Zwijmelen op zaterdag: Acid Rain

Sommige tradities zijn mooi, maar mogen eigenlijk gewoon liever geen traditie worden.

We namen afscheid van mijn schoonmoeder. Het was verdrietig en het was mooi.
Het was precies zoals het bij de familie C. hoort te gaan. Met tranen. Met lachen. Zonder stress. Laat het maar komen zoals het komt.
Intussen weten we wat we aan elkaar hebben als het om verdriet gaat. We weten dat we heel goed met elkaar kunnen rouwen. Ieder heeft zijn eigen verdriet. Maar we hebben allemaal brede schouders waar we goed op kunnen leunen en laten leunen. En dat is fijn.

Voor de derde keer in 9 jaar tijd hadden we afgelopen week een ritje met de uitvaartbus.
Dat is dus zo'n traditie die in ere gehouden mag worden, maar eigenlijk gewoon liever niet te vaak.
Ik ga hier gewoon even reclame voor maken, want die bus die is zo fijn.
Ma, in de kist, in het midden, en wij, kinderen en kleinkinderen gezellig eromheen.
Alsof je een klein reisje gaat maken. Maar dan anders.

Het is zo fijn dat je op zo'n dag bij elkaar kan blijven. Dat je niet verdeeld hoeft te worden over volgauto's. Dat je elkaar niet kwijtraakt in druk verkeer.

Enne... niet verder vertellen hoor... Maar wie heeft ooit met een begrafenisauto na een uitvaart een tussenstop gemaakt bij de McDonalds omdat de kinderen een ijsje willen?
Dat maak je toch eigenlijk alleen maar mee bij de familie C.?

Hoppa... schoenen uit, benen op de bank, en gewoon lekker genieten van een ijsje, na zo'n lange drukke dag! En ma? Die had het alleen maar geweldig gevonden!

En nu... nu proberen we de draad weer op te pakken. Al met al is Mr.C. een maand weggeweest om voor zijn moeder te zorgen. De kinderen gaan weer naar school. Ze worden weer door hun vader achter hun vodden gezeten om hun rotzooi op te ruimen. Het leven lijkt zijn normale gang weer te gaan. Ik schrik alleen een paar keer per dag wakker met het besef dat in een maand tijd we gewoon ineens geen oma, geen moeder, geen schoonmoeder meer hebben.

We vinden het wel welletjes geweest met die bus,

De man die ons begeleidde bij de uitvaart heeft het drie keer fantastisch gedaan. We waren blij dat het steeds met dezelfde vertrouwde mensen was, maar bij het afscheid heb ik heel hard 'tot over minimaal 30 jaar' geroepen.

Dan rest me de muziek,

Die is deze keer voor Jip.

Op de dag van de uitvaart liet hij me dit nummer horen.

Het is één van zijn favoriete hardrock-bands Evenged Sevenfold.

Nu niet allemaal snel verder klikken naar de volgende zwijmel... ik ken jullie smaak intussen... het is best een mooi en rustig nummer :-) .

Jip draaide het de afgelopen week keer op keer. En ik snap dat het hem troost geeft. 

Meer zwijmelen / meezwijmelen: kijk bij Marja.