Zwijmelen op Zaterdag: A Thousand Years

Gisteren trouwde mijn collega.
Het was een prachtige dag en ik heb maar weinig bruidsparen gezien die mooier waren dan R. en haar man.

Vanwege de festiviteiten had de rest van het team ook vrij.
Het was een dag als een cadeautje.

Ik begon met rustig wakker worden.
Daarna hees ik mezelf in mijn loop-outfitje voor een rondje rond de plas. Het was heerlijk, het was warm.
Rond het middaguur stapten Mr.C. en ik op de fiets om naar de huwelijksceremonie te gaan. Onderweg ook weer genoten van het voorjaar.

Het was een mooie ceremonie. Een prachtige bruidje, een prachtige gom, mooie woorden en vooral veel liefde.

Na de huwelijksvoltrekking hebben we met een aantal collega's heerlijk geluncht op een terras in de zon. Toen we weer op weg naar huis fietsten ging, toen we vlakbij de school van Janneke waren, nèt de schoolbel. We hebben haar even opgewacht, gewoon omdat het nu nog kon, en omdat het misschien wel de laatste keer was dat we bij de school zouden wachten, voordat ze vertrekt naar de brugklas. Janneke wilde nog even naar de stad, wat schilderspulletjes kopen voor de vakantie, dus fietsten we nog even door.

Uiteindelijk moest ik me nog haasten om op tijd in de stijgers te staan voor het feest.
En ook het feest was prachtig. Er werd veel gedanst, van stijldansen tot 'hakken en zagen'.

En nu, zaterdagmorgen, ben ik brak. Zere voeten en een houten hoofd. Daarom een mooi en rustig liefdesliedje in de zwijmel.
En dan hoop ik dat iedereen vandaag net zoveel liefde om zich heen ziet als ik gisteren zag.