Zwijmelen op zaterdag: Mother

Ja... en hoe was Pearl Jam vorige week zaterdag?

In één zin: één groot spetterend feest!
Van het begin tot het einde.

Overigens was heel Werchter geweldig.
We hebben slechts één dag meegemaakt, helaas... Ik had veel meer willen zien.
Enorm genoten van bekende en minder bekende en ook onbekende muziek.

We ontmoetten een jeugdvriend van Mr. C., wat ook weer heel warm en vertrouwd voelde.

En ja... Mr.C. heeft heeft als een man naast me gestaan.
Terwijl NL voetbalde. Terwijl de wedstrijd uitgezonden werd op een groot scherm. Hij stond uren te kijken naar een band waarvan de muziek hem eigenlijk niet zo heel erg aansprak. In de regen. Op moeie, pijnlijke voeten. In de afgelopen jaren heeft hij nog geen wedstrijd gemist, maar toen ik zwijmelde bij Eddie (Vedder) verloor hij me niet uit het oog.
Ook dit is zwijmelen hè... dat hij gewoon naast me bleef en me zag genieten.
Ik heb hem gewoon opnieuw de liefde verklaard....

De zwijmel die ik vandaag plaats was niet eens het beste stuk uit het optreden, maar vond ik wel een heel gaaf moment. Pearl Jam speelde een cover, het nummer Mother, van Pink Floyd, ook één van mijn favoriete bands.

En tussen al die Pearl Jam fans, daar waar het publiek stilviel bij gebrek aan tekst, waren Mr. C. en ik één van de weinigen die dit nummer woord voor woord mee konden zingen. Het voelde gewoon even als míjn momentje.

Ik geniet nog steeds na van alles wat ik voorbij heb zien komen.
Heb een week moeten bijkomen, maar het is het allemaal meer dan waard geweest!

Oh.... zijn stem... ik vind hem zo mooi...
Mensen... ik heb gewoon live, écht live gezwijmeld!
Als je heel goed luistert... dan hoor je me bijna meezingen :-).