Ik heb ze gelopen... álle 42 kilometers!!!

De hamvraag... heeft ze het gered?

Ja, ze heeft het gered!
En wat was het een mooie marathon!
Gevlogen, gezwoegd, genoten, afgezien. Gejankt en gelachen. Alles tegelijk.

Zaterdagavond ben ik heel vroeg mijn bedje in gekropen. Uitzonderlijk voor mij. En nog uitzonderlijker was dat ik gewoon bijna een hele nacht rustig heb geslapen. Eén keer werd ik wakker... door de bekende 'alles gaat mis vóór de start-droom': startbewijs vergeten, verkeerde schoenen bij me, metro rijdt niet naar Rotterdam, etc.

Om 7 uur stond ik rustig op en om een uur of 8 reden we weg richting Capelle om vandaar uit met de metro verder te reizen. Janneke nog een kus en een knuffel gegeven, zij was bij vrienden, en we zouden haar in de stad weer tegenkomen. We kwamen keurig ruim voor tijd bij de beurs aan. Nog even plassen, startnummer opspelden, gordeltje met flesjes omdoen, smartphone klaarzetten met muziek en runkeeper, wat laagjes warme kleding uit, wat eten en wat drinken, en op naar startvak G. Hélemaal achteraan.

Daar aangekomen had ik het even moeilijk. Nog een laatste kus aan Mr.C. Nog even wat traantjes wegpinken, het was toch wel heel spannend. Zou ik Annemiek, mijn lieve schoonzus voor wie ik deze marathon liep, hier over een uur of vijf in mijn armen kunnen sluiten?

En verdomd... ik moest weer plassen. Ik had de start gevisualiseerd als een kippenvelmoment: Lee Towers op de toren, het kanonschot... Vanaf de fontein op het Hofplein had ik echter maar een vaag idee van wat er in de verte gebeurde. Na het kanonschot duurde het nog lang voordat er beweging kwam in startvak G. Tijd zat om achteraan te sluiten in de rij voor de Dixie.

Een Dixie. Dát is pas een onvermijdelijk avontuur! Mijn hemel. Als sinds ik als puber de festivals afstruinde heb ik altijd mijn best gedaan die Dixies te vermijden. Met het idee dat ik nog wel meer af zou moeten zien vandaag, heb ik ook deze stap maar genomen. Ik was ruim op tijd klaar om rustig wandelend mijn startpositie achteraan weer in te nemen.

Een minuut of 6 ná het startschot kwamen we pas de startstreep over. Het tempo zat er gelijk goed in. Na een paar honderd meter gegil aan de zijlijn: Mama!!!! Daar stond ze, mijn Prulleke... ze zou gedurende de wedstrijd, klein als ze is, zo ongeveer mijn grootste steun en toeverlaat zijn.

De Zwaan over naar Zuid. Kippenvel! Al die lopers voor je te zien op die prachtige brug! Daar besefte ik pas echt goed dat ik gewoon wel eventjes de Marathon van Rotterdam aan het lopen was! Het tempo lag iets te hoog. Net boven de 9 km per uur. Maar langzamer lopen lukte gewoon niet in die massa.

Bij de Kuip ontmoette ik de eerste bekende supporters. Mijn lieve buurtjes van vroeger. Geweldig. Ze hebben géén idee hoeveel steun het geeft dat ze daar staan!

Vervolgens een lang stuk door Zuid, waar niet zo heel veel gebeurde. Ik was in gedachten bij Annemiek, die op dit moment, aangemoedigd door Mr.C. vanaf de tribune, met gewonnen spandoek, de 10 kilometer liep. De Bikkel. En verdraaid... daar stond R. lans de lijn. Mijn vriendin/oudcollega! Mooi man!

Ik had een vermoeden dat Janneke met onze vrienden bij metrostation Slinge zou staan. De sliert supporters werd al dunner, ik gaf de moed al op, toen ze ineens daar stond. Hand in hand hebben we een stukje samen gelopen. Gewapend met haar energie en een fles water kon ik met nieuwe moed de strijd weer aan!

Het tempo was intussen wat teruggezakt naar 8.9 km per uur. Daar maakte ik me wel wat zorgen over... ik zat nog maar kort in de wedstrijd. Met 17 km liep ineens iedereen om me heen te wandelen. Géén idee waarom. Het gaf me echter moed. Ik was er nog lang niet aan toe.

25 kilometer. Laan op zuid. Een blonde vrouw stak haar hand op en riep me iets toe. Ik kon haar niet verstaan. We pakten elkaars hand beet. En toen ik weer voorbij was bedacht ik me dat dat Dorethée (mede-blogger) moet zijn geweest. Grappig, ik ken haar niet, ik ken haar wel. Ze was een fijne supporter de afgelopen maanden en ik vind het een bijzondere ontmoeting. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat het iemand anders was...

Weer de brug over naar het centrum. Om me heen wandelde bijna iedereen naar boven. Ik weigerde nog te lopen. Daarvoor was het nog te vroeg in de strijd.  Ergens tussen de 27 en 30 kilometer zou Mr.C. langs de lijn staan. En jawel... net na 27 kilometer, toen ik me na een waterpost een wandelingetje gunde, stond hij daar. Weer met een extra flesje water. Ze waren nodig. Het was warm.

Door de heksenketel in de stad, over de Blaak (gezellig feestje daar!) kwam ik ineens schoonzusje G. tegen. Ik wist geeneens dat ze er was. Geweldig! En een paar honderd meter verder één van mijn lievelingscollega's van mijn 'oude' bieb! Het gaf weer even vleugels voor komende kilometers. Zei ik vleugels? Ietwat moed... dat is een betere omschrijving. Ik ging het toch wel een beetje zwaar krijgen. Maar ik wist dat bij 32 kilometer mijn trainer H. en loopmaatje P. op me zouden wachten om me de laatste 10 kilometer erdoorheen te loodsen. Dat was mijn eerste focus. En al die tijd had ik het beeld voor me, van Annemiek die bij de finish zou wachten.

Maar voordat ik daar was was het nog even lastig. Het Kralingse Bos. Ik had geen benul meer van tijd. Ik had geen benul meer van hoe ver. Ik wilde maar 1 ding, en dat was wandelen. Even heb ik eraan toegegeven. Hoe blij was ik toen ik H. en P. in de verte zag staan! Met illegaal gesjoemelde startnummers op hun buik! Geweldig!

Ze namen niet alleen mijn gordel, mijn telefoon, maar ook de regie over. Ze praatten me moed in naar het volgende punt. De laatste 10 kilometer hakten we in stukjes. 37 kilometer. Daar zou mijn broer staan, met zijn vriendin en mijn zus. En vanaf daar per kilometer een stukje dichter naar de Coolsingel. Een luid gejoel in de verte! Daar stonden ze in de bocht! Ik kreeg ineens moed om een paar meter extra te maken door de buitenbocht om ze een knuffel te geven. Wat waren ze trots dat ik het tot zover had gebracht.

37 kilometer. Dan is het laatste stuk nog maar een stukkie. Ik zou het zomaar kunnen gaan halen. Terug naar het feestgedruis op de Blaak. Een kilometer verder weer mijn Prulleke langs de kant. Wat een feest!

Na iedere kilometer mocht ik van mijn begeleiders 200 meter lopen als beloning. Dan was de kilometer nog maar 800 meter lang. 2 rondjes op de atletiekbaan... dat moet haalbaar zijn. Vanaf de Blaak draagt het publiek je naar de Coolsingel. Iedereen lijkt je te kennen en spreekt je persoonlijk aan. Iedereen lijkt je vriend te zijn. Ik ging dit halen. Ik ging naar Annemiek op de finishlijn! Dit had ik zo vaak voor me gezien op de eenzame koude trainingen... ik ging het gewoon redden.

Rechtsaf de Coolsingel op. Mijn begeleiders nog steeds naast me. Klappend en het publiek opzwepend. Potverdorie... ik liep hier gewoon op de Coolsingel. Ik was er! Bijna!!! Loop maar lekker langzaam, zei P., des te langer kun je ervan genieten. Nog 100 meter... schoonzus G. duwt een megagrote ballon in mijn hand. Mén... wat is een ballon dan zwaar... maar veel te mooi om niet te dragen!

Nog 50 meter. Nog 25... Een hand van de burgermeester, de medaille... ja... dat hoort er ook bij...
(doe maar even klikken op de foto's voor een groter beeld en let vooral even op de high five die P. en H. aan elkaar geven! Mooi!).

Maar daarachter.... daar staat Annemiek. Met haar roze knapzakje als een baken in de lucht!

Tijdswaarneming? Totaal gemist. Ik was er. Bij Annemiek. Huilend en lachend tegelijk in haar armen. Hier heb ik het allemaal voor gedaan. En het is me iedere stap meer dan waard geweest!

We hebben nog minutenlang euforisch bij de finish staan juichen en knuffelen. Zo'n verbondenheid, zo'n gevoel van samenzijn en samen strijden. Zo'n gevoel van vreugde met alles wat we deze maanden bereikt hebben! Verdriet om alles wat gebeurd is. Juichend naar onze liefsten aan de andere kant van het hek. Links en rechts lieve vrienden om ons heen. Met H. en P. in een groepsknuffel 'you'll never walk alone' gezongen, nee gebruld. En even naar boven gezwaaid, naar Maatje, Kleine Jantje en Japie, die als apen zo trots naar beneden hebben zitten kijken.

Er volgde nog een hysterisch interview met TVRijnmond. Ik heb de beelden teruggezien. Er wordt een moeilijk verhaal verteld. Het verhaal van Annemiek. En ik sta er bij met een glimlach die ik gewoon niet meer van mijn smoel af krijg!

En totaal onbelangrijk maar iedereen wil het weten: 5 uur 2 minuten en 28 seconden heb ik erover gedaan!
Met dank aan alle familie en lieve vrienden, oud collega's langs de lijn. Zonder supporters geen Marathon!

O, en ook leuk...  *** hier*** kun je het verlag lezen van mijn schoonzus. Zo mooi als zij kan ik het niet vertellen hoor...

Enne... ik ga het toch nog even zeggen. Het doel was het Onvermijdelijk Avontuur van Annemiek steunen.
Je kunt het 'Onvermijdelijk Avontuur' steunen en volgen door het 'liken' van  onze facebookpagina. En als je daar toch bent... 'Like' dan ook gelijk even de facebookpagina van NoGutsNoGlory... de stichting die Annemiek gaat steunen voor betaling van haar behandelingen!