Zwijmelen op Zaterdag: Aan de Kust

Hij is al zestien, M., één van de beste maatjes van Jip.

Een leuke knul die om welke reden dan ook graag bij ons is.

Type lange slungel, petje op zijn hoofd en een longboard onder zijn voeten of in zijn hand.

Hij veroorlooft zich vrijheden die ik van een ander niet zou pikken, maar bij hem vind ik het leuk.

Als hij hier komt heeft hij altijd honger en Jip en M. beginnen hun chill-middag altijd met een lunch.

Het kan dan zomaar voorkomen dat M. alle kasten opentrekt, kijkt wat er in huis is en besluit om voor iedereen die trek heeft eitje te gaan bakken.

Het is bijna vanzelfsprekend, dat als hij hier is, hij niet voor het avondeten weg gaat.

Hij woont een kilometer of 30 verderop. Dat heb je dan weer op speciaal onderwijs... de vriendjes komen meestal niet uit de wijk.

M. is een vrije vogel. Met zijn buspas doorkruist hij alle omliggende provincies om op mooie plekken te gaan longboarden. Verdwalen doet hij niet, zegt hij. 'Ik kom altijd wel weer een plekje tegen dat ik herken, dus ik kom ook altijd weer thuis'. 

Dat hij ook bij ons vandaan in het donker weer huiswaarts keert, daar moesten wij erg aan wennen. Maar ja... ook ik was 16. Toen deed ik veel gekkere dingen. En zijn eigen moeder heeft er al helemaal geen problemen mee, dus dan moet ik dat vooral zelf ook niet doen. Maar een 'appie' bij thuiskomst wordt dan wel weer erg gewaardeerd.

Hij is nog maar zestien, dat lieve maatje van Jip.

Twee weken geleden stond hij hier op zondagmorgen totaal ontredderd voor de deur.

Bevend als een rietje. Zich geen raad wetend wat hij moest doen, wat hij moest zeggen, wat hij moest voelen. Of hij even binnen mocht komen om te praten met Jip. Want dat kan hij met Jip altijd zo goed. Zijn vader had die nacht een einde aan zijn leven gemaakt...

Wat zeg je tegen een jongen die net het allerergste bericht dat hij krijgen kan, heeft gehoord?

Hoe kan je hem troosten? Hoe kan Jip, met zijn 14 jonge jaren, steun geven aan M.? 

De dagen die hierop volgden merkten we dat M. gelukkig langs bleef komen. Ze zaten op Jips kamer achter de PC, en soms hoorden we ze lachen, met hun zware overslaande stemmen. Ze gingen lekker longboarden buiten. We merkten aan M. dat we vragen konden en mochten stellen. Dat hij goed kon praten over zijn vader, over zijn verwarde gevoelens, en over de zorgen die hij had.

Een dag voor de uitvaart appte hij een foto van de rouwkaart door. Hij wilde er eerst niets van weten, maar hij zou het toch wel fijn vinden als Jip daarbij aanwezig was.

M. is een held.
Hij zong als afscheid voor zijn vader, voor een 'publiek' van bijna 400 man, een lied over de Zeeuwse kust, waar zoveel herinneringen lagen mooie dagen met zijn vader. Aan lange zomerdagen, surfen en longboarden. Aan avonturen die ze samen beleefden.

Ik hoop dat M. blijft komen en blijft praten. Ik hoop zo dat we hem kunnen steunen.
Door te luisteren misschien? Door hem te laten vertellen? En door te bevestigen dat alle gevoelens die hij heeft er gewoon mogen zijn? Ook de gevoelens die hij niet wil hebben? En ook het gevoel dat hij gevoelens verwacht te hebben, maar die niet heeft? Ik zou het verder gewoon ook écht niet weten. Gewoon écht niet.
Ik hoop dat het hem lukt om zich door deze moeilijke tijd heen kan slaan, én dat het hem lukt om dit schooljaar met een diploma op zak af te sluiten. Want dat is één van zijn grootste zorgen, zegt hij.

Ik hoop zo dat hij, als hij later terugkijkt op deze periode, kan zeggen dat we hem hebben kunnen helpen.

En ik hoop dat Jip blijft praten. Over wat dit alles met hem doet.

Meer zwijmelen op zaterdag? Kijk bij Marja.