Versgemaaid gras

“ ‘t Is lekker op het terras. Voel je je goed genoeg om buiten te zitten?”

Hij sms-te terug: “ Is goed lieverd. Zit al in de stoel.  Zie je zo. “

Hij rolde alvast naar de centrale hal. Heerlijk, dat hij weer wat mobieler was. Hij had dat bed intussen wel gezien. 

Daar stond ze te wachten. Zijn meissie, zijn houvast, zijn rots in de branding. Dagelijks stipt, van drie tot zes. En als het nodig was langer. Nog niet eerder had hij zoveel van haar gehouden als nu. Het was lang geleden dat hij zo goed had beseft dat hij goud in handen had.

Het voelde lekker buiten. De zon. Licht briesje.

De prikkels kwamen onverwachts sterk binnen. Fel licht. Geroezemoes. Mensen om hem heen. Het werd hem snel teveel. Het gesprek kon hij al niet meer volgen. Geritsel in de bomen. Gierende sirenes kwamen voorbij. Waar gingen die heen? Wat troffen ze aan? Zou degene waarvoor ze reden er net zo aan toe zijn als hij? Misschien wel erger?

Een grasmaaier kwam voorbij. Versgemaaid gras. In een seconde kwamen de beelden weer als stilstaande foto’s voorbij. En alles wat hij daarbij voelde. De klap. De pijn. Zijn toegetakelde been.  Zijn benauwende helm. Prikkende grassprieten in zijn nek. Paniek in de ogen van zijn maten. Bellen. Sirenes.  Zijn maat die een infuus hoog hield.  Het droge tjoptjoptjop van de traumaheli die aan kwam vliegen over het net gemaaide weiland. Zwart….

Een aai over zijn rug bracht hem weer terug naar het hier en nu. Hij wist dat hij dit moest doorstaan om verder te kunnen komen.

Hij legde zijn neus in het vertrouwde kuiltje in haar nek en snoof nog eens diep.  Dat rook naar troost…

“Het is genoeg geweest zo, lieverd… breng je me weer naar boven?”

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: geuren. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/