Zwijmelen op Zaterdag: Take me to Church

Vrijdag de dertiende was zo gek nog niet.

Na een griep die een dikke twee weken duurde voelde ik vandaag de energie eindelijk weer stromen.

Ik heb me een klein dagje ziek gemeld, ik heb daarna gewoon gewerkt en was blij als de dag weer voorbij was.
Thuis stortte ik in. Hield wedstrijdjes met mijn zoon wie het hardst kon hoesten en moest mijn dochter troosten die door ons gehoest niet kon slapen, op haar tandvlees liep en daardoor, naar eigen zeggen, haar CITO-toetsen heeft verpest.

Ik heb weken niet gesport. Geen zin. Te moe. Te gammel. Te gaar.
Ik heb me er niet zo heel druk over gemaakt.
In de regel vind ik bewegen lekker genoeg, en ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat het tijdelijk geen zin hebben geen smoesjes zijn, maar dat het een teken is dat mijn lijf een pas op de plaats moet maken.
Ik heb dus braaf gewacht op de morgen dat ik op zou staan met het gevoel dat ik de energie voelde stromen. En vandaag was de dag.

Vandaag had ik een verplichte vrije dag van mijn werk. Geen straf. Ik mocht van mezelf uitslapen, en toen ik wakker werd scheen de zon.
Zoals ik al zei: ik voelde weer energie, dus ik ging hardlopen.

Binnen een kilometer werd ik alweer genadeloos afgestraft. Mijn longen deden nog niet mee, dus de rest van mijn lijf had het ook zwaar.
Ik besloot eraan toe te geven, en te wandelen op de momenten dat ik het nodig vond.

Het werd een prachtige wandeling in de zon. Met een runnetje op de momenten waarop ik voelde dat het kon.

's Middags was er de carnavalsoptocht van de school van Janneke. Altijd leuk om even met wat buurtjes langs de kant te staan.
Het was de laatste keer dat we daar stonden. Na groep acht vliegt ze uit naar het Middelbaar, en hebben we geen kinderen meer op de lagere school.
En hoewel we niet alleen maar goede herinneringen hebben aan de optocht (leest zelf groepjes maken om een wagentje te bouwen, Jip die in vorige jaren de aansluiting miste en buitengesloten werd, in dikke tranen overprikkeld halverwege opgehaald moest worden omdat hij het gewoon niet trok) heb ik daar vandaag toch maar even afscheid staan nemen van dit feestje op school. Hoe heerlijk om Janneke te zien stralen tussen haar vriendinnetjes.

En God... ik blijf me verbazen hoe mooi ze is. No way dat ze over een paar jaar zonder toezicht mag gaan dweilen in de stad!

 En ik heb mijn armbandje terug!
Beetje vaag plaatje, maar hij is me heel dierbaar!





Een paar weken geleden bleef ik tijdens het werk met mijn armbandje hangen aan de bar. Hij was helemaal uit vorm, helemaal gedeukt en ik kon wel janken. Ik had hem op mijn trouwdag van mijn moeder gehad en sindsdien niet meer afgedaan.
Toen ik ermee naar de juwelier hing, stonden ze ( het juweliersechtpaar) er samen hoofdschuddend naar te kijken. Ze waren bang dat het niet meer te herstellen was. Met tranen in mijn ogen liet ik de armband achter.
Vandaag kreeg ik hem terug. Ik moest beloven dat ik hem 'in ere' moest gaan dragen, als ik er nog lang van wilde genieten, en dat ik er niet meer mee mocht werken en zéker niet mee zou gaan dweilen dit weekend. (Dweilen is datgene wat we met carnaval hier in de stad altijd doen...).
Ik beloofde het plechtig, deed hem thuis gelijk weer om, omdat ik eigenlijk gewoon wel vind dat vandaag gewoon een feestdag  is.

Tot zover dus een topdag.

Nu nog mijn zwijmel voor de zaterdag.
Hoe maak ik een bruggetje?
Nou... ik denk maar gewoon niet.

Ik kwam hem gisteren tegen op internet.
Het nummer kende ik. Maar het was me eigenlijk nog nooit speciaal opgevallen.
Totdat ik het zag met deze dans.
En man, man, wat een gratie en wat een kracht.
Echt... sommige poses doen we weleens  met krachttraining, en dan voel ik me altijd net een walvis op het droge. Laat staan wat het kost aan kracht om het er dan ook nog eens soepel uit te laten zien.

Het is een dans op het nummer van 'Take me to Church' van Hozier.
En mocht het je bekoren... de originele clip is ook heel indringend... google gerust...

Ik wens iedereen een mooi weekend toe.
Agge mar leut et!

Meer zwijmelen / meezwijmelen?  Kijk bij Marja!