van de sneeuw in de drup

Gistermorgen werd ik wakker van druppelend smeltwater.

Tik.... tik.... tik....

Ik probeerde het te negeren, te ontkennen, maar ik kon er niet om heen.
Het was weer zover. De vorige keer toen de sneeuw ging dooien was het ook al zo. Vieze bruine druppels drupten op de zolder uit het plafond. Daar stond ik, met mijn blote voeten in vieze bruine plasjes water.

Ik probeerde wat verdwaalde bakjes in te zetten als opvangbak, maar toen ik zag dat 1 plasje water ontstond door druppeltjes die via het snoertje langs het peertje van de lamp naar beneden vielen vond ik dat het tijd was om er mankracht bij te halen. Mr.C. is namelijk in een vorig leven McGiver geweest (kent u hem nog van de tv-serie uit de jaren '90?) en hij weet overal raad op. Fijn, zo'n man in huis. Dan kan je als vrouw ernaast gaan staan peeuwen (haha,  toen Mr.C. McGiver was, was ik mevrouw Stemband.)

Afijn... het schema is strak 's morgens. Er moeten 4 man op tijd klaarstaan voor werk en school. Wonder boven wonder lukte dat op tijd.

Op het werk zag ik in de agenda dat we tijdens de lunch werkoverleg zouden hebben. Schrik! Ik had Janneke niet verteld dat ik niet thuis zou zijn tussen de middag. Als een speer de school gebeld, zij zouden Janneke wel inlichten. Weer een brandje geblust.

Het werkoverleg verliep vlot, zodat ik toch nog even naar huis kon gaan. Daar trof ik Mr.C. Het zat hem toch niet lekker en hij was weer terug naar huis gekomen. En Mr.C. trof onder het losgebroken plafond een enorme schimmelplek. Niets aan te doen, niet op dit moment, dus ik ging weer naar mijn werk.

Om 5 uur bleek mijn auto met een lege accu te staan. Zucht... 
Een collega was zo lief om me thuis te brengen. Met Mr. C zijn auto en een bosje startkabels zijn we teruggereden om de auto weer te starten. De kinderen hadden we ook ingeladen om op de terugweg een frietje mee te pikken. 
Weer mis... de auto kregen we weer aan de praat, maar de snackbar was gesloten. 

Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Dat was het moment dat ik het bijltje erbij neergooide en besloot niks meer te doen de rest van de avond.

Ik heb mijn relaas in een verkorte samenvatting op facebook gedumpt. Dat hielp. Want er kwamen allemaal knuffels, reacties en 'vind ik leuks' binnen. Wat is hier leuk aan??? In hemelsnaam!!! . Ik vond het eigenlijk helemaal niet leuk, maar goed. Eén van de reacties was: alway's look on the bright side of life.

Ik heb toen direct mijn stukje herschreven:

Gelukkig! Het was vandaag iets warmer dan gisteren. Het voorjaar komt eraan! Een klein nadeel van warmer weer is de smeltende sneeuw. Dat valt dan vervolgens in druppeltjes door het plafond op zolder naar beneden. Gelukkig ontdekten we op tijd dat de druppels ook langs de elektriciteitskabel liepen en kon Mr. C. nog op tijd voorkomen dat er kortsluiting ontstond of erger... het hele huis affikte.
Gelukkig was hij in de gelegenheid om een vrije dag op te nemen en kon hij het hele plafond demonteren. En hé... die zolder moesten we toch nog opknappen!

Op mijn werk aangekomen zag ik gelukkig op tijd in de agenda dat we werkoverleg hadden in de pauze. Ik wist op tijd de school te bereiken zodat Janneke niet zou schrikken als ze alleen thuiskwam. Hierdoor was ik in de gelukkige omstandigheid om een inspiratievol overlegmoment bij te wonen.

Om 5 uur bleek mijn auto het niet te doen. Gelukkig was het slechts een lege accu, en kon dat snel verholpen worden. Dat de snackbar dicht bleek te zijn gaf niets. Denk eens aan al die calorieën die ik nu niet tot me heb genomen!!! 

Wie had het gisteren over mentale weerbaarheid en incasseren? Juist ja...  Op dat moment kon ik er ook weer om lachen.

Tot het moment dat ik naar bed ging....

Ik besloot tóch nog even, tegen beter weten in, de wasmachine te vullen voordat ik ging slapen.
En juist ja... wat gebeurt er met een pak waspoeder dat in een plasje water heeft gestaan? Daarvan wordt de bodem week...

Flats... daar lag een heel pak waspoeder verspreid over mijn berg was en de zoldervloer.

Voetje voor voetje ben ik de krap afgekropen. Heel voorzichtig ben ik in mijn bedje gekropen. Stel je voor, je zou er zomaar doorheen kunnen zakken....

Hier was nog maar één ding het enige juiste om te doen: Control-alt-del... afsluiten en herstarten over 7 uur.

monstertocht

Vanmorgen ging om 8 uur de wekker. Ik wilde op het gemakje opstaan en me voorbereiden op een 30 kilometer duurloop ter voorbereiding op de marathon.

Bij het openen van de gordijnen zakte mijn humeur verder onder 0 dan de temperatuur buiten.

Weer die sneeuw...

Nou ja... wat moet dat moet. Zonder training komt die marathon er niet.

Mr. C. bracht mij, gesteund door mijn loopmaatje A. naar Oudenbosch. Zij zou me de eerste 10 á 15 kilometer naar huis loodsen. 

Waarom Oudenbosch? Omdat dat 30 kilometer ten noordoosten van mijn huis lag. Tegen de koude noordoostenwind in, zodat we 'lekker luxe' met de wind in de rug naar huis konden lopen.

De basiliek leek ons een mooi startpunt. Nadat we de heilige Agatha en Barbara om zegen hadden gevraagd voor de barre tocht vertrokken we vol goede moed.

Oudenbosch - Oud-Gastel - Kruisland . De eerste kilometers gingen prima. Na 10 kilometer stond Mr. C. klaar met lauwwarme thee en veel suiker. Normaalgesproken niet te pruimen, zo zoet, maar vandaag vond ik het heerlijk. 

Kruisland- Wouw was ook nog goed te doen. Het ging een beetje sneeuwen. Bij Wouw stond Mr.C. weer klaar met koek en zopie en droge kleren. Heerlijk! Ooit een vrouw op een zondagmorgen in de sneeuw in haar BH bij de benzinepomp zien staan? Haha... ik ga echt niet zeggen welke route ik volgende week loop! Voorbij Wouw liet mijn loopmaatje me in de steek  hield mijn loopmaatje het voor gezien en mocht ik alleen verder. 

Het stopte met zachtjes sneeuwen, de paden werden slechter. De runkeeper (app op de telefoon die de afstand en snelheid doorgeeft) was ermee gestopt en zweeg in alle talen. Ik had geen idee meer hoe ver ik nog moest en hoe snel of langzaam ik ging. Tussen Heerle en Bergen op Zoom verwachtte ik Mr.C weer met droge schoenen en sokken, warme thee en bemoedigende woorden. Pas toen ik 3 kilometer van huis was hadden we elkaar weer gevonden. Ik dook toch maar even de auto in voor droge schoenen en een versnapering. En ja, toen moest ik er weer uit. De kou in. Dikke vlokken vielen er intussen uit de lucht. Ik was moe. Mijn benen en voeten deden zeer en ik was er eigenlijk wel klaar mee. Maar ja... een niet afgemaakte training is geen training. Dus daar ging ik weer. Op voor de laatste 3 kilometer. Bij de laatste 2 kilometer wist ik dat we de juiste keuze qua looprichting hadden gemaakt. Die wind vol op kop voelde echt niet fijn.

Bijna 4 uur heeft het hele avontuur geduurd. Spijt? Nee. Dat niet. Maar als het volgend weekend nog zulk slecht weer is, dan sla ik over. 

Dikke pluim voor Mr. C. Voor de koek en zoopie, voor het warme bad bij thuiskomst, en voor de support.

En een dikke pluim voor mijn loopmaatje. Voor haar was het geen moeten. Maar ik was heel blij dat ze er was vandaag.

how you gonna see me now

How you gonna see me now van Alice Cooper.
Gewoon... een leuk nummer uit mijn jeugd.

En omdat Mr.C. me altijd liefdevol 'Alice' noemt, als ik met doorgelopen make-up onder de douche vandaan kom. En dan zing ik altijd vol overgave dit liedje.

wedden dat hij mee leest !

De meneer van de C1000.... ik weet zéker dat hij meeleest.

Niet alleen had mijn bericht over de nierboontjes/kidneybeans een buitensporig hoog aantal pageviews... heel verdacht... Vandaag zag ik ook nog eens dat de prijzen waren aangepast.


Waar gaat het ook alweer over?
Over mijn blogje van oktober vorig jaar *klik*

Voor degene die geen zin hebben om te klikken een korte samenvatting: ik verbaasde me erover dat de bonen mét chilisaus goedkoper waren dan de bonen zonder chilisaus.


Ik heb in iedere geval geen dilemma's meer. Moet nu alleen nog beter opletten of ik de juiste pak.

Ik ben een gelukkig mens vandaag :-).
Ik vrees alleen dat ik alsnog genaaid word en dat de prijs naar boven toe afgerond en gelijkgetrokken is.
Maar dat is dan weer een voordeel van een slecht geheugen... dat heb je dan weer niet in de gaten en voel je je gewoon blij.

Echie

Waaahhh...

Het wordt echie!

zwijmelen op zaterdag: one

Gewoon... omdat het zo'n mooi liedje is. One van U2.
Omdat ik Bono zo mooi vind.
Omdat ik zijn stem prachtig vind.

(Maar die sigaar mag hij snel uitdrukken... die staat hem niet...)

Simpel

Valentijn kwam gisteren ook langs bij ons op de praktijk met hartvormige cupcakes.
Van je collega's moet je het hebben !!!

Het was niet alleen superlief, maar ook nog eens heel erg lekker.
En wat nou eigenlijk het leuke is...
Het recept is erbij verteld.

Supersimpel.
Zelfs voor iemand als ik, bij wie een taart op laten stijven in de koelkast al een level te hoog is, kan dit recept bijna niet mislukken.

Wat heb je nodig:
een halve pot Nutella.
70 gram bloem
2 eieren

Alles mengen tot een mooi beslag, cupcakebakjes vullen, en 20-30 minuten in de oven op 180 graden.
En dan is het klaar!

En hoe je die leuke hartjesvorm krijgt?
Ook heel simpel:

Was alles in het leven maar zo simpel...

ik ga verhuizen ;-)

Historic Schotland zoekt een conciërge voor het verlaten Incholm Island. Dit voor een jaarsalaris van iets meer dan 20.000 Britse pond en gratis logement in een klein huisje met twee kamers op het eiland. Drinkwater en eten moet worden aangevoerd. Er is elektriciteit en een gevulde boekenkast, want de televisie heeft geen kabel en de twee kanalen die je via de schotel kan ontvangen worden voortdurend gestoord door voorbijvarende schepen. En er is een zeehondenkolonie.

Och... wat zou ik ik graag een poosje op zo'n plek willen wonen.

Beetje lezen, beetje mijn huisje onderhouden, een tuintje erbij, nog eens een beetje lezen, runderstoofpotjes koken op een langzaam vuurtje, warme grannydekens haken, mooie quilts naaien, nog maar eens een boekje lezen...

Eén maar... ik heb een Mr. C. en ik heb de 2 J's... die kan ik dit niet aandoen.... 

Waarom het hier zo stil is?

Goed gezien... ja... 't Is een beetje stil op mijn blog.
Soms een we-300-tje, op zaterdag een zwijmeltje... meer zit er momenteel niet in de vingers.

Ik ben druk. Druk met lopen, druk met regelen, druk met , ja... ook een beetje carnavallen en feestvieren.

Wat er zoal te vieren viel?
De verjaardag van mijn schoonzus bijvoorbeeld.
Op de plek van waar ze behandeld wordt, hebben we het leven gevierd, en heeft ze laten zien waar ze hoop en heil vindt. Mooi!

Hoe hebben we dat gevierd?
Met vrienden en familie en een evengroot aantal flessen wijn.'

Hoe ik dat combineerde met de marathon training?
Dit was eigenlijk niet te doen.
Op het moment dat mijn sister in  crime opperde dat het misschien het beste idee zou zijn als we alvast in onze hardloopkleren zouden gaan slapen, dat scheelde immers weer drempels en excuses de volgende morgen, had ik er echt een hard hoofd in dat we daadwerkelijk een rondje rond de plas zouden lopen.

Wat? Of dat nog gelukt is?!!
Jawel. Twee rondjes zelfs! Ook mijn marathonmaatje/c.q. sister in crime was van de partij. Samen met Mr. C! Wat een motivatie hè?

En... de andere dagen? Alleen maar leut?
Zeker wel. We hebben natuurlijk even gedweild in de stad, maar maandagochtend moest ik gewoon weer gaan lopen. 26 kilometers heb ik eruit weten te persen.

Of ik moe was? 
Heeft een tampon een touwtje, zou mijn broer zeggen! Best wel! Maar na een nacht goed slapen was de vermoeidheid weer goed uit de benen. Teken dat het lijf goed in  conditie is. En alle spieren, pezen en gewrichten voelen nog lekker soepel aan.

Wat zeg je? De rest van de dag op de bank gehangen?
Nee... project 'onvermijdelijke pannenlap' moet vervolgd worden.
Ik licht alvast een tipje van de sluier op. Wie wil er nou niet zo'n 'onvermijdelijke pannenlap?'

Wordt vervolgd dus :-) Tot gauw!

zwijmelen op zaterdag: mooi muziekje uit ' The Shawshank Redemption'

Ik kijk het regelmatig nog eens terug.
Prachtige film, prachtig muziekje...

even reclame maken voor een onvermijdelijk avontuur

Mag ik jullie even een kersvers blog onder de aandacht brengen van een prachtige dame?

http://www.onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl/

I love her!

zwijmelen op zaterdag: these are the days

Eigenlijk een liedje van Queen, maar toevallig hebben we deze versie met George Michael en Lisa Stansfield in de auto liggen.

Mr. C. en ik dromen dan vaak over later. 
Dat we terugkijken op ons leven.
En dat we dan ook kunnen zeggen:

Those were the days of our lives,
The bad things in life were so few.
Those days are all gone now but, 
one thing's still true.
When I look, 
and I find,
I still love you.

Tot nu klopt het aardig, met wat we achter ons hebben liggen en hoe we er nu voor staan.
Hoe mooi zal het zijn als we samen oud kunnen worden, en samen, naar waarheid deze tekst dan nog net zo hard mee kunnen zingen als we nu doen....