Vandaag ben ik weer voor de jaarlijkse APK in Rotterdam geweest. Ze hebben weer een mooie pannekoek van mijn borsten gemaakt, ik had ze extra mooi opgewreven zodat ze glommen voor de foto :-d, en alles is goedbevonden. Ik mag weer een jaartje mee.
En zoals vaak de dingen op één dag zo mooi samen kunnen vallen kreeg tante Nelly vandaag bericht uit het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Nadat bij haar wat gezien was op de foto, wat gelukkig goedaardig was, en nadat bij haar dochter een (gelukkig ook goedaardige cyste) op haar eierstok verwijderd was, zijn ze daar in Amsterdam toch nog eens rond de tafel gaan zitten. Ook met mijn verhaal erbij vonden ze het vreemd dat er nooit een genetische afwijking was aangetroffen in het bloed van mijn moeder en haar zusje. Maar het blijft wel steeds een beetje rommelen in de familie.
Uit dat gesprek is ook naar voren gekomen dat in 2005 het bloed van mijn moeder nogmaals met nieuwe technieken onderzocht is, en dat daar ook weer geen genetische afwijking in gevonden is. Toch fijn om te weten dat het daar allemaal niet in een hoekje ligt te verstoffen, maar dat er daadwerkelijk wat mee gedaan is. En ook fijn om nogmaals bevestigd te krijgen dat het genetisch materiaal oké is.
Toch bleven ze het vreemd vinden.
Nu hebben ze in Amsterdam besloten dat ze in Delft het weefsel van mijn moeder van haar eerste operatie (da's volgens mij alweer zo''n dikke 20 jaar geleden) op gaan vragen en dat nogmaals gaan onderzoeken. Als daar niks uit komt, dan hebben ze er echt alles aan gedaan om de onderste steen boven te krijgen. Al met al zal het pas augustus worden voordat we daar wat van horen. Geeft niks. Ik vind het een 'fijne' gedachte.
En toch moest ik ook wel even slikken hoor. Sowieso moet ik nog steeds emoties wegslikken als ik denk aan de tijd van die eerste operatie en alles wat er daarna volgde. En het idee dat ze hebben zitten 'klooien' met de resten van mijn moeder, dat vind ik ook maar raar. Maar het is fijn dat het kan. En fijn dat er toen ook zo goed vooruit gedacht is. Juist omdat wij het advies krijgen om preventief dingen te laten verwijderen zorgt dat er ook voor dat het puzzeltje niet meer compleet wordt. Je weet immers nooit wat er met mijn eierstokken of met die van mijn tantes had gebeurt over een paar jaar, ze zitten er immers niet meer. En omdat het verwijderen van de eierstokken ook de kans op borstkanker reduceert, wordt ook dat stukje van de puzzel niet meer compleet. We moeten dus niet denken dat met Janneke of L.ynn of N.ic alles over is als wij verder niks meer krijgen.
Nou ja.... dat is pas van veel later zorg. Eerst maar weer eens afwachten wat ze er in agustus over te zeggen hebben.
dinsdag 30 maart 2010
woensdag 17 maart 2010
het zijn niet de enge mannen in de bosjes
Het zijn helaas niet de enge mannen in de bosjes, waar we de kinderen altijd voor waarschuwen. En ook niet de enge mannen die je ineens de auto in trekken. Of de rare snuiters die vragen of je bij hun thuis naar een nestje jonge poesjes komt kijken. Peter R. de Vries vertelde het gisteravond nog op de tv. In veel gevallen wordt een misdrijf gepleegd door een bekende. Door een oom (wie heeft erg geen vieze Pietje in de familie?), door een leider van scouting (om maar eens een cliché te noemen), door een gymleraar (wij hadden er 1 die wel erg graag de meisjes onder de douche kietelde), door een zwemleraar ( hij hoeft niet uit Vught te komen) door een geestelijke (in grote getalen) of door een buurman (al dan niet in politiepak...).
En eigenlijk vind ik dat gewoon wel heel moeilijk. Want hier kun je je kinderen niet voor wapenen. De kinderen moeten , net als wij zelf, erop kunnen vertrouwen dat de mensen met wie ze te maken hebben, te vertrouwen zijn. Maar hoe wapen ik ze tegen zulke dingen, zonder ze bang te maken?
En nu ik erover nadenk, gebeurt er altijd wel iets, waardoor ik me af ga vragen of ik wel of niet goed bezig ben. En lijkt het alsof er een soort van waarschuwing komt. Zo hadden M.ike en ik enige tijd geleden de discussie of Jip wel of niet alleen naar school mocht vanaf de praktijk. Struikelpunt was een kruispunt waarop de situatie niet echt overzichtelijk was en om die reden besloten we om het niet te doen. Enige dagen daarna werd op dat punt de conciërge van de school doodgereden.
De laatste weken zijn M.ike en ik best wel eens voor een boodschapje weggeweest. Jip bleef dan met Janneke thuis, telefoontjes paraat... wat kon er mis gaan? We bleven tenslotte in de buurt. De instructie: de deur gaat niet op slot (ze moeten kunnen vluchten), als de bel gaat niet open doen, ook niet voor buren of vriendjes, en ook niet kijken wie er is. Niet de telefoon opnemen. Als er iets is, of als je twijfelt of er iets, dan bel je. (dat laatste resulteerde in een leuk ingesproken berichtje van Jip: ‘Mama…. We hadden chocomelk gemaakt, maar toen gingen we kussens gooien, en ik gooide Jannekes beker om, maar wie moet het nou opruimen, want ik heb het gedaan, maar het was Jannekes beker.....')
Bij de eerste test ging het al fout. Toen ik aanbelde deed Janneke vrolijk de deur open: ‘Ja, maar mama, ik dacht gewoon dat jij het was’.... Zucht...
En nu kwam de waarschuwing via de tv... Milly had tegen haar moeder gezegd: bel zo ff terug, er staat iemand voor de deur (of woorden in die strekking).
Ook bij dit scenario maakte Peter R. een punt. Die mensen die kwaad willen, die zijn zo gehaaid, die lullen zich bij die kinderen echt wel naar binnen. Als volwassen mensen er al in trappen, hoe makkelijk moet dat dan bij kinderen gaan?
En dan weet ik het niet meer hè? Dan ga ik weer zo lopen twijfelen of ik ze alleen kan laten. En dan maak ik een risico analyse. Hoe groot is de kans dat? De kans is klein. Maar 1 van mijn forumgenootjes haar kind is slachtoffer geweest van de badmeester in Vught, en als ik hoor wat dat voor wonden heeft achtergelaten... daar zijn geen woorden voor... dat wil je koste wat kost voorkomen. Maar ik denk er geen moment over na om Janneke van zwemles te halen.
Het enige wat ik kan doen is zorgen dat ze weerbaar worden. Zorgen dat ze staan achter hetgeen wat ze doen en zeggen. Dat ze niet twijfelen over wat ze doen. Maar ook daar heb ik geen gebruiksaanwijzing voor klaarliggen. Ik kan ze nu een basis meegeven. Maar hoe pikken ze het op als ze ‘straks’ , over een paar jaar echt uit het zicht verdwijnen? Als ze halve nachten de hort op zijn, en ik er maar op moet vertrouwen dat ze daadwerkelijk zijn waar ze zeggen dat ze zijn? En dat ze doen wat ze zeggen dat ze doen. (Ik heb mezelf als voorbeeld...dus ik vertouw nergens op als het om pubers gaat:-$.)
En terwijl ik dit vannacht allemaal lag te overdenken schrok ik me lam van geklop op mijn schouder. (Ik slaap met oordoppen, dus ik hoor het nooit als de kinderen de slaapkamer binnen komen lopen). Het was Janneke. Ze voelde zich alleen, en vroeg of ze bij ons mocht komen liggen. En ik weet dat ik dan weer een nacht rot slaap, als ik daar ja op zeg. Maar op het moment dat ik ben gaan slapen met het bericht dat er ergens een vader en een moeder zijn die nooit meer met hun kind kunnen knuffelen, dan kan ik niet anders dan tegen mijn meisje zeggen dat ze lekker tussenin mag komen, en dan pak ik d’r nog maar eens lekker stevig vast, dan snuif ik nog eens diep aan haar haar en in haar nekje, en dan hoop ik maar dat er nooit, maar dan ook nooit... en verder durf ik eigenlijk niet eens te denken....
En eigenlijk vind ik dat gewoon wel heel moeilijk. Want hier kun je je kinderen niet voor wapenen. De kinderen moeten , net als wij zelf, erop kunnen vertrouwen dat de mensen met wie ze te maken hebben, te vertrouwen zijn. Maar hoe wapen ik ze tegen zulke dingen, zonder ze bang te maken?
En nu ik erover nadenk, gebeurt er altijd wel iets, waardoor ik me af ga vragen of ik wel of niet goed bezig ben. En lijkt het alsof er een soort van waarschuwing komt. Zo hadden M.ike en ik enige tijd geleden de discussie of Jip wel of niet alleen naar school mocht vanaf de praktijk. Struikelpunt was een kruispunt waarop de situatie niet echt overzichtelijk was en om die reden besloten we om het niet te doen. Enige dagen daarna werd op dat punt de conciërge van de school doodgereden.
De laatste weken zijn M.ike en ik best wel eens voor een boodschapje weggeweest. Jip bleef dan met Janneke thuis, telefoontjes paraat... wat kon er mis gaan? We bleven tenslotte in de buurt. De instructie: de deur gaat niet op slot (ze moeten kunnen vluchten), als de bel gaat niet open doen, ook niet voor buren of vriendjes, en ook niet kijken wie er is. Niet de telefoon opnemen. Als er iets is, of als je twijfelt of er iets, dan bel je. (dat laatste resulteerde in een leuk ingesproken berichtje van Jip: ‘Mama…. We hadden chocomelk gemaakt, maar toen gingen we kussens gooien, en ik gooide Jannekes beker om, maar wie moet het nou opruimen, want ik heb het gedaan, maar het was Jannekes beker.....')
Bij de eerste test ging het al fout. Toen ik aanbelde deed Janneke vrolijk de deur open: ‘Ja, maar mama, ik dacht gewoon dat jij het was’.... Zucht...
En nu kwam de waarschuwing via de tv... Milly had tegen haar moeder gezegd: bel zo ff terug, er staat iemand voor de deur (of woorden in die strekking).
Ook bij dit scenario maakte Peter R. een punt. Die mensen die kwaad willen, die zijn zo gehaaid, die lullen zich bij die kinderen echt wel naar binnen. Als volwassen mensen er al in trappen, hoe makkelijk moet dat dan bij kinderen gaan?
En dan weet ik het niet meer hè? Dan ga ik weer zo lopen twijfelen of ik ze alleen kan laten. En dan maak ik een risico analyse. Hoe groot is de kans dat? De kans is klein. Maar 1 van mijn forumgenootjes haar kind is slachtoffer geweest van de badmeester in Vught, en als ik hoor wat dat voor wonden heeft achtergelaten... daar zijn geen woorden voor... dat wil je koste wat kost voorkomen. Maar ik denk er geen moment over na om Janneke van zwemles te halen.
Het enige wat ik kan doen is zorgen dat ze weerbaar worden. Zorgen dat ze staan achter hetgeen wat ze doen en zeggen. Dat ze niet twijfelen over wat ze doen. Maar ook daar heb ik geen gebruiksaanwijzing voor klaarliggen. Ik kan ze nu een basis meegeven. Maar hoe pikken ze het op als ze ‘straks’ , over een paar jaar echt uit het zicht verdwijnen? Als ze halve nachten de hort op zijn, en ik er maar op moet vertrouwen dat ze daadwerkelijk zijn waar ze zeggen dat ze zijn? En dat ze doen wat ze zeggen dat ze doen. (Ik heb mezelf als voorbeeld...dus ik vertouw nergens op als het om pubers gaat:-$.)
En terwijl ik dit vannacht allemaal lag te overdenken schrok ik me lam van geklop op mijn schouder. (Ik slaap met oordoppen, dus ik hoor het nooit als de kinderen de slaapkamer binnen komen lopen). Het was Janneke. Ze voelde zich alleen, en vroeg of ze bij ons mocht komen liggen. En ik weet dat ik dan weer een nacht rot slaap, als ik daar ja op zeg. Maar op het moment dat ik ben gaan slapen met het bericht dat er ergens een vader en een moeder zijn die nooit meer met hun kind kunnen knuffelen, dan kan ik niet anders dan tegen mijn meisje zeggen dat ze lekker tussenin mag komen, en dan pak ik d’r nog maar eens lekker stevig vast, dan snuif ik nog eens diep aan haar haar en in haar nekje, en dan hoop ik maar dat er nooit, maar dan ook nooit... en verder durf ik eigenlijk niet eens te denken....
woensdag 3 maart 2010
overdreven sentimenten
Er zijn liedjes die je raken. De melodie, de tekst, de herinneringen die je erbij hebt... we weten allemaal dat niets zoveel emoties los kan maken als muziek. Soms vind ik dat voor mezelf gerechtvaardigd. Muziek is vaak prachtig. Teksten zijn vaak zo mooi en treffend. En gelukkig ben ik, naast een paar verdrietige, gezegend met nog veel meer mooie herinneringen. Die liedjes mogen me raken... ik schaam me er niet voor. Ik ben er een soort van dankbaar voor, dat ik door muziek juist op onverwachte momenten stil kan staan, en mag denken aan belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Het nummer van R.E.M bijvoorbeeld (sometimes evreybody hurts) kan ik 12 jaar na het overlijden van mijn moeder nog steeds niet zonder droge ogen aanhoren.
Er zijn ook liedjes waarvan je níet wil dat ze je raken. Soms ligt de emotie er té dik bovenop. Ook in de muziek zou je de discussie kunnen voeren... waar ligt de grens tussen kunst en kitsch, wanneer wordt lectuur literatuur, of wanneer wordt een liedje 'Muziek' ?
Neem nou de eerste hit van Gordon, uit de tijd dat 'Goor van Geer' nog behept was met een weelderige bos krullen. Tranen met tuiten (wat zijn tuiten eigenlijk?) heb ik zitten huilen toen mijn vriendje het had uitgemaakt : 'Ik hou van jou.... alleen van jou... ik kan niet leven in een wereld zonder jou'. En ik voelde me op dat moment volslagen belachelijk... maar ik kon het ook niet tegenhouden.
Jaren later op Kreta, met flink wat bier en 'shotjes' achter de kiezen, kwam 'de vlieger' van André Hazes voorbij... En op dat moment kon ik ook alleen maar huilen... tsja, moeders was net dood, een ontspannen sfeertje, lekker los door de alcohol... dus eigenlijk vond ik wel dat het mocht. Maar ook toen voelde ik me volslagen belachelijk.
Hebben jullie weleens het meisje met de zwavelstokjes voorgelezen? Ik vond het vroeger al een mooi verhaal. Het gaat over een meisje dat 's avonds in de vrieskou niet naar huis durft, omdat ze geen zwavelstokjes heeft verkocht? (waarom gaan we gewoon niet met de tijd mee, en noemen we het het meisje met de lucifers... dan weet iedereen waar het over gaat). Ze steekt haar laatste zwavelstokjes af voor de warmte, en heeft daarbij dromen van warmte, gezelligheid en lekker eten. Bij het laatste zwavelstokje is het licht enorm helder en fel, en ziet ze haar overleden oma. Ze vergeet de ellende, voelt geen kou meer en gaat naar haar oma toe. En op dit gelukkige moment sterft ze. Pfffff... terwijl ik dit tik, voel ik het alweer prikken.... Maar een paar weken geleden las ik het aan Janneke voor. En ik moest zo lachen om haar snoetje vol onbegrip... dat mama zo zat te huilen terwijl ze aan het voorlezen was.
Afgelopen zondag hield Janneke een 'uitvoering' tijdens het ontbijt. Ze had een dansje ingestudeerd en zong, met haar engelstemmetje, vol overgave en met zachte G, mee met K3: 'Wanneer zie ik jou terug? Een ster die naar me knipoogt en me nooooooiiiit verlaat...' en dan vooral het zinnetje: 'ik zou alles geven voor nog 1 seconde met jou...' En hoe harder ik moest huilen... hoe harder M.ike moest lachen.... En tegen de tijd dat ze klaar was met zingen wist ik zelf ook niet meer of ik nou moest lachen of huilen.
Ik zal het liedje even plaatsten... luister mee en huiver...
En omdat 'Oma Riet' vandaag jarig zou zijn, vind ik het wel een goed moment om er op deze manier even bij stil te staan. Volgens Janneke moesten we vandaag maar gewoon taart gaan eten, een kadootje kopen en dat op haar grafje neer gaan zetten. Dat eerste ga ik doen, dat vind ik wel een goed idee. Dat tweede is wat minder makkelijk uitvoerbaar. Sorry mam, hoe lief je ook was, hoeveel je ook voor ons deed, maar deze moeite is me echt teveel.
Het is wel echt 'mama's-verjaardag- weer'. De zon schijnt op het berijpte grasveld. De krokusjes steken hun sprietjes net boven de grond, en vermoedelijk zie ik zaterdag in het bos de eerste sneeuwklokjes alweer.
En ook dit raakt me... dat ik nooit zal vergeten dat haar verjaardag voor haar het einde van de winter was... dat het voorjaar dan wat haar betreft al voorzichtig begon en dat ze verlangend uitzag naar de zomer.
En ik ga zo maar even lekker naar buiten... wat voorjaarslucht opsnuiven, en genieten van de warmte van de eerste zonnestraaltjes!
P.S.... de tuiten zijn me inmiddels ook duidelijk: Een tuit is natuurlijk een pijpje dat uit een kan of een ketel steekt... en dat zie ik dan ook weer gelijk voor me hè? Hoe er een pijpje uit je ogen steekt waar in grote stromen tranen door naar buiten komen! :'(:)
Er zijn ook liedjes waarvan je níet wil dat ze je raken. Soms ligt de emotie er té dik bovenop. Ook in de muziek zou je de discussie kunnen voeren... waar ligt de grens tussen kunst en kitsch, wanneer wordt lectuur literatuur, of wanneer wordt een liedje 'Muziek' ?
Neem nou de eerste hit van Gordon, uit de tijd dat 'Goor van Geer' nog behept was met een weelderige bos krullen. Tranen met tuiten (wat zijn tuiten eigenlijk?) heb ik zitten huilen toen mijn vriendje het had uitgemaakt : 'Ik hou van jou.... alleen van jou... ik kan niet leven in een wereld zonder jou'. En ik voelde me op dat moment volslagen belachelijk... maar ik kon het ook niet tegenhouden.
Jaren later op Kreta, met flink wat bier en 'shotjes' achter de kiezen, kwam 'de vlieger' van André Hazes voorbij... En op dat moment kon ik ook alleen maar huilen... tsja, moeders was net dood, een ontspannen sfeertje, lekker los door de alcohol... dus eigenlijk vond ik wel dat het mocht. Maar ook toen voelde ik me volslagen belachelijk.
Hebben jullie weleens het meisje met de zwavelstokjes voorgelezen? Ik vond het vroeger al een mooi verhaal. Het gaat over een meisje dat 's avonds in de vrieskou niet naar huis durft, omdat ze geen zwavelstokjes heeft verkocht? (waarom gaan we gewoon niet met de tijd mee, en noemen we het het meisje met de lucifers... dan weet iedereen waar het over gaat). Ze steekt haar laatste zwavelstokjes af voor de warmte, en heeft daarbij dromen van warmte, gezelligheid en lekker eten. Bij het laatste zwavelstokje is het licht enorm helder en fel, en ziet ze haar overleden oma. Ze vergeet de ellende, voelt geen kou meer en gaat naar haar oma toe. En op dit gelukkige moment sterft ze. Pfffff... terwijl ik dit tik, voel ik het alweer prikken.... Maar een paar weken geleden las ik het aan Janneke voor. En ik moest zo lachen om haar snoetje vol onbegrip... dat mama zo zat te huilen terwijl ze aan het voorlezen was.
Afgelopen zondag hield Janneke een 'uitvoering' tijdens het ontbijt. Ze had een dansje ingestudeerd en zong, met haar engelstemmetje, vol overgave en met zachte G, mee met K3: 'Wanneer zie ik jou terug? Een ster die naar me knipoogt en me nooooooiiiit verlaat...' en dan vooral het zinnetje: 'ik zou alles geven voor nog 1 seconde met jou...' En hoe harder ik moest huilen... hoe harder M.ike moest lachen.... En tegen de tijd dat ze klaar was met zingen wist ik zelf ook niet meer of ik nou moest lachen of huilen.
Ik zal het liedje even plaatsten... luister mee en huiver...
En omdat 'Oma Riet' vandaag jarig zou zijn, vind ik het wel een goed moment om er op deze manier even bij stil te staan. Volgens Janneke moesten we vandaag maar gewoon taart gaan eten, een kadootje kopen en dat op haar grafje neer gaan zetten. Dat eerste ga ik doen, dat vind ik wel een goed idee. Dat tweede is wat minder makkelijk uitvoerbaar. Sorry mam, hoe lief je ook was, hoeveel je ook voor ons deed, maar deze moeite is me echt teveel.
Het is wel echt 'mama's-verjaardag- weer'. De zon schijnt op het berijpte grasveld. De krokusjes steken hun sprietjes net boven de grond, en vermoedelijk zie ik zaterdag in het bos de eerste sneeuwklokjes alweer.
En ook dit raakt me... dat ik nooit zal vergeten dat haar verjaardag voor haar het einde van de winter was... dat het voorjaar dan wat haar betreft al voorzichtig begon en dat ze verlangend uitzag naar de zomer.
En ik ga zo maar even lekker naar buiten... wat voorjaarslucht opsnuiven, en genieten van de warmte van de eerste zonnestraaltjes!
P.S.... de tuiten zijn me inmiddels ook duidelijk: Een tuit is natuurlijk een pijpje dat uit een kan of een ketel steekt... en dat zie ik dan ook weer gelijk voor me hè? Hoe er een pijpje uit je ogen steekt waar in grote stromen tranen door naar buiten komen! :'(:)
Abonneren op:
Posts (Atom)