Zwijmelen op zaterdag: All around each brace

Geen echte zwijmel vandaag.
Maar wel een youtubeje dat ik erg grappig vond.

Ik plaats hem, omdat ik me er eigenlijk vandaag bewust van was, dat we in de praktijk waar ik werk eigenlijk wel mooie dingen voor elkaar krijgen.
Met 'we' bedoel ik dan vooral de tandarts. En de assistentes. Maar ook alle collega's waaronder ikzelf die niet aan de stoel, of rechtstreeks aan de behandeling van de patiënten werken.

Er zijn maar weinig mensen die met plezier naar de tandarts gaan. Ik merk dat goed aan de balie. Door de zenuwen, of soms de angst kunnen mensen wat stuurs, wat stil of wat norsig reageren. Geeft niks. Ik snap het. En ik probeer daar altijd een beetje doorheen te kijken.

Maar vandaag was juist zo'n dag waarop veel positiefs voorbij kwam.

Er belde een meneer, die zei dat hij zo'n zin had om wat lekkers langs te brengen.
Hij vertelde: 'Vorig jaar kwam ik bij jullie binnen. Ik was bang, had al jaren mijn gebit verwaarloosd en ik schaamde me daarvoor. We hebben een heleboel gedaan dit jaar. Jullie hebben mijn vertrouwen gewonnen, en ik ben zo blij met hoe ik er nu bij loop! Met hoeveel zijn jullie vandaag? Ik ga nu naar de bakker'.

Er was een jongetje uit een instituut voor jongeren met ernstige gedragsproblematiek. Vaak zijn dat kinderen die thuis weinig meekrijgen over gebitsverzorging en voeding, vaak al jaren geen tandarts hebben gezien en vaak ook niet gemotiveerd zijn om hun gebit op te laten knappen. Ons doel is, om in de korte tijd dat ze in het instituut opgenomen zijn, toch zoveel mogelijk jongeren te helpen, zodat ze in ieder geval met een zo goed mogelijk opgeknapt gebit weer de wijde wereld in kunnen als ze het instituut verlaten. Er is nu tenminste iemand die erop let, dus laten we daar in godsnaam gebruik van maken.
Vandaag was daar dus dat jongetje. Met gaatjes. En hij wilde ze eigenlijk niet laten vullen.
De tandarts gaf uitleg en liet de keuze aan hem: 'Of je doet niks. Dan wordt het gat groter en dan wacht je tot je kiespijn hebt. Of we gaan het nu doen. En dan hoef je er eigenlijk niks van te voelen'.
' Moet ik dan verdoving krijgen' vroeg de jongen?
' Nou', zei de tandarts, ' je moet niks. Ik geef je de keuze'.
'Goh', zei de jongen. ' U bent de eerste die iets uitlegt en niet zegt dat ik iets moet, maar die me zelf laat kiezen. Ik denk dat ik het maar doe.'

Mooi hè?

Ik sloot de dag af met een patiënte die zich al heel lang 'verheugde' op haar nieuwe brug.
Stralend stond ze na de behandeling voor m'n balie. Ze vroeg: 'Vind je het niet prachtig geworden, Natas?'
Ik kon niet zeggen welke tanden van haarzelf of nieuw geplaatst waren, dus ja... het was prachtig. Maar het allermooiste vond ik haar ogen die straalden.
En daar mocht ik het weekend mee in.

Dus daarom... een tandartsliedje. Vrij naar 'All about that bass' van Meghan Trainor.
Omdat we met elkaar eigenlijk wel gewoon heel mooi werk doen!