Hoe de week van Tas was (6)

Het was een week met veel gedoetjes.
Oké... als we het wegzetten naast het gedoe in de wereld is het allemaal maar peanuts, maar toch...
Lekker vlotjes liep het allemaal niet.

Waar vorige week *klik*  de elektronische betalingen niet meer door konden gaan door mijn gestuntel, kon ik deze week niet pinnen doordat ik mijn pinpas kwijt was.
Gedoe, gedoe, met blokkeren, zorgen voor cash geld en niet kunnen pinnen, maar intussen doet alles het weer.

En waar ik vorige week een warme douche uit kon delen aan Stoffenhuis Anja, kon ik deze week een koude douche uitdelen aan Delta, de energieleverancier van ons zomerhuisje.
Wat was het geval:
We kregen een brief dat we opdracht hadden gegeven dat we de energie op wilden zeggen.
Maar dat hadden we helemaal niet gedaan. Er was een fout gemaakt en ze hadden ten onrechte ons abonnement opgezegd.
Het kon gelukkig opgelost worden, maar daarvoor moesten we wel even de meterstanden doorgeven, binnen 3 dagen.
Omdat het zomerhuisje 90 kilometer verderop lag vonden we wel dat we, omdat het hun fout was, in aanmerking konden komen voor minimaal een tegemoetkoming in de reiskosten.
Helaas... het was bij hun niet gebruikelijk om daarin te voorzien.
Pardon? Niet gebruikelijk? Hun fout, onze tijd en kosten? Waarom niet?
Na een hoop heen en weer gemail werden we afgescheept met een cadeaubon van een tientje.
Dus... deze week een koude douche voor de Delta!

En gedoe met mijn telefoon. Weer een SD-kaart die gesneuveld leek te zijn. Intussen lijkt alles het weer te doen, alleen krijg ik geen muziek meer te horen. Dus ergens zit er nog iets niet goed. Maar het is zo onhandig als je niet bij je foto's, whatsapp, muziekbestanden en alles kan.

Wat wel leuk was was het bericht op maandag van de arts van Jip.
Wegens - wat ik zie als een enkel incident twee jaar geleden - heeft Jip twee jaar lang dagelijks medicijnen moeten slikken. Gelukkis is hij nu ook twee jaar lang klachtenvrij, en mag hij afbouwen.
Dit is zijn pillendoosje met de laatste 4 pillen. Intussen nog maar 2 te gaan!

En als de klachten dan ook niet meer voorkomen, kan er weer een stempel gewist worden uit zijn dossier! Hoera!

(Het voert me te ver om zijn medisch dossier hier op het www uitgebreid te beschrijven... degenen die ons persoonlijk kennen zullen weten hoe blij we hiermee zijn, ook voor de toekomst voor Jip. Degenen die er meer over willen weten kunnen het natuurlijk altijd vragen. Dan kan ik buiten het blog om antwoord geven).

En nog wat leuks over Jip! We waren deze week zo trots op hem! Hij heeft zich verkiesbaar gesteld voor de leerlingenraad en hij is uitgekozen! Zijn eerste vergaderpunt; de broodjes! Die werden op vrijdag altijd gemaakt door de leerlingen van school zelf, bij wijze van stageproject. Hij maakt zich er hard voor dat de broodjes op vrijdag weer terugkomen!

Op dinsdag ging ik naar de kapper voor een nieuwe coupe.
Grannygray. Of liever zilver.
De meningen zijn verdeeld.
Jip vroeg bezorgd of het nou expres of per ongeluk zo geworden was.
Zelf ben ik er heel erg blij mee.

De donderdagmiddag daarentegen was niet zo leuk. We reisden af naar Leiden om de specialist te bezoeken voor mijn huidziekte. Een paar weken geleden schreef ik hier al over *klik*.
Helaas is er geen behandeling mogelijk.
Goed. Nu weet ik dat en kan ik het accepteren dat het is zoals het is.

Wat ook leuk was, was een onverwachte vrije dag op vrijdag. Heerlijk gelopen in de zon, mijn vaste rondje rond de plas. En kijk nou wat een zomers tafereeltje, zo op vrijdag de dertiende.

En wat een verschil was het met 's middags. Storm, regen, de bui op mijn kop en kâhwe klâhwe door een ijskoude wind. Echt een seizoen verschil binnen een paar uur.
Vrijdagavond ging ik gezellig uiteten met een oud-collega. Tijd te kort om te kletsen, laat staan om te eten. Het was een heerlijk avondje. Totdat ik thuis kwam en de nieuwsberichten zag...
De vrijdagavond eindigde gewoon naar, met alle berichten uit Parijs.

Vandaag was het ook gewoon maar stom.
Ik werd wakker met het bericht dat mijn zwager weer op de operatietafel lag.
Het aantal operaties aan zijn been sinds het ongeluk *klik* zijn bijna niet te tellen en het vervelende nieuws was dat hij over een paar weken nog een keer moet :-(.
De hele dag toch weer in gedachten bij mijn zus, haar man en hun kinderen geweest.

Ik besloot om de dag maar de dag te laten, om lekker binnen te blijven en te doen waar ik zin in had.

Om te beginnen verklootte ik mijn dienblad. Sorry voor  mijn taalgebruik, maar dit was gewoon echt heel zonde van mijn tijd.
In het vakantiehuisje hebben we een voetenbankje/poefje staan, en bij gebrek aan salontafel zou het wel handig zijn als daar een dienblad op stond zodat we daar dan ook onze koffiekopjes en wijnglazen op kwijt kunnen.

Aan het einde van de vorige eeuw was het hip om vanalles met sevetten te beplakken. Laat ik nou nog een dienblad hebben staan die toen best leuk was, maar nu echt niet meer kan!
En omdat het nu hip is om alles wit te verven en van letters te voorzien, leek het me leuk om hier wat mee te doen. Vorige week heb ik op een zonnige middag de boel al geschuurd en afgekrabt.

Nee... ik ga er geen 'DIENBLAD' op zetten... iedereen kan immers zien dat het een dienblad is :-).
Ik heb besloten om de naam van het huisje erop te zetten. Sans Soucis. Zonder zorgen. In dezelfde sierlijke letters als de naam op de muur van het huisje staat.

Gisteravond heb ik uren besteed aan het uitsnijden van een sjabloon. Ik wilde per se deze tekst, in dit lettertype op mijn dienblad krijgen. Wat een gedoe... Als ik nog eens wat weet...

Nou ja, so far so good... het was een pietepeuterig tijdrovend klusje.
Ik had nog even geoefend op een oud houten plankje, maar bij het opzetten van de letters ging het toch fout. Niks was scherp en overal liep de verf uit.

We hebben de boel laten drogen en gelukkig heb ik een man die in vroeger tijden miniatuurpoppetjes heeft geschilderd voor zijn modelbouw-hobby. Hij beschikt nog altijd over een vaste hand.
Wie weet wordt het nog wat. Als mooi en af is zal ik het laten zien :-). De eerste resultaten zijn veelbelovend.

Na deze toch wel teleurstellende actie heb ik ervoor gekozen om te doen wat ik wel kan.
Naaien.
Chaos op de tafel. Begonnen aan een verschoonmatje voor mijn schoonzus, die toch écht wel tussen nu en het einde van deze maand gaat bevallen!

En toch maar weer een projectje af weten te ronden.

Het schort is voor mijn naailerares.
Ze is een oude Indische dame, van rond de 80.
Ik heb zelden een lievere vrouw ontmoet dan zij.
Ze doet vrijwilligerswerk in een verzorgingshuis. Daar kookt ze indische maaltijden voor 'de oudjes', zoals zij de dames en heren waar ze voor kookt altijd noemt. 80 is ze hè?!!!
Ik maakte eerder een schort voor haar, maar die vindt ze eigenlijk te mooi. Ze is bang dat ze hem vies maakt. Dus mocht ik er nog één voor haar maken :-).
Over een paar weken vertrekt ze naar haar zoon in Curacao. En daar wil ze toch echt een keer gaan duiken, want dat heeft ze nog nooit gedaan. Nu kan het nog zegt ze... straks is het misschien te laat...

En omdat ik haar zo lief vind maak ik er een bijpassend setje pannenlappen bij.

Ik hoop dat de komende week wat rustiger zal zijn. Minder gedoe. Minder zorgen. Maar vooral minder gedoe in de wereld...