Hoe de week van Tas was (15)

O, jee... ik had een weekje overgeslagen zie ik.
Kennelijk was de vorige week niet zo heel interssant.
Ik geloof ook niet dat ik iets noemenswaardigs ben vergeten te vertellen.

De afgelopen week heb ik veel gebaald en ben ik een beetje zenuwachtig geworden.
Wat was er gebeurd? Tijdens een loopje vorige week dinsdag in het bos 'schoot het ineens in mijn kuit'. Het is een bekende blessure die een paar keer per jaar opspeelt.
Ik heb mijn loopje zo goed en kwaad als het ging voltooid en de rest van de week heb ik mijn trainingen geschrapt.
Een echte zweepslag is het niet, daar doet het te weinig pijn voor.
Maar ik heb wel het gevoel dat als ik door blijf lopen, dat er zoveel spanning op mijn spier staat dat hij kan scheuren.

Nog een week of 5-6 voor D-day.
Tijd voor een fysiotherapeut.
Daar kon ik gelukkig vandaag terecht.
Het goede nieuws is: Ik mag blijven trainen en hij verwacht dat het met twee-drie behandelingen verdwenen zal zijn.
Wat is er aan de hand? Waarschijnlijk is er in het verleden wel een zweepslag geweest op die plek, en is het weefsel daar wat bindweefselachtig geworden. De belasting op die plek is nu te hoog. De therapeut verwacht dat hij dit los kan masseren en dat ik dan de kuit weer beter kan belasten.
Ik mag vooral blijven lopen. En als het pijn doet moet ik stoppen.
Dat heb ik dus vanmiddag geprobeerd. Tot 6 km ging het goed. Het laatste stukje naar huis moest ik wandelen.

Verder verheug ik me onzettend op het komend weekend. Ik ga lekker met mijn vriendin Kleine Tas een weekendje onderduiken in ons vakantiehuisje. Lekker samen trainen, praten, eten, wandelen en ze gaat me leren halen. Dat kan ik namelijk niet. Ik zou zo graag uiltjes willen haken of krabbetjes voor No Presents No Glory. Heerlijk samen, zonder mannen, zonder kinderen! Ik denk dat het weekend te kort zal zijn!

Kleine Tas is alvast begonnen met haken. Binnenkort komen er dus leuke uiltjes in de 'winkel'!

Wat ook leuk was... vorige week kreeg ik mooie gegraveerde spullen binnen voor No Guts No Glory.
Dat was weer een mooi voorbeeld van hoe leuk sommige dingen kunnen gaan.
We hadden enige tijd geleden wat armbanden en hangers gedoneerd gekregen om te verkopen voor No Guts No Glory. Ik vond ze wat saai, dus ik deed een oproep via social media of iemand iemand kende die kon graveren.
Via een vrijwilliger van de stichting kwam ik bij iemand terecht die dat wel wilde doen! Supergaaf!
Mocht je iemand blij willen maken met een hanger of een armband? Een hanger kost €7,50 en een armband kost €20,00. Uiteraard is dat bedrag weer volledig voor No Guts No Glory!

En natuurlijk maakte ik ook weer wat.
Ik leverde een plastron af voor een lief paardenmeisje.

Ik maakte nieuwe ovenwanten voor in het vakantiehuisje.

En ik begon aan een bestelling voor mijn collega. Ovenwanten en een broodmandje.

Dit verzinnen en beginnen hè? Dat is de leukste fase van al dat genaai. Ik zou wel eens willen dat ik het af kon laten maken door iemand anders. Zoals een chrirurg zegt tegen een arts in opleiding: operatie geslaagd, naai maar dicht. Het is niet dat ik het naaien stom vind, maar tegen de tijd dat het bijna af is wil ik alweer zo graag aan iets nieuws beginnen... herkenbaar?

Ik heb altijd het idee dat iedereen denkt dat ik altijd maar bezig ben. Ben ik ook vaak. Maar oké... even een bekentenis... Ik kan me ook enorm verliezen aan stomme spelletjes op de telefoon of de computer. Zondagmiddag (en de avond!) heb ik verspild aan Agar.io. Na een tip van mijn kinderen.
Ik schaam me bijna om het te vertellen. Maar ik kan niet wachten tot ik mijn blogje af heb om weer verder te kunnen spelen. Echt stom hoe een simpel, dom spel zo verslavend kan zijn!

Ik hoop dat ik niet helemaal hooked raak, anders komt er niks zinnigs meer uit handen. In ieder geval mag ik komend weekend weer afkicken... in het vakantiehuisje hebben we immers geen wifi. Misschien raak ik wel verslaafd aan haken...