Het lijstje is vol.
Ieder jaar dat ik een fotootje bijplaatste dacht ik er even over na waar we zouden staan, waar Jip zou staan, als het lijstje met 12 jaar vol zou zijn.
Natuurlijk loopt het anders dan je denkt. Het is allemaal niet te voorspellen.
13 wordt Jip deze week.
Zijn schoolkamp is achter de rug.
Knuffel mee verplicht voor iedereen, stond er op de inpaklijst, zodat niemand het van elkaar raar zou vinden.
De knuffel gaf hem niet voldoende geborgenheid.
Al vóórdat ze naar bed toegingen had Jip besloten dat hij naar huis wilde.
En dat was mooi. Grenzen aangeven is een punt waar dit jaar goed aan gesleuteld is door Jip.
Dus wij zeggen: missie geslaagd.
En als dan ook nog eens de juf er helemaal niet moeilijk over doet, dan wordt het toch een geslaagd kamp.
Laat in de avond haalden we hem op. Voor dag en dauw brachten we Jip weer terug.
Volgdende week de schoolverlatersavond. En dan veel nieuwe stappen op een nieuwe school.
Zucht....
Ik moest denken aan de zomer waarin ik met mijn kleine Jipje vaak op de bank zat om te voeden.
Vaak zat ik daarbij wat muziek te kijken.
'I would stay' van Krezip kwam steeds voorbij. En altijd brengt dit liedje me terug naar die momenten.
Wat vond ik die Jacqueline, de zangeres, stoer. Met haar 18 jaar zo stralend op een podium op Pinkpop.
En dat is eigenlijk wat ik Jip het liefst mee zou willen geven. Hij hoeft niet voor een paar duizend man op te treden. Maar lieverd: Heb de Guts om boven jezelf uit te stijgen en doe dingen waar je passie ligt. Dan komt het helemaal goed.
“ ‘t Is lekker op het terras. Voel je je goed genoeg om
buiten te zitten?”
Hij sms-te terug: “ Is goed lieverd. Zit al in de stoel. Zie je zo. “
Hij rolde alvast naar de centrale hal. Heerlijk, dat hij
weer wat mobieler was. Hij had dat bed intussen wel gezien.
Daar stond ze te wachten. Zijn meissie, zijn houvast, zijn
rots in de branding. Dagelijks stipt, van drie tot zes. En als het nodig was langer.
Nog niet eerder had hij zoveel van haar gehouden als nu. Het was lang geleden dat
hij zo goed had beseft dat hij goud in handen had.
Het voelde lekker buiten. De zon. Licht briesje.
De prikkels kwamen onverwachts sterk binnen. Fel licht.
Geroezemoes. Mensen om hem heen. Het werd hem snel teveel. Het gesprek kon hij
al niet meer volgen. Geritsel in de bomen. Gierende sirenes kwamen voorbij.
Waar gingen die heen? Wat troffen ze aan? Zou degene waarvoor ze reden er net
zo aan toe zijn als hij? Misschien wel erger?
Een grasmaaier kwam voorbij. Versgemaaid gras. In een
seconde kwamen de beelden weer als stilstaande foto’s voorbij. En alles wat hij
daarbij voelde. De klap. De pijn. Zijn toegetakelde been. Zijn benauwende helm. Prikkende grassprieten
in zijn nek. Paniek in de ogen van zijn maten. Bellen. Sirenes. Zijn maat die een infuus hoog hield. Het droge tjoptjoptjop van de traumaheli die
aan kwam vliegen over het net gemaaide weiland. Zwart….
Een aai over zijn rug bracht hem weer terug naar het hier en
nu. Hij wist dat hij dit moest doorstaan om verder te kunnen komen.
Hij legde zijn neus in het vertrouwde kuiltje in haar nek en
snoof nog eens diep. Dat rook naar
troost…
“Het is genoeg geweest zo, lieverd… breng je me weer naar
boven?”
WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: geuren. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/
Genieten. Blij zijn. Droevige berichten. Dankbaar zijn. Fijne berichten. Dubbele berichten. Verdrietig zijn.
Wat kwam er allemaal voorbij?
Een zwager. Die weer geopereerd werd. Waar iets langer gesleuteld werd dan verwacht. En die er niet helemaal goed genoeg van bekomen was om zijn verjaardag te vieren.
Een schoonzus. Die bericht dat ze toch weel heel veel zorgen heeft om de pijn die erger wordt. Om de behandeling die uitgesteld moet worden. En in dezelfde zin meldt dat ze 'nu of nooit' met haar dochter naar Berlijn reist om het concert van haar all-time idool Barbara Streisand bij de wonen. http://onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl/2013/06/the-way-we-are.html
Een nichtje en een neefje. Die zielsgelukkig waren dat ze hun vader en moeder weer zagen na een week missen. En die er even volledig doorheen gingen toen bleek dat mama toch nog niet mee terug kon naar Nederland omdat het met papa toch nog niet helemaal lekker ging in het ziekenhuis.
Een kom pasta. En de bodem daarvan. Met liefde gemaakt door de mensen van het restaurant waar we al jaren komen eten. Die nu kost en inwoning en vooral betrokkenheid en liefde laten zien aan mijn zus. Die er dankzij hun niet alleen voor staat.
Nog een schoonzus (je kan er niet genoeg van hebben). Eigenlijk nog maar een paar maanden in de familie. Die alles liet vallen toen bleek de kinderen van mijn zus zorg nodig hadden. Samen met mijn broer heeft zij dit zo goed opgepakt. Zo invoelend en zo lief....
Een hoge taart! Omdat mijn zwager een dag later toch in staat was om zijn verjaardag te vieren. De Bikkel.
Een Mr.C. Die vaderdag vierde op de manier waarop hij dat het liefste doet. Het uitgebreide ontbijt op zondagmorgen is zíjn moment van de week. En waar doe je dat beter als op de camping in de zon? Met je kindjes en je vrouw bij je aan tafel...
En daarbij gelijk een gemengd gevoel. Omdat je je nichtje en je neefje dit ook gunt.
Een snelstromende rivier. Die je zorgen op de vroege morgen tijdens een heerlijk duurloopje lijkt mee te nemen. Onzin natuurlijk. Als je thuiskomt zijn ze er nog steeds. Maar voor het moment voelde het wel even heel erg lekker.
Een huis met een pestbende. Twee weekenden weg, een man die een week van huis is geweest en allemaal eindejaarsafsluitafspraken maken het huishouden er niet geordender op. Laten we het erop houden dat het fijn zou zijn als dat huishouden mijn grootste zorg zou zijn voor de komende week.
Nog even: zoek de verschillen:
Ik ben nog steeds onder de indruk van de enorme waterpartij...
Vorige week:
Deze week:
Zie het scheve boompje helemaal links op de bovenste foto.... die staat op de onderste foto weer netjes op de walkant.
Deze zaterdag zwijmel ik met een -ogenschijnlijk - ongebruikelijke keuze:
Een koor!
Niet dat ik het liedje nu zo mooi vind, maar wel om het gevoel dat het bij me oproept!
We waren weer op de plek waar we zo gelukkig zijn met elkaar!
Al 20 jaar komen we bij de Lorey op de camping... u weet wel, bij die dame die volgens de legende op de rots zat, en alle schepen zich te pletter lieten varen. En al 20 jaar lang horen we op de passagiersbootjes standaard dit lied voorbijkomen. Of eigenlijk... we hóren het al niet eens meer.
20 jaar gelukkige vakanties. Met zus, met broer, en alles wat daar in de afgelopen jaar bij aan is komen waaien en uit voort is gekomen.
Tot vorig weekend dus het noodlot toesloeg bij een motorrit van de mannen: ***klik*** .
Afgelopen weekend heb ik een op-en-neertje Koblenz gedaan.
Om mijn zwager te knuffelen, om mijn zus te knuffelen, en om Mr.C. te knuffelen en weer mee naar huis terug te nemen. Hij is de hele week in Duitsland gebleven om bij te staan met raad en daad.
Het was fijn. Fijn om elkaar weer te zien. Fijn dat mijn neefje en nichtje hun vader weer konden zien. Fijn om weer met elkaar te kunnen lachen. Maar bovenal fijn om te horen dat de artsen hun stinkende best hebben gedaan om ervoor te zorgen dat mijn zwager zijn tweebenige leven voort kan zetten!
ballonnen voor mijn zwager
En zo zit je dan... een paar weken eerder en anders dan verwacht... op een doordeweekse zaterdagochtend in je zomerjurkje te ontbijten. Op het hoogste punt van de camping, met je benen bijna bungelend in het water.
We stonden versteld van de hoeveelheid water die daar door de Rijn heen stroomde, maar gelukkig konden vanmorgen de opruimwerkzaamheden alweer beginnen.
Het Loreley-lied hebben we niet gehoord. De scheepvaart lag stil. Totdat we gisteravond gingen slapen. De kolonne stampende scheepsmotoren hebben tot ver in de ochtend het kabbelende water overstemd.
De kinderen hebben papa enorm gemist. Ballonnen en taart bij thuiskomst! Heerlijk, om het boeltje weer compleet te hebben.
Al weken hadden ze voorpret, de mannen. Weken? Maanden! Mr. C, zijn zwagers, en een maat. Er werd gesteggeld over hoe en wat. Gaan we op de motor? Of nemen we de motoren mee op een aanhangwagen, en hangen we achter de andere auto een caravan? De gemiddelde leeftijd ligt op ver 40+. Dan is liggen op een veldbedje niet meer zo comfortabel.
Ze maakten een groepswhatsappje waarop ze avonden en avonden zoet waren met gekkigheid. Mannenhumor. Over motorrijden, bier een mooie vrouwen. Die daar in dat dorp vast schaars zouden zijn. Op Barbie en Frau Loreley na.
Mijn zus en ik keken ook uit naar het weekend. Wij hadden afgesproken dat ik met de kinderen bij haar zou komen slapen. Via whatsapp maakten we afspraken over asperges, witte wijn, de kapper, welke tint blond, paardrijden, familiebezoek, stoeltje opknappen en noem maar op.
En wat hadden we het naar ons zin.
De kapper kwam langs en legde alle haartjes weer op juiste lengte in de goede richting.
We aten goddelijke apserges!
We hadden lol met pubernicht en vriendin: Ollienerds!
Ik kocht een vreselijk lelijk beeldje van een stokstaartje voor mijn nichie... waar ook zij de humor van in kon zien :-)
We knapten een bidstoeltje op in de zon:
We gingen op familiebezoek bij een neef en zongen onderweg mee met Rammstein. Je hoort het niet vaak op de radio, maar we trokken hem even open en zongen voluit mee, denkend aan hoe deze muziek de zwagers bindt en hoe heerlijk onze mannen het in Duitsland hadden: Eins, hier kommt die Sonne, Zwei, hier kommt die Sonne, Drei, etc etc ( wat een geweldig sterke tekst!)
De kinderen hadden een leuke middag op de manege, jureren en proefjesrijden.
Janneke reed haar eerste proefje en slaagde met glans!
We moesten lachen om whatsappjes die we kregen van de mannen: Snurkconcerten, en dramatische foto's van de caravan die ze steeds hoger weg moesten zetten in verband met het overstromende water van de Rijn.
Wat genoten we ervan, dat we het zo fijn hadden met elkaar. De mannen met de mannen, en wij thuis, bij de kinderen. Een nest vol liefde.
En ergens ver weg een hoekje met zorg. Of de caravan de overstroming wel zou overleven...
Bleef dit maar onze grootste zorg.
Om half vier zondagmiddag belde Mr. C. En in één seconde was de mooie, vrolijke wereld grijs. Het is oké, was het eerste wat hij zei. Maar aan zijn stem hoorde ik dat er dikke shit was.
De man van mijn zus had een ongeluk gehad. Hij was geraakt door een auto die over zijn weghelft door een blinde bocht voorbij kwam zeilen. Of eigenlijk erdoorheen. Mijn zwager reed toevallig voorop. Er was geen ontwijken aan. De mannen die achterop reden hebben de valpartij weten te ontwijken.
Binnen no-time waren de hulpdiensten aanwezig. Hij was bij kennis, maar zijn been lag in puin. Per traumhelicopter is hij vervoerd naar Koblenz.
De mannen waren zo geschrokken, en zo verdrietig....
Mijn zus kwam in de stand 'Boelkloedig' . Actie. Ze griste een blaadje en een pen van de bar, en begon een lijstje te maken met wat haar man allemaal nodig zou hebben in het ziekenhuis en wat ze mee moest nemen. Terwijl haar dochter haar dressuurkuur reed, zat zij al in de auto naar huis. Bellen. Wie doet wat. En wat doen we eerst... En wie gaat er met haar mee naar Koblenz.
Daar stonden we een uurtje later. Geschrokken kinderen. Schouders tegen elkaar. Hoofdjes sip gebogen, en de armen om elkaar heen. Steun zoekend en steun vindend bij elkaar. Zwaaiend naar hun moeder die geen idee had hoe ze hun vader aan zou treffen.
Tot ver in de volgende ochtend was het onzeker. Zouden ze zijn been hebben kunnen behouden? Hoe was hij er zelf aan toe? Heeft hij de operatie überhaupt doorstaan? Het ziekenhuis hield niemand op de hoogte :-(
Thuis de kinderen verdrietig en overstuur. Niemand kon precies vertellen hoe het zat.
Een dag later beseffen we dat het veel slechter af had kunnen lopen.
Dat er, hoe erg dit ook is, óók in een ongeluk een flinke portie geluk kan zitten.
Dat er net geen boom of vangrail in de weg stond. Dat er 1 finaal geraakt is, maar dat er 3 motorrijders en 1 automobilist dit zonder schrammetje hebben doorstaan. Dat we een fijne club familie en vrienden om ons heen hebben die bijstaan met raad, en vooral ook daad. En veel luisterende oren.
En dat het ook heel spannend is hoe het verder gaat verlopen.
