Zwijmelen op Zaterdag: A Thousand Years

Gisteren trouwde mijn collega.
Het was een prachtige dag en ik heb maar weinig bruidsparen gezien die mooier waren dan R. en haar man.

Vanwege de festiviteiten had de rest van het team ook vrij.
Het was een dag als een cadeautje.

Ik begon met rustig wakker worden.
Daarna hees ik mezelf in mijn loop-outfitje voor een rondje rond de plas. Het was heerlijk, het was warm.
Rond het middaguur stapten Mr.C. en ik op de fiets om naar de huwelijksceremonie te gaan. Onderweg ook weer genoten van het voorjaar.

Het was een mooie ceremonie. Een prachtige bruidje, een prachtige gom, mooie woorden en vooral veel liefde.

Na de huwelijksvoltrekking hebben we met een aantal collega's heerlijk geluncht op een terras in de zon. Toen we weer op weg naar huis fietsten ging, toen we vlakbij de school van Janneke waren, nèt de schoolbel. We hebben haar even opgewacht, gewoon omdat het nu nog kon, en omdat het misschien wel de laatste keer was dat we bij de school zouden wachten, voordat ze vertrekt naar de brugklas. Janneke wilde nog even naar de stad, wat schilderspulletjes kopen voor de vakantie, dus fietsten we nog even door.

Uiteindelijk moest ik me nog haasten om op tijd in de stijgers te staan voor het feest.
En ook het feest was prachtig. Er werd veel gedanst, van stijldansen tot 'hakken en zagen'.

En nu, zaterdagmorgen, ben ik brak. Zere voeten en een houten hoofd. Daarom een mooi en rustig liefdesliedje in de zwijmel.
En dan hoop ik dat iedereen vandaag net zoveel liefde om zich heen ziet als ik gisteren zag.

Zwijmelen op Zaterdag: The Hanging Tree

Deze week is de zwijmel gekozen door Janneke.
Ze is fan van Jennifer Lawrence, die ze vooral kent uit de film de Hunger Games in de rol van Katniss en van het vervolg Mockingjay.



Ze zingt het nummer graag en ze heeft ook een youtubeje gevonden zodat ze het ook op de piano kan spelen.
Leuk zijn die youtubejes... Ik zal er even eentje plaatsen, dan kunnen jullie zien hoe makkelijk het is om liedjes mee te spelen. Hij begint eenvoudig, maar wordt gauw ingewikkeld. Zo speelt ze, vanaf haar telefoontje, alle populaire liedjes op de piano. Leuk hè?



Volgende week is de eind cito. Een spannende tijd. En dan gaan we naar de laatste maanden toe op de lagere school, met de musical, schoolkamp en de eindfuiven!

Ik ben trots op haar hoor. Vorige week had ze een oefening in het goed lezen van de teksten. Ze was de enige van de klas die hem goed uitvoerde!

De oefening ging als volgt. Ze kregen een blad met tekst en vragen.
De eerste opdracht was: schrijf je naam bovenaan de bladzijde.
Daarna stond er:
Lees vervolgens eerst alle vragen goed door voordat je de vragen gaat beantwoorden.
Onderaan de tekst stond de opmerking:
Alles goed gelezen? Lever dan dit blad in bij de meester.
Dus ze leverde, als enige van de klas, het lege blad, met onbeantwoorde vragen in bij de meester.
En dat was nou precies de bedoeling :-).
Ik was trots dat ze zich niet van de wijs liet brengen door de kudde die ijverig de vragen zaten te beantwoorden niet achterna ging.

De intake voor de Cultuurklas heeft ze gehad. Halverwege de meivakantie hoort ze of ze is toegelaten. Ze heeft het allemaal zo goed gedaan de afgelopen jaren. Mooie constante cijfers. Een goede werkhouding. Veel vriendinnetjes. Ze is nog geen twaalf op het moment dat ze overstapt, mijn kleine prulleke. Ga er maar aan staan!

Allemaal leuke en spannende dingen dus! Een onvergetelijke tijd!

Vooral de stilte was opvallend.

Vooral de stilte was opvallend. De leegte en de stilte.
Geen open armen die ons ontvingen. Geen gekwebbel aan de keukentafel.
Het hele huisje ademt nog ma.
Het voelde raar om mijn gang te gaan in haar domein.
Ma bemoeide zich graag met alles. Vroeg zich altijd af of ik niet wat wilde drinken, of dat ik écht niet even moest gaan zitten als ik lekker in de weer was.

De bedjes waren niet gespreid. De koffie stond niet klaar.
We deden gordijnen, ramen en deuren open en buiten scheen de zon.
We zagen dat de bloemen van ma, die we bij pa's plekje hadden neergezet, de storm en de slagregens hadden doorstaan.

We pakten snoeimes en snoeischaar. Er was een hoop te doen nu de lente was begonnen. Mr.C. stortte zich op de klimhortensia die door het dakbeschot dreigde te groeien. Ik besloot om de ribes die door de droogmolen heen groeide nog maar even in volle glorie te laten staan.

Het voelde raar om beslissingen te nemen. Bij alles wat ik deed vroeg ik me af wat ma ervan vond.

Ik  haalde het oude bloembed overhoop. Het stond vol met zevenblad, brandnetel en solidago. Flinke wortelkluwen... Ik heb spierpijn in rug én buik van het worteltrekken.

Met enige aarzeling zetten ik de schaar in de rododendron die slechts van boven nog wat plukjes blaadjes had. Op hoop van zegen. Ik had toch niets te verliezen met zo'n raar gegroeide plant.

We ruimden wat op in huis. Rommelden in kastjes. Op zoek naar niets. Op zoek naar iets om op te ruimen. Op zoek naar misschien wel verborgen schatten. Janneke vond een schat. Een puntgave doos pastelkrijt. O, als kind werd ik zelf helemaal hebberig van mooie kleurdozen, stiften of verf... Ze ging gelijk aan de slag.

We brandden een vuurtje om het snoeihout weg te werken. Ik draaide een wasje. We keken naar de maan. We zagen maar weinig sterren.

We sliepen onwennig... in het bed van ma. Als het daar donker is... dan is het ook écht donker.

Toen ik 's morgens de was ophing was het weer de stilte die me opviel. Ik hoorde duifjes. Ik hoorde een specht. Ik hoorde tientallen vogeltjes die ik bij naam niet ken. We ontdekten sporen van een hertje.

We maakten een paasontbijtje klaar en ontdekten dat we wel de pers, maar niet de sinaasappels bij ons hadden.  We dekten de tafel met een laken, zo oud, zo jaren '70 retro, dat hij bijna weer hip te noemen is.

Ik heb 'gesocialized' met de buren. De buren die altijd met ma een praatje kwamen maken, die kwamen nu voor Mr. C. en mij. Ik heb de buren vaak gezien, maar trok me meestal terug als ze er waren. Ze kwamen immers voor ma. Dus liet ik ze meestal even alleen. (En echt hè... ik ben zo niet van de koetjes en de kalfjes maar heb het volgens mij best goed gedaan...) Ook dat was best een beetje raar...

Ik ging een rondje hardlopen. Heerlijk weer, in nieuwe omgeving. Even een ander paadje dan normaal, maar toch bekend en vertrouwd.

Jip ging met zijn nieuwe longboard op pad.
We maakten een wandelingetje in de avondzon.

Sans Soucis staat er op een houten bordje op het huisje. Zonder zorgen...
Zo zou het moeten zijn.

Het was fijn om daar met ons viertjes te zijn. Maar het voelt als veel te snel. Het lag al jaren in de lijn der verwachting dat het ooit het plekje van haar kinderen zou worden: van Mr. C, zijn broer en Annemiek. Ooit... als wij bijna bejaard zouden zijn ofzo... En nu is alles anders. En nu voelt alles vreemd.

 Ik heb genoten van de tuin. Ik heb genoten van de rust. Ik heb genoten van het samenzijn met Mr. C. en de kinderen. Maar helemaal met volle teugen was het niet. Teveel gemis. Nog niet eigen. Nog heel veel het gevoel te rommelen in andermans domein. Alsof ik iemands paradijsje inpik...

Zwijmelen op zaterdag: Acid Rain

Sommige tradities zijn mooi, maar mogen eigenlijk gewoon liever geen traditie worden.

We namen afscheid van mijn schoonmoeder. Het was verdrietig en het was mooi.
Het was precies zoals het bij de familie C. hoort te gaan. Met tranen. Met lachen. Zonder stress. Laat het maar komen zoals het komt.
Intussen weten we wat we aan elkaar hebben als het om verdriet gaat. We weten dat we heel goed met elkaar kunnen rouwen. Ieder heeft zijn eigen verdriet. Maar we hebben allemaal brede schouders waar we goed op kunnen leunen en laten leunen. En dat is fijn.

Voor de derde keer in 9 jaar tijd hadden we afgelopen week een ritje met de uitvaartbus.
Dat is dus zo'n traditie die in ere gehouden mag worden, maar eigenlijk gewoon liever niet te vaak.
Ik ga hier gewoon even reclame voor maken, want die bus die is zo fijn.
Ma, in de kist, in het midden, en wij, kinderen en kleinkinderen gezellig eromheen.
Alsof je een klein reisje gaat maken. Maar dan anders.

Het is zo fijn dat je op zo'n dag bij elkaar kan blijven. Dat je niet verdeeld hoeft te worden over volgauto's. Dat je elkaar niet kwijtraakt in druk verkeer.

Enne... niet verder vertellen hoor... Maar wie heeft ooit met een begrafenisauto na een uitvaart een tussenstop gemaakt bij de McDonalds omdat de kinderen een ijsje willen?
Dat maak je toch eigenlijk alleen maar mee bij de familie C.?

Hoppa... schoenen uit, benen op de bank, en gewoon lekker genieten van een ijsje, na zo'n lange drukke dag! En ma? Die had het alleen maar geweldig gevonden!

En nu... nu proberen we de draad weer op te pakken. Al met al is Mr.C. een maand weggeweest om voor zijn moeder te zorgen. De kinderen gaan weer naar school. Ze worden weer door hun vader achter hun vodden gezeten om hun rotzooi op te ruimen. Het leven lijkt zijn normale gang weer te gaan. Ik schrik alleen een paar keer per dag wakker met het besef dat in een maand tijd we gewoon ineens geen oma, geen moeder, geen schoonmoeder meer hebben.

We vinden het wel welletjes geweest met die bus,

De man die ons begeleidde bij de uitvaart heeft het drie keer fantastisch gedaan. We waren blij dat het steeds met dezelfde vertrouwde mensen was, maar bij het afscheid heb ik heel hard 'tot over minimaal 30 jaar' geroepen.

Dan rest me de muziek,

Die is deze keer voor Jip.

Op de dag van de uitvaart liet hij me dit nummer horen.

Het is één van zijn favoriete hardrock-bands Evenged Sevenfold.

Nu niet allemaal snel verder klikken naar de volgende zwijmel... ik ken jullie smaak intussen... het is best een mooi en rustig nummer :-) .

Jip draaide het de afgelopen week keer op keer. En ik snap dat het hem troost geeft. 

Meer zwijmelen / meezwijmelen: kijk bij Marja.