van leren, maar ook sociaal, emotioneel, etc, etc,. En niet anders omschreven wil dan weer eigenlijk zeggen dat volgens de DSM IV, hét handboek waar alle psychische ziektes in staan omschreven, dat deze stoornis niet onder te brengen is bij andere ziektes. Ik vertaal dat dan maar voor mezelf als alles wat ze nog vinden buiten de bestaande diagnoses en wat ze onder geen een noemer thuis kunnen brengen dat brengen ze dan maar onder onder de noemer NOS.
En als ik nou heel kort moet uitleggen hoe het zit met Ji[, dan hou ik het voor het gemak op een vorm van autisme.
Ik had gedacht dat de twijfel die spreekt uit het gedichtje ook nooit meer van toepassing zou hoeven zijn. Immers, er is een diagnose, hij zit op een goede school, we leven in Nederland, een land waar de hulpverlening centraal staat…. En toch slaat nu de twijfel weer toe.
Oké, ik zie zelf ook wel wat er aan de hand is. En ik zie zelf ook de verschillen tussen Jip en de kinderen uit de klas. Ik zie hoe hard hij moet werken op school, en hoe hard wij met hem mee moeten werken. Ik zie de onmacht bij Jip om zijn emoties te kunnen benoemen en te reguleren. Ik zie de angst, voor onbekende dingen, voor onoverzichtelijke situaties. Ik zie de moeite die het hem kost om in de klas mee te kunnen draaien met het sociale gebeuren. Ik zie zoveel. En anderen zien het ook. Luisterend naar je eigen gevoel, je eigen inzicht en op advies van ‘die anderen’ heb ik dan ook extra hulp aangevraagd. We konden kiezen: Speciaal onderwijs, of finaciele hulp voor de school, om Jip extra begeleiding te kunnen geven; een rugzak. Dat laatste daar hebben we voor gekozen.
Tussen de eerste hulpvraag van school en vandaag zit een periode van bijna 2 jaar. Wachtlijsten, rapportages die geschreven moeten worden, commissies die zich erover buigen. En uiteindelijk hebben we dan het bericht gekregen dat Jip niet in aanmerking komt voor de rugzak. Ik heb daartegen uiteraard een bezwaarbrief geschreven. En nu zijn we uitgenodigd om een hoorzitting bij te wonen bij de Bezwaar Advies Commissie te Utrecht. Dan wordt de casus Jip nogmaals besproken en mag ik, eventueel met hulp van een deskundige (wie????) ook nog mijn zegje doen. Van alle duizenden leerlingen die inmiddels de school hebben gepasseerd, ben ik de eerste bij wie dit gebeurd. Heb ik weer…..
En dan slaat weer de twijfel toe….
Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is
Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?
Overdrijven we het niet allemaal??????
Misschien wel… er zijn immers zo ontzettend veel kinderen die vanalles toegekend krijgen. Soms ook op basis van minder, als ik het zo zeggen mag. Dus als ik dan om iets vraag, en ik krijg het niet, dan zal ik het wel óf verkeerd verwoorden, óf verkeerd zien. Maar ik zie dus ook dat Jip het zo niet gaat redden. Of is dat dan weer de moederlijke bezorgdheid? En waarom staan als die hulpverleners niet gewoon klaar om mij de weg te wijzen in hulpverlenerland? Waarom moet ik zelf in het bos de bomen vinden? Waarom moet ik steeds maar weer mensen ervan overtuigen dat ik dit niet voor de lol doe, maar omdat ik vind dat mijn kind de juiste kansen moet krijgen? Waarom moet ik steeds maar weer uitleggen dat ik wil voorkomen dat hij vastloopt? Of krijg ik soms de hulp niet omdat ik te bescheiden ben. Of, net zoals ik vroeger niet voor mezelf op kon komen, omdat ik nu ook niet genoeg voor Jips belang opkom? Dat ik niet genoeg vecht voor mijn kind. Of is het woud van hulpverleners zo dicht dat ik gewoon door de bomen het bos niet zie, en maar steeds de verkeerde wegen bewandel? Ik weet het niet… het zal wel een combinatie zijn van…..
We gaan ons dus maar voorbereiden op 5 oktober. Dat is kort.
En daarna? Daarna zien we wel weer verder. Als dit het niet wordt, dan vinden we vast wel wat anders in het woud van de hulpverlenende instanties.
maandag 21 september 2009
zondag 6 september 2009
Vakantietip: Hotel Dijkzicht!
Jongens, mochten jullie binnenkort eens denken: Ik zoek een leuk verblijf, niet ver weg, maar ook niet te dichtbij, op een leuke plek waar vanalles te doen en te beleven is, voor niet te veel geld en toch niet te shabby… dan heb ik voor jullie een tip. Ga naar hotel Dijkzicht. Gelegen in het mooie Rotterdam, op een toplocatie aan de Maas, uitzicht over de havens en voorbijvarende bootjes, met topmusea als het Booijmans van Beuningen en de Kunsthal en niet te vergeten de Euromast (dé meest onderschatte topattractie van Rotterdam) op loopafstand.
Op het eerste gezicht doet het gebouw een beetje massaal aan, maar doordat het gebouw is verdeeld in verschillende afdelingen behoudt de plek zelf toch zijn intimiteit.
Bij aankomst werden we verwelkomd door een lieve gastvrouw en kregen we direct een kamer voor 2 personen toegewezen. Dat was wel een klein minpuntje, dat ik geen 1-persoonskamer had, maar daar viel gelukkig over te praten en mijn wensen voor een privé kamer werden direct ingewilligd. TV en ook telefoon waren op de kamer aanwezig. ( min-puntje: geen toegang tot internet.) Vrijwel direct na binnenkomst werd er op de kamer een zalmschotel voor 2 personen geserveerd. De rest van de middag bestond het vertier uit luieren, lezen en kijken naar het prachtige uitzicht vanaf 10 hoog over de havens van Rotterdam en naar de bootjes die het sluisje in de diepte beneden passeerden. Na een eenvoudige maaltijd, op de kamer geleverd door de roomservice, bestond avondvertier uit een romantische wandeling door het museumpark. Tot het tijd was om te gaan slapen kwam er regelmatig een aardige dame van de roomservice, keurig gekleed in een wit uniformpje, vragen of alles naar wens was.
Desgewenst wilden ze me ook wel iets lekkers geven om te gaan slapen, maar de sfeer was zo ontspannen dat dat niet eens nodig was.
Helaas… uitslapen was er niet bij, om 7 uur kwam een aardige dame me wekken, en raar maar waar, na het douchen kreeg ik een pil aangeboden waar ik wel zó ontzettend lekker stoned van werd. Veel heb ik niet meer meegekregen van de rest van de dag. Ik ben een paar keer in een bed van de ene etage naar een andere gereden, en de rest van de dag heb ik lekker liggen trippen in mijn bed. Ik vermoed zelfs dat ik pure alcohol heb gekregen, niet gewoon uit een glaasje, of via een trechter, maar letterlijk via het infuus. Er stond op het zakje Nacl 0,9 % en ik vermoed dat dat staat voor Normaalwaarde AlCohoL. Met andere woorden: ze wilden vast het promillage van mijn bloed op 0,9 houden. Ik ben er van overtuigd het goedkope illegaal gestookte rommel uit het oostblok was waar bij het %-tje een nulletje op het zakje was weggevallen is. Helaas, op een bepaald ogenblik vonden ze het wel weer genoeg, en werd ik ontkoppeld van het infuus. Maar op dat moment stond er naast mijn maaltijd, die weer geserveerd werd op bed, een kwartetje aan pilletjes voor me klaar. Toen ik weer bij positieven was, kwam Mike om me weer mee te nemen naar huis. Ik bedankte de dames hartelijk voor het aangename verblijf en de goed zorgen en ben zonder dat er een rekening volgde, nog lichtelijk zwevend aan Mikes arm de deur uit gegaan.
Blijft voor velen van jullie natuurlijk de vraag: Rotturdam??? Waarlègdattan?
En dan nu de serieuzere berichten waar jullie nattuurlijk allemaal op zitten te wachten:
De operatie is prima verlopen.. Volgens het plan zijn de eierstokken en eileiders middels een kijkoperatie verwijderd. De arts wist me te vertellen dat er op het oog geen afwijkingen te zien waren. En dat is al heel positief. Er volgt nog een uitslag van de kweek van de eierstokken en het spoelwater. Dat duurt nu nog een dag of 10. Maar daar heb ik alle vertrouwen in dat dat goed gaat zijn. Gisteren heb ik meer last van pijn gehad dan ik van te voren had ingeschat, ik voelde me moe, was mopperig, kortom, ik had het allemaal een beetje onderschat. Vandaag voelt als de wonderbaarlijke wederopstanding. De pijn in mijn schouders ( dat hoort bij een kijkoperatie, ze blazen lucht in de buik, om goed te kunnen kijken, en dat zoekt het hoogste punt op) is nagenoeg verdwenen. De buikspieren krijgen hun oorspronkelijke vorm weer terug, dus ook die pijn verdwijnt langzaam. Van opvliegers heb ik nog geen last gehad! Ik heb 4 kleine sneetjes, waarvan 1 in mijn navel, dus ook dat droogt vast goed op :-)
En het allerfijnste is, dat ik voor het eerst sinds tijden weer durf te geloven dat ik gewoon 100 jaar kan worden!
Op het eerste gezicht doet het gebouw een beetje massaal aan, maar doordat het gebouw is verdeeld in verschillende afdelingen behoudt de plek zelf toch zijn intimiteit.
Bij aankomst werden we verwelkomd door een lieve gastvrouw en kregen we direct een kamer voor 2 personen toegewezen. Dat was wel een klein minpuntje, dat ik geen 1-persoonskamer had, maar daar viel gelukkig over te praten en mijn wensen voor een privé kamer werden direct ingewilligd. TV en ook telefoon waren op de kamer aanwezig. ( min-puntje: geen toegang tot internet.) Vrijwel direct na binnenkomst werd er op de kamer een zalmschotel voor 2 personen geserveerd. De rest van de middag bestond het vertier uit luieren, lezen en kijken naar het prachtige uitzicht vanaf 10 hoog over de havens van Rotterdam en naar de bootjes die het sluisje in de diepte beneden passeerden. Na een eenvoudige maaltijd, op de kamer geleverd door de roomservice, bestond avondvertier uit een romantische wandeling door het museumpark. Tot het tijd was om te gaan slapen kwam er regelmatig een aardige dame van de roomservice, keurig gekleed in een wit uniformpje, vragen of alles naar wens was.
Desgewenst wilden ze me ook wel iets lekkers geven om te gaan slapen, maar de sfeer was zo ontspannen dat dat niet eens nodig was.
Helaas… uitslapen was er niet bij, om 7 uur kwam een aardige dame me wekken, en raar maar waar, na het douchen kreeg ik een pil aangeboden waar ik wel zó ontzettend lekker stoned van werd. Veel heb ik niet meer meegekregen van de rest van de dag. Ik ben een paar keer in een bed van de ene etage naar een andere gereden, en de rest van de dag heb ik lekker liggen trippen in mijn bed. Ik vermoed zelfs dat ik pure alcohol heb gekregen, niet gewoon uit een glaasje, of via een trechter, maar letterlijk via het infuus. Er stond op het zakje Nacl 0,9 % en ik vermoed dat dat staat voor Normaalwaarde AlCohoL. Met andere woorden: ze wilden vast het promillage van mijn bloed op 0,9 houden. Ik ben er van overtuigd het goedkope illegaal gestookte rommel uit het oostblok was waar bij het %-tje een nulletje op het zakje was weggevallen is. Helaas, op een bepaald ogenblik vonden ze het wel weer genoeg, en werd ik ontkoppeld van het infuus. Maar op dat moment stond er naast mijn maaltijd, die weer geserveerd werd op bed, een kwartetje aan pilletjes voor me klaar. Toen ik weer bij positieven was, kwam Mike om me weer mee te nemen naar huis. Ik bedankte de dames hartelijk voor het aangename verblijf en de goed zorgen en ben zonder dat er een rekening volgde, nog lichtelijk zwevend aan Mikes arm de deur uit gegaan.
Blijft voor velen van jullie natuurlijk de vraag: Rotturdam??? Waarlègdattan?
En dan nu de serieuzere berichten waar jullie nattuurlijk allemaal op zitten te wachten:
De operatie is prima verlopen.. Volgens het plan zijn de eierstokken en eileiders middels een kijkoperatie verwijderd. De arts wist me te vertellen dat er op het oog geen afwijkingen te zien waren. En dat is al heel positief. Er volgt nog een uitslag van de kweek van de eierstokken en het spoelwater. Dat duurt nu nog een dag of 10. Maar daar heb ik alle vertrouwen in dat dat goed gaat zijn. Gisteren heb ik meer last van pijn gehad dan ik van te voren had ingeschat, ik voelde me moe, was mopperig, kortom, ik had het allemaal een beetje onderschat. Vandaag voelt als de wonderbaarlijke wederopstanding. De pijn in mijn schouders ( dat hoort bij een kijkoperatie, ze blazen lucht in de buik, om goed te kunnen kijken, en dat zoekt het hoogste punt op) is nagenoeg verdwenen. De buikspieren krijgen hun oorspronkelijke vorm weer terug, dus ook die pijn verdwijnt langzaam. Van opvliegers heb ik nog geen last gehad! Ik heb 4 kleine sneetjes, waarvan 1 in mijn navel, dus ook dat droogt vast goed op :-)
En het allerfijnste is, dat ik voor het eerst sinds tijden weer durf te geloven dat ik gewoon 100 jaar kan worden!
Abonneren op:
Posts (Atom)